To βρώμικο heavy doom των BUS (Bus The Unknown Secretary) επιστρέφει δριμύτερο και συλλέγει τα εναπομείναντα βρακιά των ανύποπτων metalheads.
Δεύτερο ολοκληρωμένο πόνημα μετά το εξαιρετικό “The Unknown Secretary” (2016) που εξομοιώνει τόσο όμορφα το μεταλλικό doom των 80s, με ένα δικό τους μοναδικό τρόπο και δεν αφήνει αμφιβολίες πως μιλάμε για την πιο δυνατή μπάντα του είδους στη χώρα μας.
Το εναρκτήριο “You better come in, You better calm down” το οποίο ακούσαμε και στη support εμφάνιση τους στους Καναδούς Blood Ceremony, σε κρατάει σφιχτά από το χέρι και σε συνοδεύει στο επόμενο αργόσυρτο τραγούδι τους “The Hunt”.
H παραγωγή είναι εφάμιλλη των πρώτων δίσκων των Witchcraft, με τους ιστούς της αράχνης να εμποδίζουν τη γυαλισμένη εκδοχή κάποιων μεγαλύτερων ονομάτων του είδους, και η μουσική αισθητική να είναι καρφωμένη στους ηγέτες Black Sabbath και τους συνεχιστές τους Saint Vitus κυρίως.
Το συγκρότημα έχει δέσει σαν αγκαλιά πύθωνα (φαίνεται και στα live αυτό) και η ερμηνεία τους είναι υποδειγματική, εξυψώνοντας τις 10 συνθέσεις του album που φτάνουν σε διάρκεια τα 50 χορταστικά λεπτά.
Το όμορφο και “τρομαχτικό” “I buried Paul” θα μπορούσε να είναι και σε soundtrack κάποιας b-movie τρόμου, το επικό 8-λεπτο “Lucifer” δείχνει πως οι Bus μπορούν να τραβήξουν τις διάρκειες χωρίς να θυσιάζουν την προσοχή του ακροατή, χιτάκια σαν το “Moonchild” μπορούν να πείσουν και τους εξωσχολικούς για την ποιότητα της μουσικής του “Never Decide”, και γενικά οι Bus είναι όλα τα λεφτά!
Το εξώφυλλο είναι μυστηριώδες, θα μπορούσε να έχει τίτλο “Η εκδίκηση των γιγαντιαίων κοτόπουλων” και δημιουργεί πολλές απορίες για την επιλογή του, αλλά οι Bus για μια ακόμη φορά παραδίδουν μια ποιοτική δουλειά για όλα τα metal και σκληρορόκ αυτιά!
Πρέπει πάλι να σπάσω τον κουμπαρά γιατί ένα βινυλιάκι του “Never Decide” πρέπει να υπάρχει στο ράφι μου. Και εσείς που θα αποφασίσετε να τους εμποδίσετε να σας πάρουν το εσώρουχο, θα τους αναγκάσετε να σας κάνουν ένα περιποιημένο wedgie (αν δεν ξέρεις, σε παραπέμπω στους Simpsons). Εύγε, μάγκες!
595 
