Κάποιες φορές το ταλέντο σε οδηγεί και σου ανοίγει νέες προοπτικές κι άλλες η επιμονή και η σκληρή δουλειά σου δίνουν την επιπλέον ώθηση που χρειάζεσαι για να φτάσεις όπου μπορείς να φτάσεις, ακόμα και να ξεπεράσεις τα όρια σου. Η περίπτωση του Νίκου Αρώνη είναι ο συνδυασμός και των δύο και όπως θα ανακαλύψετε στη συνέντευξη που έδωσε στο Rockway.gr και τον Παναγιώτη Σπυρόπουλο, πρόκειται όχι μόνο για ένα ελπιδοφόρο μουσικό, αλλά και έναν πολύ ενδιαφέρων τύπο που αποκτά συνέχεια παραστάσεις κι εξελίσσεται. Η ντεμπούτο του δισκογραφική δουλειά, “Bedtime Stories” κυκλοφόρησε πρόσφατα και απαιτεί κάτι παραπάνω από την προσοχή μας, όπως και οι ζωντανές εμφανίσεις του, που εκπέμπουν εξαιρετική δυναμική κι όσο ρομαντισμό πρέπει να αποπνέει ένας rock καλλιτέχνης για να περάσουμε πολύ καλά.
Νικό σε καλωσορίζουμε στη φιλόξενο χώρο του rockway.gr και σου ευχόμαστε επιτυχία στο ντεμπούτο σου μουσικό εγχείρημα “Bedtime Stories”. Πες μας λίγα για λόγια για εσένα και την πορεία σου, αλλά και το πώς προέκυψε αυτή η δουλειά.
Καλώς σας βρήκα λοιπόν και σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την διαδικτυακή φιλοξενία σας. Δεν πάμε και πάρα πολύ πίσω μιας και η επαγγελματική μου πορεία με την μουσική ξεκάνει λίγο μετά τα 20 (26 τώρα). Θέλω να πω πως δεν ξεκίνησα από μικρός κιθάρα φωνή κλπ. Είμαι κατά βάση αυτοδίδακτος σε κιθάρα και φωνή. Έπαιζα από τα 18 ερασιτεχνικά σε μπάντες με φίλους αλλά νομίζω το turning point ήταν όταν μια φίλη έπεισε την καθηγήτρια της ορθοφωνίας στην σχολή δημοσιογραφίας που σπούδασα ότι τραγουδάω. Εκείνη με άκουσε μαζί με τους τότε καθηγητές του Fame Studio, πήρα μέρος στον διαγωνισμό Open Mic και κέρδισα από εκεί υποτροφία για φοίτηση σε αυτή τη σχολή. Από εκεί και έπειτα κατάλαβα πως αυτό θέλω να κάνω και αυτό με γεμίζει πραγματικά στη ζωή μου. Η ιδέα για το “Bedtime Stories” ήταν κάτι που ήρθε με τον καιρό και όταν ένιωσα πως ήμουν έτοιμος να κάνω κάτι εντελώς δικό μου από την αρχή.
Ο τίτλος “Bedtime Stories” τι υποδηλώνει; Τι είδους ιστορίες αφηγείσαι;
Η ιστορία με τον τίτλο είναι λίγο διαφορετική από όσο πίστευε ο κόσμος όταν πρωτοβλέπει τον τίτλο. Οι “ιστορίες” του δίσκου είναι όσα λες στον εαυτό σου όταν ξαπλώνεις το βράδυ και δεν μπορείς να κοιμηθείς, αυτά που σε κρατούν ξύπνιο γιατί κάτι έγινε, γίνεται ή θα γίνει. Είναι μια εσωτερική διαμάχη και το αποτέλεσμα των δικών μου σκέψεων, ιστοριών και ένα σταυροδρόμι που λίγο πολύ όλοι έχουμε μέσα μας. Κάτι λίγο πιο σκοτεινό από όμορφες καληνύχτες και παιδικές ιστορίες.
