Είναι ανούσιο να γράψω για πολλοστή φορά το τι μπορούν να κάνουν οι έλληνες καλλιτέχνες άμα το θελήσουν. Τα παραδείγματα άλλωστε είναι πολλά και μιλούν από μόνα τους. Οι Tears είναι από τις περιπτώσεις που ζουν, παλεύουν και αναπνέουν για τη μουσική, κάτι που αντικατοπτρίζεται στις ποικιλόμορφες και εσωστρεφείς συνθέσεις του “Unravelling Travesties”. Η ώρα είναι 22:00 και ο Gouaime Divanis, main man του συγκροτήματος, βρίσκεται στην άλλη άκρη της γραμμής για να μιλήσουμε για την παρθενική δουλειά της μπάντας. Η αλήθεια είναι πως ξεφύγαμε από τα κλασσικά χρονιά όρια μιας συνέντευξης, αλλά δε γινόταν να αποτυπωθεί αλλιώς η ουσία όλων όσων ήθελα να σχολιάσουμε. Άλλωστε στο Los Angeles είναι μόλις μεσημέρι…
Καλησπέρα Gouaime… Πριν πούμε οτιδήποτε για τους Tears, θέλεις να μου εξηγήσεις το nickname σου;
Κοίτα, τα αρχικά του κανονικού μου ονόματος, στα αγγλικά, είναι Y και M… Οπότε “gouai” και “μι” στα ελληνικά, όπου έχει και την ιδιότητα της λέξης “me”, ενώ όλο μαζί μπορεί να διαβαστεί και ως “why me”! Είναι ένα λογοπαίγνιο.
Ωραία, τώρα που το ξεκαθαρίσαμε αυτό, πάμε στα της μπάντας… Ας ξεκινήσουμε και εκεί με το όνομα…
Και σε αυτήν την περίπτωση, η επιλογή δεν ήταν τυχαία. Η λέξη “tears” (σ.σ. δάκρυα) για τους περισσότερους έχει μια αρνητική χροιά και προσδίδει μια αίσθηση μελαγχολίας, μόνο που ξεχνούν πως δεν κλαις μόνο όταν είσαι στεναχωρημένος! Οτιδήποτε βιώνουμε έντονα μπορεί να εξωτερικευθεί με δάκρυα και επειδή η μουσική που γράφω είναι συναισθηματικά φορτισμένη, θεωρώ πως ταιριάζει. Επίσης, με γοητεύει το γεγονός πως σε πρώτη φάση περιμένεις κάτι άλλο ηχητικά και στιχουργικά από μια μπάντα σαν τους Tears, βασιζόμενος στο όνομά τους, και τελικά ανακαλύπτεις τις διαφορετικές εκφάνσεις που μπορεί να έχει το σχήμα, οι οποίες εμφανίζονται μέσω των συνθέσεων και των στίχων. Θεωρώ πως η έννοια των δακρύων είναι πολυεπίπεδη στην προκειμένη περίπτωση, όπως δηλαδή είναι και η μουσική που παρουσιάζεται στον πρώτο μας δίσκο. Όλα λοιπόν παίζουν ρόλο στους Tears και ο ακροατής πρέπει να ασχοληθεί για να ανακαλύψει τις διαφορετικές πτυχές αυτού που παρουσιάζουμε!
Σύστησέ μας λοιπόν τους Tears. Ποια είναι η ιστορία σας;
Κοίτα, η μπάντα είναι πολύ παλιά! Όταν βγάλαμε το πρώτο μας demo εγώ ήμουν ακόμα 15 χρονών και ζούσα Ελλάδα. Στην πορεία κυκλοφόρησαν άλλα τρία EP και φέτος το “Unravelling Travesties”. Οι συνθέσεις στο δίσκο είναι δικές μου, ενώ ανέλαβα και όλα τα όργανα πέρα από τα drums!
