Είναι ευχής έργον, σε μία εποχή όπου η “κόπια” ενός ήχου γίνεται κατά συρροήν, να έχεις ως μπάντα το δικό σου ιδιαίτερο ήχο, που σε αντιπροσωπεύει στο χώρο σου. Είτε αυτός είναι η metal σκηνή, είτε οποιοσδήποτε μουσικός χώρος, ο ήχος καθορίζει την μετέπειτα πορεία του group και σου δίνει οπαδούς ανά τον κόσμο. Πόσο μάλλον στη metal σκηνή, όπου οι οπαδοί είναι, ολίγον τι, απαιτητικοί με τα χρόνια. Οι Vanishing Kids, φαίνεται ότι βρήκαν τον κατάλληλο ήχο που θα τραβήξει την προσοχή του κοινού και με το νέο τους album “Heavy Dreamer”, τον “εξαπολύουν” στο διψασμένο για νέες ιδέες κοινό.
Oι Αμερικανοί doom metallers, όντας σε “ζωή” από το 2000 και με τέσσερα albums να τους συνοδεύουν σε αυτά τα 18 χρόνια, μετά από “απραξία” 5 χρόνων αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν το πολυαναμενόμενο νέο τους δίσκο, με τίτλο “Heavy Dreamer”, στα τέλη του 2018.
Ο ήχος του album, κυμαίνεται μεταξύ doom metal και psychedelic/prog rock φορμών, αφού οι επιρροές του group είναι μπάντες που εισήγαγαν psychedelic/prog rock στοιχεία στο χώρο του metal. Έτσι, στοιχεία από Uriah Heep, Hawkwind είναι εμφανή μέσα στο δίσκο και ο συνδυασμός τους με τον doom ήχο των ‘70s-‘80s, δίνει στη μπάντα τη δυνατότητα να “πλασάρει” μία νέα ιδέα ήχου στο χώρο.
Στα τρία πρώτα κομμάτια του album, αντιλαμβάνεται κανείς το μουσικό προσανατολισμό του group, σε αυτά τα καινούργια doom/psycho/prog rock και metal μονοπάτια. Τα “Creation”, “Heavy Dreamer” και “Without A Sun”, γίνονται αυτομάτως τα αντιπροσωπευτικά του ήχου των Vanishing Kids και γενικότερα του ιδιώματος αυτού. Όμορφες συνθέσεις, με εξαιρετικά riffs και πολύ απόκοσμους θορύβους να τα συντροφεύουν, δίνουν την εντύπωση στον ακροατή ότι βρίσκεται σε κάποιο “αστρικό ταξίδι” σε άλλη διάσταση.
Ίσως θα μπορούσαν να ακούγονται περισσότερο τα riffs και τα solos, παρά οι “απόκοσμοι” θόρυβοι, αλλά φαντάζομαι δε θα είχε το ηχητικό αποτέλεσμα που ήθελε να πετύχει το group. Άλλωστε, η επιλογή της μπάντας σε αυτό το στυλ ήχου, δίνει τη δυνατότητα στο album να σε “αρπάζει” με το καλημέρα και να μη σε αφήνει να ξεφύγεις από αυτό, σαν μία “μαύρη τρύπα” του διαστήματος. Η ένταση του δίσκου, πέφτει με τα “Rainbows” και “Magnetic Magenta Blue”, όπου δείχνουν να σε προσγειώνουν όσο μπορούν πιο ομαλά από το υπέροχο αυτό “αστρικό ταξίδι”.
Νομίζω ότι οι φίλοι των πιο “ψαγμένων ηχητικών διαδρομών”, θα το λατρέψουν. Οπωσδήποτε, μία από τις ευχάριστες κυκλοφορίες της χρονιάς, που χρειάζεται την προσοχή του ευρέος metal κοινού.
https://www.facebook.com/Vanishing-Kids-328568887984/
652 
