Ας αρχίσουμε από τα βασικά… Όχι δε θα σας ζαλίσω με περιττά βιογραφικά στοιχεία. Οι Red Hot Chili Peppers είναι εδώ και πολλά πολλά χρόνια ένα από τα σημαντικότερα σχήματα του πλανήτη. Η σπουδαιότητά τους όμως δεν περιορίζεται στις “επιτυχίες” που βγάζουν κατά καιρούς, ασχέτως εάν πολλοί είναι απλώς επιφανειακοί fan του σχήματος.
Το μεγάλου ατού των Peppers ήταν πάντα η ικανότητα να διαφοροποιούνται και να κάνουν αυτό που θέλουν, είτε βαδίζοντας σε εμπορικούς δρόμους, είτε σε πειραματικά χωράφια. Τρανή απόδειξη η όλη πορεία τους: από το 1984 έως και το 1987, η τρέλα είχε τον πρώτο λόγο, ενώ το “Mother’s Milk” του 1989 εισήγαγε εντονότερους funk ρυθμούς που οδήγησαν στην συνθετική επιτυχία του “Blood Sugar Sex Magic”! Η αλλαγή πλεύσης στο “One Hot Minute” έδειξε πως το σχήμα δεν επαναπαύεται και “ψάχνεται” συνεχώς. Από το 1999 και έπειτα εισήλθαμε στην πιο εμπορική περίοδο της μπάντας, η οποία διήρκησε πολλά χρόνια και έκανε γνωστούς τους Peppers σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Εδώ είναι λοιπόν ίσως που γίνεται η παρεξήγηση… Το ότι σιγοτραγουδούσε και η κουτσή Μαρία τα single τους, δε σημαίνει πως το group οφείλει να συνεχίσει στην ίδια ρότα, άπαξ και δεν το θέλει. Ναι μεν η φυγή του John Frusciante στοίχισε στον κιθαριστικό τομέα, μιας και ο αντικαταστάτης Josh Klinghoffer δε φαίνεται να έχει βρει προς το παρόν τα πατήματά του, αλλά ουδέποτε οι Red Hot Chili Peppers ήταν “παιδί” του Frusciante! Ο Flea και ο Anthony Kiedis είναι οι “γονείς” και για αυτό στο “I’m With You” τον πρώτο ρόλο έχει το μπάσο και αμέσως μετά έρχεται η ερμηνευτική δεινότητα του Kiedis. Και στο κάτω κάτω, προσωπικά, δε μπορούσα να φανταστώ τι διαφορετικό θα μπορούσαν να είχαν κυκλοφορήσει με τον John! Εγώ, σα fan, δεν αποζητούσα ένα ακόμη “Stadium Arcadium”, όχι γιατί ήταν κακό (κάθε άλλο), αλλά πόσα ακόμη hit- άκια χρειάζονται δηλαδή; Όχι, δε με χαλάνε καθόλου τα “Otherside”, “Can’t Stop”, “Snow (Hey Oh)” και όλες οι υπόλοιπες (ομολογουμένως μεγάλες) επιτυχίες, αλλά πάνω από όλα σημασία έχει η ουσία! Ποια είναι αυτή; Πως το “I’m With You” είναι ένας εξαιρετικός δίσκος, χωρίς να εμπεριέχει συνθέσεις σαν τις παραπάνω. Δεν τις χρειάζεται ρε παιδί μου! Το συγκρότημα έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του και δεν υπάρχει λόγος να κρύβεται πίσω από εν δυνάμει singles για να πείσει τους μη επιφανειακούς fan του.
Τις τελευταίες μέρες διάβασα πολλά σχόλια για το album. Δεν ενστερνίζομαι ούτε τις διάφορες βαρύγδουπες δηλώσεις, αλλά ούτε τις κριτικές τύπου “μας λείπει ο Frusciante”! Αν σας λείπει να πάτε να αγοράσετε τις (πολύ καλές) solo δουλειές του και σταματήστε τη γκρίνια! Τι; Δεν ξέρατε ότι έχει κυκλοφορήσει προσωπικούς δίσκους; Εμ, όταν τα λέω εγώ… Και επειδή κάποιοι μίλησαν περί “disco”, ας τσεκάρουν πρώτα τη διαφορά μεταξύ “disco” και “funk”, και μετά θα καταλάβουν γιατί είναι αστείος αυτός ο χαρακτηρισμός!
Λοιπόν, για να τελειώνουμε, τα πράγματα έχουν ως εξής: το “I’m With You” δεν απευθύνεται σε όσους έψαχναν ένα ακόμη “Californication”, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι αντιεμπορικό! Σκεφτείτε κάτι σαν το “One Hot Minute” υπό το βλέμμα του “By the Way” και με κλεφτές ματιές στο “Mother’s Milk”, και όλα αυτά στο περίπου… Κύρια χαρακτηριστικά, όπως και να έχει, το μπάσο και οι όμορφες μελωδίες. Το σίγουρο είναι πως θα συζητηθεί και θα γίνει αντικείμενο debate σε μελλοντικές κουβέντες για την πορεία του group. Μουσικά, συνθετικά και εκτελεστικά είναι αρτιότατο, με έντονη προσωπικότητα και πάνω από όλα πολύπλευρο. Όπως δηλαδή και η όλη πορεία των Red Hot Chili Peppers!
550 