Πριν την κυκλοφορία του “Bedtime Stories” αποφάσισες να δώσεις μια γεύση στο κοινό μέσω του “Bedtime Covers”, διασκευών σ’ αγαπημένα σου θέματα. Τι σε ώθησε προς μια τέτοια κατεύθυνση προώθησης της επερχόμενης δουλειάς σου; Ποια η σύνδεση μεταξύ των δύο;
Η επιλογή των “Bedtime Covers” ήταν εύκολη καθώς είναι κομμάτια που εκφράζουν με τον τρόπο τους τις ίδιες ανησυχίες και έχουν την ίδια θεματολογία με το δίσκο. Να σου πω την αλήθεια μου, ήταν κάτι που δεν το σκέφτηκα αρχικά. Υπήρχε καθυστέρηση γενικότερα με το δίσκο, υπήρξαν πολλές δυσκολίες και ένιωθα ότι καθυστερώ και πως με πηγαίνει λίγο πίσω όλο αυτό. Ήθελα να δώσω στον κόσμο κάτι να υπάρχει, ένα timeline να είμαι ενεργός με αυτό που μου αρέσει. Ηχογράφησα στο σπίτι αυτές τις δουλειές στο δωμάτιο μου έκανα για πρώτη φορά μίξη εντελώς μόνος μου και είδα ότι το αποτέλεσμα μου αρέσει και ταιριάζει στο ύφος του δίσκου και το δικό μου στυλ. Ήταν με λίγα λόγια και μια εισαγωγή, μια αφορμή για να μην μένω άπραγος αλλά και για να μπορέσω να δημιουργήσω κάτι που ίσως κάνει και τον κοινό να πάρει μια ιδέα με κομμάτια που δεν του είναι εντελώς ξένα.
Μιλώντας για διασκευές. Ποιοι οι δικοί σου rock ήρωες από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου μέχρι σήμερα; Ποιοι έχουν επηρεάσει το παίξιμό σου αλλά και την τραγουδοποϊία σου περισσότερο;
Χμμμ οι δικοί μου ήρωες… Μεγάλος ήρωας για μένα ήταν ο Chester των Linkin Park και το Meteora. Αυτή ήταν η πρώτη γεύση όταν ακόμα στο δημοτικό με φίλους ακούγαμε το CD στις εκδρομές. Έπειτα ήταν οι Metallica που στάθηκαν και ο λόγος να πάρω ηλεκτρική κιθάρα στο Λύκειο. Ακολούθησαν ο Shaun Morgan από τους Seether οι Red Hot Chili Peppers και κυρίως ο John Frusciante, οι Radiohead, o Sivert Hoyem, Steven Wilson, Pearl Jam, Chris Cornell. Λίγο πολύ έχω επηρεαστεί από όλους και υπάρχουν στοιχεία μέσα στον δίσκο και νωρίτερα στις διασκευές.
Επιδιώκεις και πετυχαίνεις να πραγματοποιείς ζωντανές εμφανίσεις εκτός συνόρων, από το δικό μας άκρο της Μεσογείου μέχρι τη Σκανδιναβία. Ποιο θεωρείς ως το πλέον περίεργο γεγονός που έγινε κατά τη διάρκεια ενός Live σου;
Οι Σκανδιναβοί γενικότερα επειδή είναι αυτή η έξοδος τους, να ακούσουν δηλαδή live μουσική, κατά την διάρκεια πίνουν πάρα πολύ! Νομίζω το κορυφαίο έγινε φέτος το καλοκαίρι. Υπήρχε ένας ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ μιας ομάδας της Σουηδίας και μιας της Δανίας που έγινε κοντά στο κέντρο της Κοπεγχάγης. Μετά το τέλος του οι περισσότεροι ήρθαν για μπύρα και ένας οπαδός της Σουηδικής ομάδας πέταξε γυάλινο μπουκάλι μπύρας σε αστυνομικό. Κάντο εικόνα λοιπόν…. Να παίζω μουσική ενώ στο μαγαζί μπαίνουν οι οπαδοί να κρυφτούν και οι αστυνομικές δυνάμεις να τους κυνηγούν μέσα στον χώρο και να γίνεται το έλα να δεις! Σταμάτησε η μουσική φυσικά και συνεχίσαμε μετά από 1 ώρα και αφότου ηρέμησαν τα πράγματα. Έχουν γίνει πολλά αλλά νομίζω αυτό ήταν το κορυφαίο.
Youtube, Facebook, Spotify, διαδικτυακές πλατφόρμες προώθησης της μουσικής και γενικότερα υψηλή τεχνολογία που μπορεί κάποιος να εκμεταλλευτεί για να δημιουργήσει, αλλά και να προωθήσει το έργο του. Αποτελεί η τεχνολογία και όλη αυτή η διάδραστικότητα, ένα όχημα για να ξεπεραστεί ο σκόπελος των δισκογραφικών και να προωθήσεις αυτόνομα τη δουλειά σου ή έχουμε πολύ δρόμο ακόμα;
Νομίζω ότι είμαστε πολύ πίσω ακόμα στην Ελλάδα τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα. Σίγουρα ο δρόμος των media και το “σωστό” διαδικτυακό “παιχνίδι” μπορούν να σε φέρουν πολύ ψηλά χωρίς απαραίτητα να έχεις κάνει και πολλά θέλει όμως και δουλειά, ψάξιμο και στο τέλος να μπορείς να δικαιολογήσεις όλο αυτόν τον ντόρο που μπορεί να δημιουργηθεί μέσω του Youtube, Facebook και ακόμα περισσότερο των Spotify και Instagram. Οι δισκογραφικές εταιρίες στην Ελλάδα γενικότερα τουλάχιστον από τα λίγα που έχω δει εγώ δεν βοηθούν. Το αν δεν μπορούν ή δεν θέλουν είναι μεγάλη ιστορία όπως και το γιατί.
