Όπως ίσως όλοι γνωρίζετε, το Hollywood είναι ένα μεγάλο χωριό. Τα νέα κυκλοφορούν γρήγορα, και όπως η πλούσια κατίνα Α που μαθαίνει ότι η κατίνα Β αγόρασε καινούργια τσόκαρα και νιώθει ότι πρέπει να αγοράσει κι εκείνη παρόμοια τσόκαρα για να κρατήσει το ίματζ της, έτσι και το Starz μαθαίνοντας για το επικείμενο “Game of Thrones” του HBO, άρπαξε το πρώτο σενάριο που έπεσε στα χέρια του και είχε να κάνει με πανοπλίες και άλογα.
Εδώ να θυμίσουμε κι έναν ακόμη παράγοντα, ότι δηλαδή το Starz είχε ήδη κάνει τρομερή επιτυχία με μια σειρά “βασισμένη” σε ιστορικά γεγονότα, το “Spartacus: Blood and Sand| κι έτσι σκέφτηκε να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο και έτσι εγέννετω το Camelot.
Η ιστορία του Βασιλιά Αρθούρου είναι πλέον τόσο γνωστή όσο κι εκείνη του Άγιου Βασίλη, κι έχει ειπωθεί με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Η σειρά επιχειρεί μια νέα προσέγγιση, διηγούμενη την ιστορία πριν από τον θρύλο, το πώς δηλαδή ο Αρθούρος από κακομαθημένο κωλόπαιδο κατέληξε να γίνει βασιλιάς της προκοπής, πως απέκτησε το Excalibur, πως το Camelot από ένα μάτσο ερείπια έγινε το κέντρο ενός βασιλείου κλπ. Το σενάριο επίσης καταπιάνεται φυσικά με την αντιπαλότητα μεταξύ του Αρθούρου και της Μοργκάνα, καθώς και με την δυσκολία που έχει ο Αρθούρος να γίνει αποδεκτός από όλους τους Βρετανούς. Κατ’ αρχάς να πούμε τα καλά. Η σειρά από την αρχή έδειχνε να διαθέτει ένα αξιοπρεπές επίπεδο παραγωγής, πλαισιωμένη από γνωστούς ηθοποιούς σε ρόλους πρόκληση, με κυριότερη αυτή του Joseph Fiennes σαν Μέρλιν, και της Eva Green (η γκόμενα του James Bond στο Casino Royale) σαν Μοργκάνα. Μια ακόμη περίεργη κίνηση ήταν το casting του Jamie Campbell Bower (για όσους δεν τον ξέρουν πρόκειται για ένα αμούστακο εικοσάχρονο που έπαιξε στο Harry Potter και το Twilight) στο ρόλο του Αρθούρου. Αυτά όσον αφορά τα “καλά”.
Ειρωνικά, τα κακώς δρώμενα της σειράς αφορούν ένα προς ένα τα θετικά που προανέφερα πιο πάνω. Δηλαδή, ότι όλα αυτά που πριν αρχίσει η σειρά ακούγονταν ενδιαφέροντα, κατέληξαν να κατεδαφίζουν το όλο εγχείρημα. Καθώς προχωρούσαν τα επεισόδια, άρχισε να φαίνεται ότι: το αξιοπρεπές επίπεδο παραγωγής αφορούσε τελικά ένα κάστρο και κάτι καλύβια, με τους πρωταγωνιστές κατά τα άλλα να καλπάζουν σε λιβάδια και παραλίες. Ο “στρατός| του Αρθούρου (ή όποιος άλλος στρατός εμφανίζεται) αποτελείται από καμιά… δεκαριά άτομα με αποτέλεσμα οι μάχες να θυμίζουν περισσότερο αψιμαχίες του West Side Story παρά επικές μάχες. Τα ερείπια του Camelot μέχρι το τέλος της πρώτης σεζόν παρέμειναν ερείπια, με μόνη αισθητική παρέμβαση την προσθήκη κάτι μεταξένιων κουρελιών στους τοίχους, ενώ η κύρια αίθουσα του Camelot δεν είχε καν οροφή. Οι χαρακτήρες των πρωταγωνιστών δεν έδειχναν να οδηγούν πουθενά, με την Eva Green απλά να φροντίζει να δείχνει τα