KOMODOR: “Komodor” EP

Το νέο όνομα στη μακριά, σύγχρονη λίστα των “αναβιωτών” ή νοσταλγών του rock ‘n’ roll των sixties και seventies, με ένα hard rock επικάλυμμα, είναι το Γαλλικό κουαρτέτο των Komodor. Ντεμπουτάρουν στην Soulseller Records με το ομώνυμο ΕΡ τους, που περιέχει τέσσερα τραγούδια.

Με προφανείς επιρροές από Grand Funk Railroad, James Gang, MC5 ή αν θέλουμε να καταφύγουμε σε κάτι πιο σύγχρονο και πρόσφατο, Black Crowes, οι τέσσερις Γάλλοι έχουν την έμπρακτη στήριξη ενός από τα πιο καυτά ονόματα της vintage σκηνής, καθώς τα μέλη των Blues Pills συμμετέχουν στα τραγούδια, ενώ ο μπασίστας τους, Jack Anderson, έκανε την ηχογράφηση.

Με έναν ήχο που ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στην εντύπωση του παλιού και ακατέργαστου, αλλά ταυτόχρονα είναι δαμασμένος και με αρμονική κατανομή, οι Komodor μπαίνουν με έναν φρέσκο αέρα στη δισκογραφία. Η μικρή αυτή δόση, σαν ορεκτικό, είναι παραπάνω από πειστική. Το “Still The Same” είναι ένα ενεργητικό επαρκές “opener”, που θα κατευθύνει άμεσα τον ακροατή στο “χωράφι” τους. Η φωνή του Slyde Barnett είναι σταθερή και με χρώμα, ενώ δεν γίνεται να αγνοήσουμε τα backing vocals της Elin Larsson.

Το “Join The Band” είναι ξεκάθαρα ο κράχτης του ΕΡ, με κολλητικό ριφ και ευχάριστο ρυθμό και την Elin ξανά παρούσα να ενισχύει στο ρεφρέν. Λειτουργικό το break στο μέσο με τα υποβλητικά κρουστά και κυκλωτική η επιστροφή στο αρχικό θέμα.

Το “Nasty Habits”, πέρα από την λίγο παραπάνω bluesy αύρα του, έχει κι αυτό το εντελώς παλιομοδίτικο κρεσέντο στο φινάλε και θα συγκινήσει παραπάνω τους ταξιδιώτες στο χρόνο. Το τελευταίο “1984”, προσπερνάει σύντομα την ακουστική του αφετηρία και μας δίνει κάποια όμορφα ρυθμικά χρώματα που μένουν στο μυαλό.

17 λεπτά είναι λίγα να χορτάσουν τους εραστές αυτού του ήχου, είναι βέβαια και λίγα να προλάβουν να κουράσουν τους απλά περίεργους. Οι Komodor δείχνουν να έχουν τη γνώση του χώρου και το attitude, μένει να προχωρήσουν στα βαθιά. Οι νοσταλγοί οφείλουν να τσεκάρουν.

https://www.facebook.com/KOMODORBAND/

595
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…