Το κλείσιμο της εβδομάδας που μας πέρασε συνοδεύτηκε από ένα εκκωφαντικό live στο χώρο του ιστορικού An Club, από τέσσερα ανερχόμενα και υποσχόμενα σχήματα του ακραίου ήχου της εγχώριας σκηνής. (Έχετε την δυνατότητα να διαβάσετε την σχετική συνέντευξη που προηγήθηκε ΕΔΩ).
Τέσσερα συγκροτήματα, τα οποία στοχεύουν να κάνουν τις φωνές και τα μηνύματά τους να ακουστούν όσο πιο μακριά μπορούν. Παρά την περιορισμένη προσέλευση, και οι τέσσερις έπαιξαν με την ψυχή τους, σαν να τους παρακολουθούσαν χιλιάδες, στο οποίο και οφείλεται το ότι απόλαυσε ο υποφαινόμενος αυτήν την εμφάνιση.
Το δύσκολο μέρος του να ζεστάνουν το κοινό ανέλαβαν οι πολύ καινούριοι και σχεδόν άπειροι Ars Goetia. Η νεαρή πεντάδα ανέβηκε στο stage με σκοπό να μας ταρακουνήσει και να μας παρασύρει. Έχοντας στο δισκογραφικό τους ενεργητικό μόλις ένα single (“Admirable Construction”), μας πέταξαν με ορμή και ζωντανή ενέργεια όλο τους το νέο EP, το οποίο ετοιμάζουν για κυκλοφορία μέσα στο 2019. Με μία εκρηκτική διασκευή στο “Blind” των Korn και παρά τα προβλήματα στον ήχο, οι Ars Goetia έδειξαν ξεκάθαρα τις προθέσεις τους για το παρόν και το μέλλον: θέλουν να μας λικνίσουν στους βάρβαρους blackened death ρυθμούς τους, αν και το groove τους είναι εξίσου δυνατό και ελπίζω να επενδύσουν σε αυτό. Τα ελάχιστα εκτελεστικά τους «ατοπήματα» αναπληρώθηκαν πλήρως από την ευχάριστη (παρά το βόρβορο των φωνητικών και της μουσικής) αύρα που απέπνεεαν ο Χρήστος, ο Άρης, ο Δημήτρης, ο Βασίλης και ο Γιάννης.
Ars Goetia setlist:
1. Admirable Construction
2. Blind (Korn cover)
3. Sinful Past
4. Spiritus Sancti
5. Arkangel
6. Witness Apathy
Στη συνέχεια, εμφανίστηκαν οι πιο «ψημένοι» Fragments of Despair, το thrash/death συγκρότημα από την Πάρο. Αποφασισμένοι να διατηρήσουν το momentum από τους «μικρούς», εξαπέλυσαν τον thrash ορυμαγδό τους με τα σκισμένα φωνητικά/αλυχτίσματα του Romulus, την επιθετική κιθαριστική δουλειά από τον ίδιο και το Στέλιο και το στιβαρό rhythm section των Sevan (τύμπανα) και Jason (μπάσο). Τεχνικά αρτιότατοι και άκρως επικίνδυνοι, μας έπαιξαν κομμάτια από το “Broken Lost Mistakes” LP τους, το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα και σε φυσική μορφή, ενώ κλείσανε με ένα κομμάτι από το ομώνυμο EP τους. Η διασκευή τους στο “Seek And Destroy” των Metallica δε με ενθουσίασε ιδιαίτερα, καθώς αισθάνθηκα πως τα φωνητικά δεν ταίριαξαν απόλυτα με το καθιερωμένο ύφος του κομματιού, ενώ τα καθαρά φωνητικά στο δικό τους “Under The Same Sky” ήταν ασταθή, κάτι που ίσως οφειλόταν στο ότι δεν κατάφεραν να προβάρουν αρκετά το κομμάτι, όπως οι ίδιοι παραδέχθηκαν πριν την αρχή του.