βυζιά της σε κάθε δεύτερο επεισόδιο και να δολοπλοκεί με ρυθμούς χελώνας, τον Μέρλιν να είναι μυστικοπαθής και γενικώς emo στη ψυχή (“δε μπορώ να αγαπήσω ποτέ”, “όσοι είναι κοντά μου πληγώνονται” κλπ) και το μεγαλύτερο αμάρτημα της σειράς, ο ίδιος ο Αρθούρος. Το πρόβλημα με το να βάζεις ένα αμούστακο να παίζει τον Αρθούρο, είναι πιστεύω προφανές σε όλους πλην των παραγωγών. Ο θρυλικός Βασιλιάς υποτίθεται ότι οφείλει να εμπνέει σεβασμό, δέος και μια γενικότερη… αρχοντοσύνη – ο J. C. Bower εμπνέει απλά καθολική αντιπάθεια. Σε αυτό φταίει και ο ηθοποιός, ο οποίος έχει τα μισά χρόνια, τα μισά μούσκουλα και τις μισές τρίχες από όλους τους ιππότες που τον περιτριγυρίζουν, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο η σειρά απεικονίζει τον Αρθούρο, κυριότερο μέλημα του οποίου είναι να ρίξει στο κρεβάτι (ή πιο συγκεκριμένα, στα χόρτα) την Guinevere. Όταν έχεις μια σειρά που λέγεται Camelot και η καλύτερη ιδέα που έχεις για να κερδίσεις κόσμο είναι να παρουσιάζεις τον Αρθούρο να χαμουρεύεται συνέχεια με την Guinevere, την οποία μάλιστα (σε μια μοναδική στιγμή σεναριακής ηλιθιότητας στην οποία τουμπάρεται ο μύθος) αποφασίζεις να την δείξεις αρραβωνιασμένη με τον καλύτερο και πιο πιστό σου ιππότη, τότε κάτι δε πάει καλά. Και όλα αυτά πλαισιωμένα σε επεισόδια όπου συμβαίνουν συνταρακτικά γεγονότα, όπως: ο Μέρλιν πάει να βρει παλιά βιβλία σε μια διαλυμένη βιβλιοθήκη, ή: η Μοργκάνα καλεί τον Αρθούρο για γεύμα στο κάστρο της, ή: η Μοργκάνα δικάζει μια καλόγρια, ή: ο Αρθούρος καλεί την Μοργκάνα για γεύμα στο σπίτι του, ή: ο θεατής κόβει τις φλέβες του από τη βαρεμάρα. Είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπεις μια σειρά η οποία υποτίθεται βασίζεται στη δράση, και στην οποία δεν γίνεται τίποτα. Δεν εννοώ ότι δεν υπάρχουν σφαγές κάθε λίγο (που δεν υπάρχουν). Εννοώ τίποτα. H όποια πολιτική είναι αξιολύπητη, οι δολοπλοκίες κυμαίνονται στο επίπεδο των σχεδίων του Δρακουμέλ για να φάει τα στρουμφάκια, και ειλικρινά μέχρι το τέλος της σεζόν δεν μπόρεσα να καταλάβω αν ο Αρθούρος είναι ο βασιλιάς της Αγγλίας ή του χωριού μου στη Κεφαλονιά, καθώς σε δέκα επεισόδια το μόνο βασίλειο που βλέπεις είναι κάτι παράγκες και καμιά εικοσαριά αγρότες. Αδιάφοροι χαρακτήρες, αδιάφορο σενάριο και μια γενικότερη αίσθηση κακομοιριάς. Ανυπομονώ να σκάσει μύτη και ο Mordred, να σκοτώσει τον Αρθούρο καλώντας τον σπίτι του και δίνοντας του να πιει ληγμένο γάλα, να τελειώνουμε.
Ετυμηγορία (ή για όσους βαριούνται τα πολλά γράμματα και scrollάρουν κατευθείαν στο τέλος του κειμένου): Η ένδοξη ιστορία του πως δημιουργήθηκε ο μύθος του Camelot είναι το Καφέ της Χαράς με πανοπλίες και στάχυα. Ειλικρινά πιστεύω ότι το Καφέ της Χαράς είχε μεγαλύτερο budget, περισσότερη δράση και ο Χάρης Ρώμας θα είχε μεγαλύτερο κύρος σαν Αρθούρος από τούτον εδώ.
505 
