Αυτά τα παλικαράκια από την Κύπρο αποδεικνύονται πολύ συνεπείς στο δισκογραφικό ραντεβού τους, έτσι, έναν χρόνο μετά το εξαιρετικό “Afterglow” , επανέρχονται με έναν ακόμη πολύ καλό δίσκο επί της ουσίας alternative rock.
Η βασική διαφορά του νέου υλικού των Arcadian Child σε σχέση με το debut τους θα έλεγα ότι είναι η αλλαγή των επιρροών τους. Αν το “Afterglow” ήταν πλήρως χωμένο στα late ’60s – early ’70s, το “Superfonica” έχει μεταφερθεί στα early to mid ’90s και σ’ αυτήν τη μεταφορά “ξεχάστηκαν” στη χρονομηχανή του οι Pink Floyd της ψυχεδελικής εποχής τους. Το πνεύμα τους συνυπάρχει σε όλους τους συνθετικούς προορισμούς του album κυρίως στην μορφή ψυχεδελικών εμβόλιμων θεμάτων που διακόπτουν / συμπληρώνουν την “ορθόδοξη” ροή των κομματιών.
H φωνή του κιθαρίστα Παναγιώτη Γεωργίου ακούγεται σαν από “πηγάδι”, σαν να αποποιείται του πρωταγωνιστικού ρόλου (με τη βοήθεια και της ιδανικής μίξης που το επέτρεψε αυτό). Ακούγεται λες και βρίσκεται στο background, ως τρίτος παρατηρητής και αυτή η αντίθεση είτε με την fuzzy riffολογία είτε με την αιθέρια ακορντολογία που παρέχουν με τον Στάθη Χατζηχαραλάμπους λειτουργεί πολύ θετικά. Η στιχουργική φωνητική μεταφορά έχει μια διάθεση για “ειρωνικό παιχνίδισμα”, σε εκφραστικές οδούς παρόμοιες με αυτές που χρησιμοποιεί ο Andy Cairns των Therapy? (με τους οποίους υπάρχει και κοινή μουσικότητα σε στιγμές). Ρυθμικώς επίσης υπάρχει διάθεση για πειραματισμούς που διανθίζουν τις άμεσες συνθέσεις, κυρίως στις ήσυχες στιγμές του “Superfonica”, με ένα συμπαγές ρυθμικό δίδυμο ( Ανδρέας Κέρβερος στο μπάσο Χρήστος Δήμου και στα drums) που προσδίδει μια ελαφρά jazz νοοτροπία στο όλο άκουσμα.
Εξαιρετικά τα “Before We Die” και “Painting” όπως επίσης και το “She Flows” (το οποίο οπτικοποιήθηκε ως video), το “Twist your Spirit”, ένα δισυπόστατο garage rock meets ’60s Pink Floyd κομμάτι, επίσης πολύ καλό το “Bain Marie”, μια διασταύρωση των The Cure με τους Bauhaus και τους Sonic Youth, όλα ενδιαφέροντα τραγούδια με πολύ καλά ρεφρέν. Από εκεί και πέρα θα συναντήσεις εντελώς χαλαρή διάθεση στα “Brothers” και “Constellations” που έχουν μια “δε βαριέσαι ρε αδερφάκι μου, άνοιξε μια μπυρίτσα” coolαμάρα ενώ το “The March” είναι ένα προοδευτικό “αστειάκι” μιας και πρόκειται για μια διασκευή ουσιαστικά από τσιφτετέλι (πες το και “σκυλάδικο”, το ίδιο είναι).
Το “Superfonica” των Arcadian Child είναι ένα πολύ συμπαθητικό album που τους φίλους των ήπιων, χαλαρών ηχοχρωμάτων θα τους ικανοποιήσει πλήρως. Συνυφαίνει τις ψυχαγωγικές ιδιότητες με τον σκεπτικισμό της λανθάνουσας μελαγχολίας που το διέπει αν και ποτέ δεν γέρνει πλήρως προς την μια ή την άλλη πλευρά. Σαν να μπήκες σε ένα άδειο μπαράκι αλλά ντέφι να γίνει, τα ποτά σου θα τα πιείς ανοίγοντας εσωτερικούς διαλόγους με τον εαυτό σου. Πολύ καλοί οι Κύπριοι και αυτήν τη φορά.
https://www.facebook.com/arcadianchildband/
645 
