Το “Manor of The Se7en Gables” είναι το δεύτερο album των Them, των οποίων, από το όνομα και μόνο καταλαβαίνεις ότι είδωλο είναι ο King Diamond. Οι Them, οι οποίοι ξεκίνησαν σαν μπάντα διασκευών το 2008, έχουν επηρεαστεί πιο πολύ από την σόλο περίοδο του “Βασιλιά”, σε αντίθεση με τα παρόμοια συγκροτήματα των Attic και Portrait, που η μουσική τους είναι βασισμένη στους Mercyful Fate.
Ο νέος δίσκος ακούγεται πιο σκοτεινός και πιο ατμοσφαιρικός από τον προκάτοχό του, το “Sweet Hollow”. Οι Them, στην προσπάθειά τους να διαφοροποιηθούν από το προηγούμενο album, έχουν “σκληρύνει” τον ήχο τους σε σημείο που να λες ότι ακούς κάποιες φορές Thrash, ενώ και ο τραγουδιστής KK Fossor έχει περιορίσει τις πολλές τσιρίδες και η φωνή του παίζει σε λιγότερο “υπερηχητικές” συχνότητες. Φυσικά υπάρχουν ακόμα αρκετά σημεία που θυμίζουν King Diamond, αφού ο δίσκος είναι concept και αφηγείται μια κλασσική ιστορία Βικτωριανού τρόμου.
Για χάρη της αφήγησής της, τρία από τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου είναι ιντερλούδια, που σκοπό έχουν την ομαλή ροή του concept. Αυτά είναι τα “Residuum” (Intro), “A Scullery Maid” και “Peine Forte Et Dure”. Επόμενο στη σειρά το “Circuitous”, που ξεκινά δυναμικά στις κιθάρες και στη συνέχεια θυμίζει αρκετά Powerwolf, τόσο στη μελωδία όσο και στον τρόπο που τραγουδά ο Fossor. Στη συνέχεια, ίσως το πιο σκληρό κομμάτι, το “Refuge in the Manor”, που αν εξαιρέσεις κάποια χορωδιακά μέρη άνετα θα μπορούσε να είναι σε ένα δίσκο ενός Thrash συγκροτήματος.
Ακολουθεί το “Witchfinder”, όπου τσιρίδες σε υποδέχονται στη αρχή και έπειτα, όλο το τραγούδι ακολουθεί τις διδαχές του “Βασιλιά”. Έχει γίνει πολύ καλή κιθαριστική δουλειά και μάλλον είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου.
Γενικά η παραγωγή είναι κινηματογραφική θα έλεγα και αναδεικνύει το horror στοιχείο του δίσκου. Στο “Ravna” πέφτουν αρκετά οι ταχύτητες, μία αρκετά ατμοσφαιρική σύνθεση. Τα “As the Sage Burns” και “The Secret Stairs”, ακολουθούν την συνταγή του “A Scullery Maid” χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο όμως. Το “Maleficium” ξεχωρίζει λόγω των πλήκτρων που δίνουν ένα ιδιαίτερο χρώμα στο κομμάτι, ενώ έχει και ωραίες μελωδίες. Στο “Seven Gables to Ash”, μάλλον οι Testament μπήκαν στο σώμα των Them, με τον τραγουδιστή να τραγουδά σαν τον Chuck Billy και γενικά η σύνθεση παραπέμπει στους Αμερικάνους, με μόνο το ρεφραίν να θυμίζει Them. Τελευταίο τραγούδι, το οκτάλεπτο “Punishment By Fire”, όπου στα πρώτα λεπτά το βασικό riff είναι ίδιο με το riff του Morphine Child των Savatage, κάπου στη μέση γίνεται αφηγηματικό με τους δυο ήρωες να συνομιλούν και στο τελευταίο μέρος, να πλησιάζει σε πιο “King Diamond στυλ”, όπου έρχεται και η κορύφωση του concept.
To “Manor of The Se7en Gables” δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε, καθώς περίμενα μία πιο Heavy Metal μουσική προσέγγιση, με τα περισσότερα τραγούδια να μην σε τραβάνε να τα ακούσεις πάνω από δύο ή τρεις φορές. Επίσης, θα προτιμούσα οι επιρροές που μπόλιασαν τον ήχο τους σε αυτό το δίσκο να μην ήταν τόσο εμφανείς και μάλλον θα πρέπει να επιστρέψουν στον ήχο του προηγούμενου δίσκου, καθώς το αποτέλεσμα κρίνεται μάλλον μέτριο.
811 
