To “Blackgaze” μουσικό ιδίωμα συνδυάζει τις μελωδίες της Shoegaze με τα blast beats και τα ουρλιαχτά της Black Metal. Αυτό το πάντρεμα των δύο αυτών διαφορετικών μουσικών κόσμων εφηύρε ο Γάλλος πολυοργανίστας Neige των Alcest το 2007 και επηρέασε αρκετούς μουσικούς, μεταξύ άλλων και τους Αμερικάνους Deafheaven. Οι οποίοι ιδρύθηκαν το 2010 και φέτος κυκλοφόρησαν το τέταρτο album τους “Ordinary Corrupt Human Love”. Εν τω μεταξύ αναγνωρίστηκαν σε τέτοιο βαθμό που είναι τώρα υποψήφιοι για βραβείο Grammy στην κατηγορία “Best Metal Performance” και δεν θα εκπλαγώ αν το κερδίσουν.
Γιατί δεν θα εκπλαγώ; Γιατί η νεότερη αυτή κυκλοφορία τους πέραν του ότι περιέχει φανταστική μουσική είναι και η πιο προσβάσιμη σε σχέση με τις προηγούμενες τους. Προσβάσιμη και από ακροατές της Rock αλλά και της Metal. To “You Without End” που ανοίγει τον δίσκο είναι μια μελιστάλαχτη πιανιστική μπαλάντα ώσπου τα μαυρομεταλικά φωνητικά να εκπλήξουν τον ανυποψίαστο ακροατή, ο οποίος όμως θα παραμείνει μέχρι το πέρας της γιατί η μελωδία θα τον αιχμαλωτίσει. Ενώ το επόμενο τραγούδι, “Honeycomb” είναι ένα πιο straight-forward metal τραγούδι στο οποίο όμως τα alternative rock κιθαριστικά solos καθώς και η ματζόρε κλίμακα το φωτίζουν και το διαφοροποιούν από τα κοινότυπα metal τραγούδια.
Υπάρχει κάτι εδώ για όλους τους ακροατές. Ο ροκάς θα ευχαριστηθεί τις μελωδίες, ο μεταλάς θα απολαύσει τις γνώριμες γκαρίλες και τα Black Metal ξεσπάσματα, ενώ ο περιστασιακός ακροατής –ανάλογα με το πόσο έχει εκπαιδεύσει το αυτί του- θα βρει ενδιαφέρον τον παραπάνω συνδυασμό. Το “Canary Yellow” που ακολουθεί φέρνει στον νου τόσο τους The Smashing Pumpkins του “Siamese Dream” όσο και τους Agalloch του “Ashes Against The Grain”. Το drumming του Daniel Tracy με τα συνεχή γεμίσματα και τον φυσικό ήχο του αυξάνει κατακόρυφα το ενδιαφέρον αλλά είναι για άλλη μια φορά οι κιθαριστικές μελωδίες του McCoy που κλέβουν την παράσταση.
Το “Ordinary Corrupt Human Love” (για του οποίου το όνομα έμπνευση στάθηκε η νουβέλα “The End of the Affair” του Graham Greene) είναι ένας δίσκος γεμάτος συναισθηματισμούς οι οποίοι εκφράζονται έντονα από το επόμενο τραγούδι “Near” όπου κυριαρχεί η γαλήνη της dream pop και ο ρομαντισμός. Ενώ στο “Night People” o τραγουδιστής/growler George Clarke δίνει την θέση του στους Chelsea Wolfe και Ben Chisholm για να ξαναπαίξει το πιάνο καθώς οι τελευταίοι δημιουργούν άλλο ένα όμορφο ντούετο με τις ταιριαστές και μελαγχολικές φωνές τους.
Οι Deafheaven με το “Ordinary Corrupt Human Love” βάζουν υποψηφιότητα για την θέση του δίσκου της χρονιάς και ταυτόχρονα αποτελούν την ελπίδα για να αυξηθεί το ακροατήριο της Metal μουσικής, ιδιαίτερα τώρα που εντάξανε καθαρά φωνητικά στην μουσική τους και έκαναν πιο δυσδιάκριτη την διαφορά της με την Rock. Το όριο είναι ο ουρανός και τούτοι οι μουσικοί τoν πλησιάζουν γιατί δεν βάζουν σύνορα στον ήχο τους και αν με ρωτήσετε θα σας απαντήσω: Καλά κάνουν!
677 