Δηλαδή είναι κάτι σαν προσωπικό project;
Δε μου αρέσει η έννοια του “προσωπικού project” γιατί υποδηλώνει έναν εγωκεντρισμό, κάτι που δε με χαρακτηρίζει σε καμία περίπτωση! Μου αρέσει να συνεργάζομαι με άλλους μουσικούς, απλώς επειδή τα συγκεκριμένα τραγούδια είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου, θέλω τα μέλη να μπορούν να αφιερώνουν χρόνο στους Tears. Τα πρώτα χρόνια βέβαια ήμασταν μια κανονικότατη πενταμελής μπάντα, αλλά στην πορεία ο καθένας έπρεπε να ασχοληθεί με κάτι πιο επαγγελματικά, για να βγάλει τα προς το ζην. Έτσι δεν υπήρχε χρόνος για τους Tears. Το δυστύχημα είναι πως το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου ήταν έτοιμο και πάνω που είχαμε αποφασίσει να προχωρήσουμε κάποια βασικά μέλη δε μπορούσαν. Το όλο θέμα λοιπόν πήγε πίσω, μέχρι που αποφάσισα να πάρω τα ηνία στα χέρια μου και να αναλάβω πέρα από την κιθάρα, τα φωνητικά, το μπάσο και κάποια πλήκτρα. Φυσικά όλα γίνονταν με αργούς ρυθμούς. Όταν επιτέλους είχα έτοιμο το υλικό και το πήγα στον Τάσο (σ.σ. Δεληγιάννης, drums) για να ηχογραφήσει τα μέρη του, του ήρθε το χαρτί για το στρατό! Τελικά το παλικάρι, παρόλο που είχε μόλις δύο μήνες για να παρουσιαστεί, αντί να βγαίνει και να γλεντάει, ασχολήθηκε με το album, γεγονός που βοήθησε πάρα πολύ φυσικά. Ύστερα, πέρασε άλλος ενάμισης χρόνος για να γίνει η παραγωγή και η μίξη και τέλος καλό, όλα καλά…
Με βάση την αρχή της κουβέντας, δε γίνεται να μη ρωτήσω τι συμβολίζει ο τίτλος “Unravelling Travesties” (σ.σ. ξετυλίγοντας παρωδίες)…
Σα μπάντα έχουμε την πεποίθηση πως ανεξαρτήτως του πόσο πλούσιος ή φτωχός είναι κάποιος, ή το πόσο κοινωνικά καταξιωμένος είναι, στο κάτω κάτω είμαστε όλοι άνθρωποι και μοιραζόμαστε την ίδια ενέργεια. Όλοι έχουμε κοινά στοιχεία και αντιμετωπίζουμε τις ίδιες καταστάσεις, απλώς με διαφορετικό τρόπο. Ο τίτλος είναι κοινωνικός και πολιτικός, και αναφέρεται σε όλα αυτά που ζούμε όλοι τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα για παράδειγμα ζει στο πετσί της τη διαφθορά και πλέον, σε συλλογικό επίπεδο, οι πολίτες αρχίζουν και εναντιώνονται στο άκουσμα τόσων σκανδάλων και παίρνουν θέση.
Το περιεχόμενο όμως είναι πιο προσωπικό…
Ναι, στην ουσία είναι διάφορες ιστορίες, δικές μου, που χάρη σε αυτές ωρίμασα σαν άνθρωπος και βγάζοντάς τες προς τα έξω, ευελπιστώ να αγγίξω διάφορους ακροατές που έχουν περάσει παρόμοιες καταστάσεις. Είναι ένα ταξίδι με πάμπολλες αναζητήσεις το οποίο παρουσιάζει καθημερινές αντιξοότητες που πολλοί ενδεχομένως έχουν ζήσει.
Το δελτίο τύπου αναφέρει πως τα κομμάτια γράφτηκαν σε ένα διάστημα δέκα χρόνων…
Ναι, ισχύει! Κάποια τραγούδια είναι από τότε που ήμουν 13 χρονών και φτάνουν ως περίπου τα 23 μου. Φυσικά όλο το υλικό δεν έμεινε αναλλοίωτο, αλλά επεξεργάστηκε μέσω μιας πιο μεστής προσέγγισης.
Δηλαδή θα χρειαστούν άλλα τόσα για το δεύτερο;
Αποκλείεται (γέλια)! Ήδη υπάρχει υλικό το οποίο θέλει ξεκαθάρισμα και στην πορεία θα δρομολογηθεί για το επόμενο album.