Fragments of Despair setlist:
1. Intro
2. Tormentor
3. 300 Abominations
4. Unholy Soldier
5. Kassandra’s Curse
6. Slaves Of Our Youth
7. Seek and Destroy (Metallica cover)
8. Broken Lost Mistakes
9. Under The Same Sky
Η προτελευταία εμφάνιση της βραδιάς ήταν από τους Psycorepaths, οι οποίοι με 14 χρόνια στο «κουρμπέτι» δώσανε μια ένεση αδρεναλίνης με τα 20 λεπτά hardcore έντασης τους. Λόγω αλλαγής στο lineup, ο αριθμός των κομματιών τους ήταν περιορισμένος, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε από το να τοποθετηθούν σαρωτικά και δυναμικά πάνω στη σκηνή. Με μια διασκευή στους Hatebreed και μπόλικο τσαμπουκά, δώσανε το παρόν και ευχαριστήσανε όλους όσους στηρίζουν την τοπική σκηνή και τη βοηθούν να φτάσει ακόμα πιο μακριά.
Psycorepaths setlist:
1. Intro
2. Planet Under Destruction
3. Tentacles Of The Past
4. Empty Promises (Hatebreed cover)
5. The Oldpath
6. Unbowed
Η συνάντηση έκλεισε με την εμφάνιση των ιστορικών Selefice, ενός συγκροτήματος που κινείται αβίαστα στο φάσμα του extreme ήχου. Η επιστροφή τους «στον τόπο του εγκλήματος» μπορεί να μην ήταν πανηγυρική, οι ίδιοι όμως έπαιζαν με τον αέρα του βετεράνου, κι ας ήταν άφαντοι μετά το 1994 και το “Where Is The Heaven” LP. Αυτά που άκουσα με έκαναν να αναρωτιέμαι πού θα μπορούσαν να είχαν φτάσει, αν συνέχιζαν τότε και δεν εξαφανίζονταν, για άγνωστους (σε εμένα,τουλάχιστον) λόγους. Ήδη με την εμφάνιση του στη σκηνή, ο μπροστάρης της μπάντας, Μίλτος, μου τράβηξε το ενδιαφέρον με τις αλλοπρόσαλλες γκριμάτσες και κινήσεις του.
Τεχνικά, ήταν η πιο άρτια εμφάνιση της βραδιάς, καθώς η αβεβαιότητα της νεότητας δεν τους μαστίζει πλέον (ακόμα και στα «βαριά πατημένα» 28 του Μίλτου, όπως ο ίδιος απάντησε για την ηλικία του, όταν ρωτήθηκε). Οι Πέτρος (κιθάρα), Μάνος (μπάσο) και Βαγγέλης (τύμπανα), αν και πιο φειδωλοί στο showmanship, ήταν εξαιρετικοί στο μουσικό μέρος, και ο drummer ειδικά έδωσε ρέστα (σηκωνόταν για να βαρέσει τα πιατίνια). Ακόμα και εκείνη την ώρα, που κόντευε (και πέρασε) δώδεκα, η χημεία με το κοινό ήταν ισχυρή, και κυρίως με τον φίλο τους, τον «Πρόεδρο», ο οποίος κοπανούσε ένα ιδιαίτερο κρουστό κατά τη “Mora”.
Χωρίς διασκευή (οι εναρκτήριες νότες του “South Of Heaven από την κιθάρα του Μίλτου στο τέλος του δικού τους “Where Is The Heaven”, μετράνε;), μου άφησαν ένα διαρκές χαμόγελο στη μία ώρα που έπαιζαν, ενώ με ενθουσίασαν τα φωνητικά του Μίλτου, ο οποίος –α λα John Tardy- δεν καταλάβαινες αν έλεγε στίχους ή γρύλιζε μονίμως. Δίχως ξιπασίες και σα να ήθελαν να αποδείξουν ότι η σκηνή τους ανήκε… την κατέκτησαν επάξια. Αποδίδοντας φόρο τιμής στους νεότερους, μας αποχαιρέτησαν, εξυψώνοντας για άλλη μία φορά τον «Πρόεδρο», ο οποίος έκανε την υπέρβαση παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε.
Selefice setlist:
1. I Will Die By Evil Ways
2. Drop Dead
3. Nothing But Freedom
4. Damned
5. Mora
6. Kol Haneshama
7. Die
8. I Met A God
9. Gates Of Dawn
10. Where Is The Heaven
11. Innsmouth
Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη
971 
