Είναι ευρέως γνωστό στον χώρο της metal πως οι Σουηδοί progressive metallers Evergrey τα τελευταία χρόνια δεν μπορούν να απογοητεύσουν. Μετά από μια σειρά πετυχημένες καλλιτεχνικά κυκλοφορίες με τελευταίο το διακεκριμένο ”The Storm Within”, φέτος το συγκρότημα κυκλοφορεί το ”The Atlantic” για να κλείσει και επίσημα την concept τριλογία του περί του ωκεανού (”Hymns For The Broken” και ”The Storm Within”).
Η αλήθεια είναι ότι δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσει το άλμπουμ από όσο με το τραγούδι ”The Silent Arc”. Η ανατριχιαστική και μελαγχολική του μελωδία δημιουργεί μια αιθέρια ατμόσφαιρα Σουηδικής προέλευσης. Είναι εύλογο επίσης να πούμε πως, όταν αναφερόμαστε στους Evergrey, τον πρωταγωνιστικό ρόλο σχεδόν πάντα τον έχει ο Tom Englund (για ευνόητους λόγους), ενώ πιο συγκεκριμένα στο ”The Atlantic” τον συμπρωταγωνιστικό τον έχουν τα πλήκτρα του Zander. Το τραγούδι περιέχει γνωστά στοιχεία του συγκροτήματος και την ίδια στιγμή συνιστά εξελικτικό αποτέλεσμα της μουσικής του. ‘Έχει μια δόση νοσταλγίας και δίκαια είναι το εναρκτήριο και πρώτο single του άλμπουμ. Για την συνέχεια ακολουθεί το ”Weightless”, το πιο straight forward track του ”The Atlantic”, όπου οι Jonas Ekdahl και Henrik Danhage έφεραν τις καταπληκτικές ιδέες τους στη ζωή με τις πινελιές των synths του Rikards Zander να αποτελούν το κερασάκι στην τούρτα. Παρόμοια περίπτωση είναι και αυτή του ”Currents”. Είναι βαρύ, έχει catchy refrain και πλήκτρα, μολονότι η ερμηνεία του Englund αγγίζει τα ουράνια. Το θεματικό κομμάτι του δίσκου, το ”A Secret Atlantis”, είναι εξίσου βαρύ με πολλαπλές επιρροές και αναφορές στον heavy metal ήχο, όπως τον ξέρουμε. Τα στακάτα riffs του μπορούν να πείσουν τον δύσπιστο μεταλοπατέρα να το λατρέψει και να το θεωρήσει κατά κάποιον τρόπο κλασικό.
Η ίδια δυναμικότητα πηγάζει και στο ”End Of Silence”, το οποίο όμως έχει περισσότερα prog στοιχεία και ταυτόχρονα κάποιες μουσικές παύσεις. Το τελευταίο, μάλιστα, βοηθάει στην παρατήρηση των οργάνων, των μελωδιών ακόμα και του επιπέδου της ποιότητας του ήχου του. Το τραγούδι όμως, που κερδίζει τις εντυπώσεις. είναι το ”Departure”. Σαγηνεύει τον ακροατή με μεγάλη ευκολία, όπως οι Σειρήνες τους ταξιδιώτες της θάλασσας κατά τη μυθολογία. Μουσικά παραπέμπει για μια στιγμή στους συμπατριώτες του group, Katatonia, και μοιάζει σαν η χαρακτηριστική φωνή του Tom να κάνει guest καθώς παράλληλα συνδέεται με το ”The Beacon” και πιο ειδικά με το εφέ της θάλασσας. Μια έξυπνη λεπτομέρεια που ταξιδεύει κυριολεκτικά (αφού το ακούει κανείς εκείνη τη στιγμή) και μεταφορικά (αφού άνετα φαντάζεται ότι βρίσκεται στις όχθες κάποιας παραλίας). Ως τελευταίο κομμάτι τους οι Evergrey παρουσιάζουν το ”This Ocean” και ίσως το πιο κατάλληλο από θεματικής απόψεως για να κλείσει το κεφάλαιο του ”The Atlantic”. Είναι και αυτό με τη σειρά του δυναμικό και τα ευφυή κιθαριστικά του μέρη, είτε είναι riffs είτε solos, μαρτυρούν ότι έχει πραγματοποιηθεί προσεγμένη δουλειά από τον Henrik Danhage και τίποτα δεν είναι τοποθετημένο στην τύχη.
Ακούγοντας ολόκληρο το άλμπουμ και αναλογίζοντας ότι πριν από καιρό οι Evergrey είχαν την ατυχία να πέσουν θύματα βανδαλισμού και υποκλοπής του τότε πρώιμου υλικού τους, όλα αυτά οδήγησαν στο σήμερα και σε ένα όμορφο μουσικό αποτέλεσμα. Ουδέν κακό, αμιγές καλού. Το ”The Atlantic” ανήκει αναμφισβήτητα στους δίσκους της χρονιάς για το ατμοσφαιρικό progressive metal. Είναι μια δουλειά που χρειάζεται πολλές ακροάσεις για να αφομοιωθεί, είναι ό,τι πρέπει για τους απαιτητικούς και για εκείνους που αποζητούν το κάτι παραπάνω από τη μουσική τους, ενώ τα πολλά heavy κομμάτια του μπορούν να κάνουν τον καθένα να ευχαριστηθεί true μέταλο. Το μοναδικό μειονέκτημά του; Η ημερομηνία κυκλοφορίας του. Ας ελπίσουμε να θυμηθούν αρκετοί το ”The Atlantic” μέχρι το τέλος της χρονιάς, γιατί οι Evergrey κατάφεραν να ξεπεράσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους με το να χρησιμοποιήσουν την ίδια μουσική συνταγή των δύο τελευταίων τους άλμπουμ. Αξιόλογοι μουσικοί όλοι τους, το λιγότερο!
717 