Τα κομμάτια “Lame” και “Time Master”, τι πραγματεύονται;
Το “Lame” είναι ουσιαστικά ένα κωλοδάχτυλο σε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που ότι κάνουν γίνεται με γνώμονα την αναγνωρισιμότητα και τα εξώφυλλα, αδιαφορώντας για την τέχνη. Δεν είναι κακό το να επιδιώξεις τη φήμη, καθώς είναι αυτή που θα σε ωφελήσει οικονομικά, αλλά δε μπορεί να γίνεται εις βάρος της ποιότητας των έργων σου. Το “Time Master”, το οποίο είναι και από τα πρώτα μας τραγούδια, μιλάει για την εμμονή που έχουμε σαν άνθρωποι στο να επικεντρωνόμαστε στις αρνητικές στιγμές του παρελθόντος, προσπερνώντας τα καλά, ενώ παράλληλα το μέλλον και οι αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε για αυτό, μας φοβίζει. Από τη μία λοιπόν το “πριν” μας στοιχειώνει και από την άλλη το “μετά” μας κάνει ανασφαλείς. Μήπως όμως θα ήταν καλύτερο στο να ασχοληθούμε και με το παρόν; Η ουσία είναι το “τώρα” και είναι καλύτερο να το ζεις όπως πρέπει. Αν αντιμετωπίσεις σωστά το χρόνο, τότε έχεις πιο ισορροπημένη ενέργεια μέσα σου.
Πως πήρες την απόφαση να πας Los Angeles;
Μετά τις σπουδές μου στην Αγγλία, επέστρεψα Ελλάδα, αλλά λίγο καιρό μετά ήρθε η οικονομική κρίση, οπότε μετά από κάποιο διάστημα, και όντας άνεργος, αποφάσισα να πάω κάπου που οι συνθήκες να μου επιτρέπουν να πληρώνω τουλάχιστον το ενοίκιό μου. Εδώ ευτυχώς υπάρχουν δουλειές και σίγουρα κάνει καλό στους Tears, μιας και υπάρχει πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα για συναυλίες όπως και περισσότερο κοινό.
Πως πάει το album στην Ελλάδα και πως στην Αμερική;
Κοίτα, στην Ελλάδα έχουμε πάρει εξαιρετικές κριτικές και γενικά υπάρχει κόσμος που μας θυμάται και έχει αγοράσει τη δουλειά μας. Στην Αμερική πάει επίσης καλά και γενικά έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον αυτό που κάνουμε. Τα πρώτα βήματα λοιπόν είναι σίγουρα στη σωστή πορεία!
Στις ευχαριστίες σου, πέρα από τα fast food, τις τσόντες και το CNN, αναφέρεσαι και στην ελληνική κυβέρνηση…
Ναι (γέλια)! Τους ευχαριστώ διότι έχουν προσφέρει πάρα πολλά πράγματα στην Ελλάδα, όπως και τα Mc Donald’s ή το CNN (γέλια)… Προφανώς αστειεύομαι και όλα αυτά τα λέω ειρωνικά!
Από την άλλη όμως, εάν δεν ήταν η ελληνική κυβέρνηση, δε θα είχες πάει στην Αμερική!
Σωστά (γέλια)!
Συναυλίες θα κάνουν οι Tears;
Όταν πρωτοήρθα Los Angeles είχα βρει δύο έλληνες μουσικούς, μέσω αγγελίας, αλλά ότι είχαμε κλείσει κάποιες εμφανίσεις, έληξε η βίζα τους και έπρεπε να γυρίσουν! Μάλιστα χάσαμε την ευκαιρία να κάνουμε support στον Devin Townsend, οπότε καταλαβαίνεις πως μας χτύπησε μεγάλη ατυχία! Τώρα συνεργάζομαι με δύο άλλα παιδιά, από Αμερική αυτά και κάνουμε διάφορα τοπικά live εδώ στο Los Angeles, ενώ είμαστε στα σκαριά να κλείσουμε ένα mini tour μαζί με κάποια άλλα σχήματα, στην California.
Ελλάδα παίζει να έρθετε, ή είναι νωρίς;
Να σου πω την αλήθεια, δεν έχω την οικονομική ευχέρεια να έρθω να δω τους φίλους και τους συγγενείς μου, πόσο μάλλον για λεφτά για επαγγελματικό ταξίδι… Εννοείται πως θα γίνει και αυτό εν καιρώ. Το σίγουρο είναι πως μου λείπει!
830 
