Όταν πρωτοάκουσα πως ο Alice Cooper θα καταπιαστεί ξανά με το concept του “Welcome to My Nightmare” και ότι θα κυκλοφορήσει μια συνέχειά του, απογοητεύτηκα. Τέτοιες κινήσεις δυστυχώς στοχεύουν συνήθως στην εκμετάλλευση ενός ήδη πετυχημένου τίτλου και σπάνια το “sequel” ανταποκρίνεται στα επίπεδα του πρώτου μέρους. Βέβαια, η επιστράτευση των Michael Bruce, Dennis Dunaway, Bob Ezrin, Neil Smith, Desmond Child και Dick Wagner έδωσε εξ αρχής ελπίδες, χωρίς όμως να σημαίνει απαραίτητα και κάτι! Με αυτές τις σκέψεις έβαλα το cd να παίξει…
Η εισαγωγή του “I Am Made of You” είναι άκρως συγκινητική, μιας και γίνεται χρήση του μουσικού θέματος από το “Steven”. Το κομμάτι φέρει έναν περίεργο αέρα, ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με αυτό που περίμενα… Αρχίζουμε καλά λοιπόν! Συνέχεια με το “Caffeine”, το οποίο εξακολουθεί και θυμίζει παλιές καλές εποχές, χωρίς όμως να χαίρει δάφνες πρωτοτυπίας. Το μικρής διάρκειας “The Nightmare Returns” θυμίζει ξεχασμένο outtake από το “Welcome to My Nightmare” σε remastered μορφή και μας οδηγεί στο “A Runaway Train”, ένα country κομμάτι το οποίο ως ένα βαθμό θυμίζει τις πιο πρόσφατες δουλειές του. Ανάμεικτα αισθήματα μέχρι στιγμής, λοιπόν! Το “Last Man On Earth” που ακολουθεί είναι άκρως θεατρικό και με πάει πίσω ξανά στα 70s, όταν οι Alice Cooper ήταν ακόμη μπάντα και όχι απλά το προσωπικό συγκρότημα του Vincent Furnier. Αμέσως μετά το “The Congregation” ανεβάζει ρυθμούς, φέρνοντας στο νου (μου) το πολύ καλό “Τhe Last Temptation” album. Το “I’ll Bite Your Face Off” το είχα ξανακούσει και από την αρχή το έβρισκα σχετικά αδιάφορο… Σε αντίθεση με το “Disco Bloodbath Boogie Fever” το οποίο είναι λες και ξεπήδησε από ένα μεταμοντέρνο “Goes to Hell”! Και το album συνεχίσει σε rock n’ roll ρυθμούς με το “Ghouls Gone Wild” να θυμίζει b side από τις πρώτες δουλειές του group. Δε θα γινόταν να μην περιλαμβάνεται μια μπαλάντα στο δίσκο και το “Something to Remember” αναλαμβάνει αυτό το ρόλο. Οκ, καλό είναι αλλά σίγουρα έχει γράψει και καλύτερα slow κομμάτια στη μακρόχρονη πορεία του. Ως τώρα, μπορώ να πω πως είμαι ευχαριστημένος… Μου αρέσει αυτή η retro ατμόσφαιρα! Λίγο πριν κόψουμε το νήμα, το “When Hell Comes Home” προσπαθεί να προσδώσει μια περισσότερο σκοτεινή χροιά στο δίσκο και εν μέρει τα καταφέρνει. Πάμε τώρα στο “What Baby Wants”, όπου συμμετέχει και η Ke$ha… Συμπαθέστατο, με ωραίες 80s pop επιρροές, αλλά ως εκεί. Προτελευταία σύνθεση το “I Gotta Get Outta Here”, ένα κιθαριστικό τραγούδι που κάλλιστα θα μπορούσε να βρίσκεται μέσα στο “The Eyes of Alice Cooper” album. Εκπληκτικός επίλογος με το “Underture”, ένα ορχηστρικό κομμάτι που αποδίδει τα μουσικά θέματα που συναντήσαμε πρώτη φορά το 1975, στο αρχικό (και όπως φαίνεται αξεπέραστο) “Welcome to My Nightmare”.
Συνοψίζοντας λοιπόν, έχουμε μια αρκετά καλή κυκλοφορία που τα μεγάλα ατού της είναι η μερική (επι)στροφή του Alice Cooper στα 70s, όπως και η ποικιλομορφία στις συνθέσεις (κάτι που, πέρα ελαχίστων εξαιρέσεων, πάντα χαρακτήριζε τα album του). Στον αντίποδα, είναι γεγονός πως έχει κάποιες αδύναμες στιγμές δίπλα σε άλλες πιο αξιόλογες, με αποτέλεσμα να υπάρχουν συχνά ποιοτικά σκαμπανεβάσματα. Επίσης θεωρώ πως τελικά ο φαντασμαγορικός τίτλος “Welcome 2 My Nightmare” ήταν μάλλον αχρείαστος και στην ουσία εξυπηρετεί κυρίως στον αποπροσανατολισμό του ακροατή.
Σίγουρα το προτείνω σαν αγορά, μιας και το όνομα Alice Cooper φέρει από μόνο του έναν υψηλό βαθμό εγγύησης και είναι βέβαιο πως η νέα δουλειά του είναι καλύτερη από το “Along Came A Spider” του 2008. Ε, και στο κάτω κάτω, δε βγαίνουν (πλέον) εύκολα, κομμάτια όπως τα “I Am Made of You”, “Last Man On Earth”, “The Congregation” και “Ghouls Gone Wild”! Φυσικά, οποιαδήποτε σύγκριση με το πρωτότυπο θα είτο απλά ατυχής…
548 