Επιλέγεις μια μοναχική πορεία, συνεργαζόμενους βέβαια με φίλους μουσικούς που συνδράμουν στη δουλειά σου. Έχεις σκεφτεί να μπεις στα καλούπια ενός σχήματος – group; Είναι το πιο όμορφο συναίσθημα να είσαι σε μια μπάντα με μουσικούς που σας αρέσει το ίδιο πράγμα περνάτε καλά και το χαίρεσαι. Πόσοι όμως στην Ελλάδα μπορούν να το υποστηρίξουν επαγγελματικά αυτό και πόσοι από αυτούς είναι και κοντά στο δικό σου στυλ;
Έχω επιλέξει να το κάνω επαγγελματικά αυτό στη ζωή μου όπως κάποιος άλλος έχει διαλέξει να γίνει προγραμματιστής, δικηγόρος, γιατρός, μάγειρας. Κάποια στιγμή οι υποχρεώσεις σου χτυπούν την πόρτα και διαλέγεις. Εγώ είχα την τύχη να μπορώ να διαλέξω την μουσική. Πέρα από την solo καριέρα μου είμαι και σε μια rock/blues μπάντα τους Sleeping Dogs με τους οποίους πρόσφατα κάναμε και την πρώτη μας εμφάνιση. Είναι η καλύτερη μου να είμαι σε μπάντα ειδικά όταν τα άτομα που είναι σε αυτή έχουν την ίδια διάθεση και μπορούμε να συνεννοηθούμε. Θα μπορούσα και για τον δίσκο να έχω όνομα μια μπάντας αλλά επειδή οι μουσικοί αλλάζουν συνέχεια λόγω υποχρεώσεων και για άλλους λόγους πρέπει να υπάρχει μια συνοχή όποτε αντί να αλλάζω όνομα μπάντας συνέχεια έβαλα το δικό μου και τέλειωσε η υπόθεση.
Μιας και φτάνουμε στο τέλος αυτής της χρονιάς, ποιες δουλειές θα ξεχώριζες από αυτές που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2018 ως άξιες λόγου (περά από τη δική σου βέβαια χαχα);
Νομίζω θα ξεχωρίσω των Arctic Monkeys το Tranquility Base Hotel and Casino και του Mike Shinoda το Post Traumatic. Ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνουν συνήθως οι Arctic Monkeys και το θεωρώ λίγο ξεχωριστό όπως και του Shinoda αφιερωμένος στον Chester ως δουλειές είναι ξεχωριστές. Πολύ ενδιαφέρον είχε και το Collectin Incidents των Delay μια νέα μπάντα που έκανε τρομερή δουλειά σε Alt.Rock funk ήχους παρότι είναι ο πρώτος δίσκος τους αξίζει να του/τους δοθεί η ευκαιρία.
Νίκο, άκουσα το Bedtime stories και μπορώ να πω, πως μου άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων (θα ακολουθήσει κριτική ετοιμάσου). Έχεις προγραμματίσει κάποιες εμφανίσεις το επόμενο διάστημα στην Ελλάδα, ώστε να σε απολαύσουμε και ζωντανά;
Χαίρομαι πάρα πολύ λοιπόν! Εμφανίσεις γίνονται κάθε Κυριακή στο Αιγάλεω και το Sinnerman. Ένα ακουστικό live party που κάνουμε μαζί με τον Δημήτρη Καρμπαλιώτη για την Αθήνα, μετά 8/12 στο Cult by Latte Art στο κέντρο δίπλα από τον σταθμό του μετρό Πανεπιστήμιο και 20/12 θα είμαι στο kApu στο Ελληνικό ενώ σύντομα ετοιμάζουμε και κάτι για την Θεσσαλονίκη.
Θέλω να σε ευχαριστήσω για το χρόνο σου, αναμένω να σε δω κι από κοντά επί το έργον και σου εύχομαι αστείρευτη έμπνευση!
Εγώ σε ευχαριστώ πολύ Παναγιώτη και για τον χρόνο και την ευκαιρία να μιλήσω για την δουλειά μου και θα χαρώ πολύ να τα ξαναπούμε και από κοντά.
799 
