NORDIC UNION: “Second Coming”

Είναι πια σύνηθες και γνωστό στους φίλους που ασχολούνται εντατικά με το μελωδικό hard rock, πως ο πρόεδρος της Ιταλικής “Frontiers Records”, Serafino Perugino, αρέσκεται και στηρίζει projects σαν αυτό των Nordic Union.

Η έναρξη τοποθετείται στο 2015, όταν ο τραγουδιστής των Pretty Maids, Ronnie Atkins παρέλαβε κάποια demo του Σουηδού συνθέτη και κιθαρίστα Erik Martensson (Eclipse, W.E.T.). Ο άμεσος ενθουσιασμός του βετεράνου τραγουδιστή έστρωσε άμεσα το δρόμο για την κυκλοφορία της πρώτης συνεργασίας τους το 2016.

Το φετινό “Second Coming”, όπως μαρτυρά ο τίτλος είναι η δεύτερη απόπειρα των δυο συνεργατών. Δεν χρειάζεται ισχυρή διορατικότητα να φανταστεί κανείς πως και πάλι, η συνολική εντύπωση της συνθετικής ρότας και του ήχου, οφείλουν πολλά στις πρωταρχικές πηγές του παλιού αλλά και του νέου, δηλαδή στους Pretty Maids, Eclipse και W.E.T.

Έτσι η βασική φιλοσοφία που ορίζει το χαρμάνι του παλαίμαχου Atkins και του νεώτερου Martensson, είναι τα γεμάτα ριφ που τυλίγονται από τις πιασάρικες μελωδικές γραμμές των φωνητικών. Όπως συνηθίζεται, ο ήχος έχει την γνώριμη εντύπωση του ελεγχόμενου όγκου, οι συνθέσεις έχουν σμιλευτεί να σε πλησιάζουν στην πρώτη ακρόαση, και τα δυνατότερα χαρτιά έχουν μοιραστεί στο χρόνο του άλμπουμ με στρατηγική διάταξη.

Το εισαγωγικό “My Fear & My Faith” είναι ένα ιδανικό mid tempo δόλωμα να προϊδεάσει τον ανάλογο ακροατή για κάτι σημαντικό. Το καλοδουλεμένο “It Burns”, με όλα τα απαραίτητα τερτίπια ενός ισχυρού single, κρατά επίπεδο και ακούγεται επαναληπτικά. Το πιο σκοτεινό και σοβαρό “Breathtaking”, ηχεί σα να το κουμαντάρει μια γεμάτη κουταλιά από την ένδοξη εποχή των Magnum, ενώ το όμορφο “Die Together” επιχειρεί οριακά να πιέσει περισσότερο τα συναισθήματα χωρίς να νερώσει υπερβολικά.

Οι γενικές δυναμικές και οι δείκτες αυθεντικότητας του άλμπουμ είναι οι συνήθεις σε αυτό το χώρο, τα περισσότερα ανακαλούν ήδη γνωστές εντυπώσεις, παραείναι όμως καλοβαλμένα και ελκυστικά για να τα καταδικάσεις. Το πιθανότερο είναι πως όσο ευχάριστα ακουστεί από την αρχή η δεύτερη απόπειρα των Atkins/Martensson-και περισσότερο στους φίλους των Maids, λόγω της φωνής- τόσο σύντομα θα περάσει στη λήθη.

670
Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…