Μετά από τόσες ποιοτικές κυκλοφορίες νομίζω είναι περιττό να τεκμηριώσω για άλλη μία φορά την άνθηση της ελληνικής σκηνής σε επίπεδα εφάμιλλα της παγκόσμιας μουσικής elite, σε όλο το φάσμα του μεταλλικού ήχου. Και γιατί να το κάνω εγώ αυτό; Το αποδεικνύει η ακολουθία των εξαιρετικών δημιουργιών, που ξεπετάγονται με υψηλή συχνότητα από τα εγχώρια “μπουμπούκια” μας.
Μία τέτοια προσπάθεια είναι και το “Nadir”, debut album των Voidnaut, μιας μάζωξης έμπειρων μουσικών, οι οποίοι με το “καλημέρα” καταθέτουν υλικό υψηλού επιπέδου σε ένα στυλ το οποίο θα έλεγα ότι ανήκει στα “ασυνήθιστα” στη χώρα μας. Αυτό του modern metal (το οποίο οι κουφότεροι εκ του γενικότερου ακροατηρίου αρέσκονται να το τσουβαλιάζουν με τον όρο “core” – κάτι που δεν συμβαίνει στο εν λόγω album, για να το ξεκαθαρίσω από την αρχή) αμερικανικής καθαρά τεχνοτροπίας.
Το “Nadir”, αν και πατάει γερά στον σύγχρονο ήχο, εντούτοις συνθετικά η ψυχή του ανήκει μάλλον στο καθαρόαιμο U.S. heavy metal, με έναν τρόπο που θα σου θυμίσει δυναμικά σχήματα όπως οι Disturbed ή οι Pantera, αλλά από εκεί και πέρα είναι αρκούντως μελωδικοί με ένα ύφος που προσεγγίζει τους Trivium, τους Killswitch Engage και σε στιγμές τους Volbeat.
Πιασάρικες, άμεσες και εύληπτες συνθέσεις με περίσσεια groovας, απλές δομές που όμως παρουσιάζονται πλήρως διανθισμένες με ευφάνταστες λεπτομέρειες, ενώ σίγουρα ένα από τα highlights του δίσκου, είναι τα πολύ καλά ρεφρέν των τραγουδιών που σου μένουν στο νου από την πρώτη ακόμη ακρόαση (σπουδαίο credit αυτό μέσα στον κυκεώνα της πληροφορίας και της υπερπροσφοράς μουσικής των εποχών που διανύουμε).
Εξαιρετική η κιθαριστική δουλειά του Κώστα Κρίκου, με όμορφη, καταιγιστική riffολογία, που επιφέρει headbanging (ναι!) και καλά solos, πλουραλιστικό rhythm section, συμπαγές και κινούμενο κυρίως σε mid tempo ταχύτητες, προσδίδοντας όγκο και βάρος (ο Κώστας Αλεξάκης κεντάει, έχει τον αέρα και την “αβάντα” του τεχνικότατου κρουστικού βίου του από τους Acid Death και με τον πρώην Double Square / Verdict Denied Κώστα Τασάκο στο μπάσο, δίνουν μία άριστη performance) και πολύ καλά, προσγειωμένα φωνητικά από τον Σταύρο Venardo, ο οποίος δεν εμφανίζει λεκτικές αδυναμίες, έχοντας ένα λαρύγγι που θα έλεγα ότι είναι μία καλή μίξη του Howard Jones (πρώην Killswitch Engage) και του John Bush (Anthrax).
Πολύ καλές στιγμές στα “Back from the Grave” (το οποίο οπτικοποιήθηκε σε ένα καλό video), “This Pain of Mine” και “Porcelain Lady”, τα οποία φέρουν τη μελωδική αισθητική των Killswitch Engage, εξαιρετικό το “Hunted” όπως και το Trivium-ικό “Scarred for Life”, ενώ η δυναμική, Pantera meets Disturbed πτυχή, αναδύεται μέσω των “Damage Done” (με τη συμμετοχή του Fotis Benardo των SixForNine στα φωνητικά και του Bob Katsionis στο solo), “Road to Nowhere” και “Savage World”. Υλικό με μηδενικές “κοιλιές” ή σημεία μετριότητας στη ροή του.
Πολύ καλός δίσκος, ευπαρουσίαστος (ηχητικά τέλειος και αξίζουν συγχαρητήρια στους Benardo και Steve Lado για το τελικό αποτέλεσμα της παραγωγής, όσο και στον Γιάννη Νάκο που επιμελήθηκε του artwork), αψεγάδιαστα εκτελεσμένος, με πολύ καλά τραγούδια. Μία απόλυτα δικαιολογημένη κυκλοφορία χωρίς fillers και φλύαρους εντυπωσιασμούς. Οι Voidnaut δείχνουν να έχουν κατανοήσει πλήρως τις σύγχρονες μουσικές συνθήκες που επικρατούν στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και δρουν με αυτόνομη προσωπικότητα μεν, συμπορευόμενοι δε των επιταγών του ρεύματος το οποίο ακολουθούν. Κάτι σαν το “μάτι” του Δία που κινείται αέναα σε ένα χαοτικό περιβάλλον. Πολύ καλή εκκίνηση και διόραση λαμπρού μέλλοντος για τη συνέχεια.
https://www.facebook.com/Voidnaut/
1239 
