Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν η ιδιαίτερη γεωγραφική θέση της Τεργέστης έχει το δικό της μερίδιο στη μουσική διαφοροποίηση του κουαρτέτου των Tytus, για τα δεδομένα της δυνατής ιταλικής σκηνής.
Tο σίγουρο είναι, όπως άλλωστε αποκαλύπτει και η σύνθεσή τους, πως μέσα στη μουσική τους δεν θα βρεις συμφωνικές ή prog ή έστω και AOR-melodic hard εντυπώσεις.
Οι φρεσκότατοι στα μουσικά δρώμενα του σκληρού ήχου, Tytus, ξεκίνησαν το 2014 με ένα 7΄ ΕΡ με τον τίτλο “White Lines”. Το πρώτο τους άλμπουμ ήρθε το 2016, με τον τίτλο “Rises” και, μετά τη συμφωνία με την Fighter Records, επιστρέφουν φέτος με το “Rain After Drought”.
Με επιθετικές κορυφές τον τραγουδιστή/κιθαρίστα Ilija Riffmeister και τον κιθαρίστα Mark Simon Hell, οι Ιταλοί μας σερβίρουν 10 τραγούδια ολοζώντανης αμεσότητας, που χρωστούν πάρα πολλά στο NWOBHM και το “old school thrash”. Είναι προφανές πως η πρώιμη περίοδος των Metallica λατρεύεται ιδιαίτερα και μάλλον βάζει τις δομικές λίθους στη σύνθεση, με σημαντικές δόσεις κιθαριστικής μελωδίας που θα φέρουν στο μυαλό τους Satan και τους κάθε “Satan” του ιδιώματος των αρχών του ’80.
Κι εύλογα έρχεται η απορία: κλώνοι; Οι τύποι είναι πολύ τεχνίτες και ταλαντούχοι για να παγιδευτούν από τις επιδράσεις τους, όσο χώρο κι αν παίρνουν αυτές. Όμως το πιο σημαντικό από όλα, είναι πως έχουν ψυχή και τσαμπουκά, δεν είναι ψεύτικοι. Το μεράκι τους να κουμπώσουν τα τραγούδια ιδανικά, με έξυπνα ευρήματα και ιδανικά παιχνίδια ανάμεσα στη φωνή και τα riffs, τιμά με τον καλύτερο τρόπο την αφετηρία τους. Στο μεταξύ, η ρυθμική βάση των Markey Moon (μπάσο) και Frank Bardy (ντραμς), στηρίζει ιδανικά και με νεύρο τα παραπάνω, χωρίς ίχνος άσκοπης υπερβολής.
Αν το εισαγωγικό “Disobey” ανοίγει άμεσα την όρεξη, όσο προχωρά τα άλμπουμ, συναντά κανείς τραγούδια ιδανικά δομημένα, με νεύρο και σπίθα, και τα φωνητικά του Riffmeister ακούγονται να έχουν σμιλεύσει με λεπτομέρεια τον χαρακτήρα των τραγουδιών.
Το ομότιτλο τραγούδι, με τα δύο μέρη του, αναδεικνύει και μία πιο απαιτητική πλευρά τους. Το πρώτο μέρος αποτελεί ένα πολύ όμορφο instrumental με αφηγηματική ροή, που σε τραβάει εύκολα μαζί του, ενώ το δεύτερο εξελίσσεται σε μία εξαιρετική power ballad, που όμως δεν χάνει στιγμή αυτή την αντρίκεια, πειστική ωμότητα στη φωνή του Riffmeister.
Με το φινάλε του άλμπουμ, έχεις δεχτεί 10 περιεκτικότατες ενέσεις σοφά κατανεμημένης αδρεναλίνης. Το “Rain After Drought”, δεν είναι σε καμιά περίπτωση μία ντουλάπα με μυρωδιά ναφθαλίνης. Ίσως ακόμα και ο χαρακτηρισμός “εύστοχη απόδοση τιμών”, να αδικεί τελικά τη φρεσκάδα και την αβίαστη ευστοχία του.
Ευπρόσδεκτη και θαυμάσια έκπληξη, τα παιδιά από την Τεργέστη…
561 
