Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο να βλέπεις κάποια συγκροτήματα να εξελίσσονται κατά τη πορεία τους και να πηγαίνουν τον ήχο τους μπροστά, ιδίως αν έχουν επιλέξει ένα είδος μουσικής στο οποίο έχουν παιχτεί σχεδόν τα άπαντα. Σε όσους δεν είναι γνώριμοι, το Σουηδικό rock συγκρότημα A Swarm Of The Sun έχει στραμμένο το βλέμμα του από την αρχή της καριέρας του προς το post rock, μόνο που έχει επιλέξει να του εντάξει φωνητικά, από τον εξαίρετο και έναν εκ των δύο δημιουργών του, Jakob Berglund, πράγμα ιδιαίτερα ασυνήθιστο.
Το γκρουπ οδηγήθηκε φέτος στην τέταρτη κυκλοφορία του, “The Woods”, ενώ χρειάστηκαν γι’ αυτήν τέσσερα χρόνια από το τρίτο του full length, “The Rifts”, ένα άλμπουμ που τους χάρισε αναγνωσιμότητα και φήμη, εξαιτίας την πολυσύνθετης μουσικής και συναισθηματικής θεματολογίας του.
Στο “The Woods”, οι A Swarm Of The Sun, με λίγα λόγια οι Erik Nilsson (κιθάρα, πιάνο) και Jakob Berglund, συνεχίζουν να εκπλήσσουν συνθετικά και ηχητικά, όπως έκαναν και στο “The Rifts”, γιατί επιλέγουν ένα διαφορετικό μουσικό προορισμό απ’ αυτό και γενικά σε κάθε τους κυκλοφορία.
Η τέταρτη δισκογραφική τους δουλειά που μοιάζει σα να έχει κάποιο concept, πραγματεύεται τη θλίψη, την απώλεια και απαρτίζεται από τρία τραγούδια μόνο, τα οποία δεν ξεπερνάνε τα 40 λεπτά σε διάρκεια. Στο εναρκτήριο instrumental “Blackout” πρωταγωνιστούν τα synths, η βιόλα και τα κρουστά. Το χτίσιμό του κομματιού αγχώνει τον ακροατή και δεν παρουσιάζει καθόλου φωνητικά, καθώς η αποπνικτική, ανατριχιαστική και καταθλιπτική του ατμόσφαιρα αφενός στην κορύφωσή του περιπαίζει μαζί του και με τα συναισθήματά του, σχετικά με τον πόνο που κουβαλάμε όλοι μας.
Αφετέρου, το τάχιστο black metal tremolo riffing είναι τοποθετημένο έξυπνα προς το τέλος του track και στην ολότητά του λειτουργεί ως εισαγωγικό ιντερλούδιο του “The Woods”. Το προσωπικά αγαπημένο μου, όμως, είναι το ομώνυμο και ίσως αυτό που θα “κερδίσει” τους περισσότερους. Η συμμετοχή του Jakob Berglund εδώ σε λυγίζει και επιβεβαιώνει τα παραπάνω στο μέγιστο, ενώ οι ερμηνείες των Erik Nilsson στην κιθάρα και στα πλήκτρα, Anders Carlström στο μπάσο και Karl Daniel Lidén στα κρουστά, στο σημείο της γέφυρας, είναι χωρίς αμφιβολία η καλύτερη στιγμή του “The Woods”. Είναι λες και ακούς soundtrack από κάποιο απόσπασμα ταινίας. Το χαρακτηριστικό tremolo picking (διπλοπενιά) στο ξέσπασμά του δεν γινόταν να απουσιάζει, φυσικά. Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή, άλλωστε;
Τέλος, στο “An Heir To The Throne” βρίσκεται ένα ήπιο κομμάτι, ουσιαστικά ο επίλογος του “The Woods”. Τα τύμπανα έχουν τα ηνία στον ρυθμό, μαζί με τις μελωδίες των πλήκτρων, και ο Berglund μας μαγεύει με την ερμηνεία του. Είναι ένα απλό και θλιβερό τραγούδι περί αποχαιρετισμού που δεν παρουσιάζει πολύπλοκα σημεία. Είναι ένα συνηθισμένο post rock άσμα που με την απλοϊκότητα του “λέει” πολλά και συνιστά τον καλύτερο τρόπο για να κλείσει η αυλαία του “The Woods”.
Ένας αριστουργηματικός δίσκος που κάλλιστα είναι λες και έχει μόνο ένα τραγούδι στο περιεχόμενο του. Μπορεί να είναι μικρό σε διάρκεια, ωστόσο η τεχνοτροπία του, πάνω στον συναισθηματισμό και ψυχικό ταλανισμό του ανθρώπου, και το επίπεδο των μελωδιών του μπορούν να συγκινήσουν και να αιχμαλωτίσουν τον καθένα. Η ακρόασή του συνίσταται σε συγκεκριμένες στιγμές, ενώ οι λάτρεις αυτής της μουσικής και ειδικά οι πονεμένοι και οι ευαίσθητοι ακροατές θα το λατρέψουν!
615 
