Μετά από διαλογισμό μιας ώρας, με θεμιτό αποτέλεσμα την αποκρυστάλλωση και απομάκρυνση των υποκειμενικών απόψεων για την πεισματική συνέχιση ύπαρξης του pop-punk, θα προσπαθήσω στείρα να υποβάλλω την άποψη μου για το δεύτερο album των Σουηδών Frankley Everlong.
Κατηγορώ από αυτό το βήμα μπάντες σαν τους Blink 182, Sum 41 για την φλωροποίηση του αγαπημένου μου ήχου, παρόλο που οι απευθείας επιρροής του κινήματος από την άνθιση των Green Day, όφειλε να έχει πιο δυναμικά χαρακτηριστικά. Στη συνέχεια, η συνεχής και χωρίς λόγο στήριξη των παγκόσμιων media για την ποιότητα συγκροτημάτων-ανεκδότων σαν τους Good Charlotte, με φέρνει σε αμηχανία αφού πρέπει να συγκρατήσω το χέρι από το να αποδώσει άσχημους χαρακτηρισμούς.
Αφού λοιπόν, έκανα πέρα όλα τα παραπάνω έβαλα να ακούσω το “Till The Dance Do Us Part”, με χαρά συνειδητοποίησα πως η φωνή του Tommy Carlsson βρίσκεται στην γραμμή που φαντάζει σαν χρυσή τομή, έτσι ώστε να αντέξω να ακούσω το σύνολο των 42 λεπτών χωρίς να νιώσω πως καταπιέζω τον εαυτό μου.
Από τον τίτλο κιόλας μπορεί κανείς να καταλάβει πως οι FE έχουν μια χορευτική διάθεση που δεν έχει σκοπό στο να εντυπωσιάσει με την βιρτουοζιτέ των μουσικών, που παίζουν εύκολες ραδιοφωνικές μελωδίες, με πολύ δεμένο κορμό και πεντακάθαρη παραγωγή (Heja, Sverige!).
Βρίσκω τελικά, τον εαυτό μου να διασκεδάζει με το “Till The Dance Do Us Part”, χωρίς όμως να σταματάω μονολογώντας “πώπω, κομματάρα”.
Η χρυσή mainstream μετριότητα περιγράφει απόλυτα το δεύτερο πόνημα των FE που θα ακουμπήσει την ψυχή των έφηβων στη χώρα μας που ομολογώ πως ίσως και να έχει πολύ πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα να καταδείξει.
Από κει και πέρα, όταν το album θα έρθει στο τέλος τους, θα το ξεχάσω όσο γρήγορα ξέχασα και την πρώτη φορά που έφαγα gorgonzola.
Αυτό το album αφορά μόνο όσους θεωρούν το pop punk κάτι το μοναδικό. Εγώ προτιμώ να κάνω βελονισμό στα απόκρυφα μέρη μου!
556 
