Αυτό το live το περίμενα καιρό είναι η αλήθεια, μιας και δεν είχα ποτέ την τύχη να δω ζωντανά καμία από τις μπάντες που θα εμφανίζονταν το βράδυ της Παρασκευής στο Piraeus Academy.
Ακούγοντας Bolt Thrower, έχω ακόμη ένα σκίσιμο στο φρύδι από τρελό moshpit σε metal club του Αγρινίου, ακούγοντας At The Gates πήρα ώθηση να ασχοληθώ περισσότερο με την κιθάρα και νομίζω πως κομμάτια από το “Where No Life Dwells” των ιστορικών πλέον Unleashed βρίσκονταν στο 90% των death metal λιστών που έγραφα σε κασέτες στο λύκειο. Το να βρίσκομαι λοιπόν σε αυτό το live είχε πλέον εξελιχθεί σε ανάγκη και έκανε το Πρέβεζα – Αθήνα να μοιάζει με διαδρομή Κολιάτσου – Παγκράτι. Η ώρα έχει μόλις περάσει τις 19:15, εισερχόμαστε στο venue και μια αξέχαστη βραδιά μόλις επρόκειτο να ξεκινήσει.
Η μετενσάρκωση των Bolt Thrower έπαιρνε σάρκα και οστά μπροστά μας και στις 19:30 άρχισε ο βομβαρδισμός παρασέρνοντας μαζί του και όλους εμάς που μεγαλώσαμε με τους Άγγλους deathsters. Είναι αλήθεια πως και η δισκογραφία και ο ήχος στο live και το attitude της μπάντας σε πάει χρόνια πίσω και αναρωτιέσαι πότε θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα παίξουν το “…For Victory” ή το “Cenotaph”.
Δια στόματος Karl Willers, οι Memoriam αποτελούν φόρο τιμής στον αδικοχαμένο Martin Kearns και θα μπορούσαν οι Memoriam να αποτελούν φυσική εξέλιξη μιας από τις μεγαλύτερες μπάντες τους death metal. Φροντίζοντας να μοιράσουν τον χρόνο του setlist στα δύο album τους οι Memoriam, επέδειξαν άκρατο επαγγελματισμό πάνω στη σκηνή, κατάφεραν καταρχάς να κερδίσουν τις πρώτες ταλαντώσεις της κεφαλής μας και τα πρώτα σπρωξίματα στο pit. Τα έντονα κομπρεσαρισμένα τύμπανα ηχούσαν σαν ποδοβολητά απέραντης στρατιάς και το mid-tempo groove της μπάντας μπορούσε εύκολα να σε κερδίσει ανεξαρτήτως γνώσης ή όχι των συνθέσεων.
Το κακό είναι πως κατά την προσωπική μου άποψη, το υλικό των Memoriam δεν δύναται να σε κρατήσει σε εγρήγορση για πάρα πολύ και καθώς περνούσε η ώρα, έβλεπες τις αντιδράσεις του κοινού να χωλαίνουν σε ένταση και ενδιαφέρον, πράγμα που σε κανένα σημείο δεν φάνηκε όμως να πτοεί τους Memoriam. Η μπάντα ήταν άκρως ευδιάθετη με τους Frank Healy και Scott Fairfax να αλλάζουν συνέχεια της θέση τους πάνω στην σκηνή και τον frontman Willers να χαμογελά διαρκώς κάνοντας ειδική μνεία στον drummer των Memoriam, Andrew Whate που επανασυνδέθηκε με το λοιπό τρίο λίγους μήνες πριν.
Να με συγχωράτε αλλά δεν θα παραλείψω να αναφερθώ και στον μέτριο κατά διαστήματα ήχο που παραδόξως, ενώ σε μερικά διαστήματα αποτελούσε σύμμαχο και τα πάντα ακούγονταν άψογα με αστείρευτη δύναμη και καθαρότητα, σε αρκετές συνθέσεις αδυνατούσες να καταλάβεις τι ακριβώς άκουγες (κυρίως όταν o Fairfax έπαιζε riffs πάνω σε λούπες που ηχογραφούσε έλλειψη 2η κιθάρας) χάνοντας την αίσθηση μιας άρτιας ζωντανής εμφάνισης. Η διασκευή στο “Spearhead” όπως ήταν φυσικό δημιούργησε μια πρόσθετη αναστάτωση στο κοινό το οποίο, φτάνοντας προς το τέλος της εμφάνισης των Memoriam μια ώρα μετά, έμοιαζε έτοιμο και συνάμα ανυπόμονο να υποδεχτεί τις δύο ιστορικές μπάντες που ακολουθούσαν.
Οι Unleashed αποτελούν αναμφισβήτητα μία από τις ιστορικότερες death metal μπάντες της ιστορίας και μαζί με τους Entombed, Dismember και Grave δημιουργούν την ιερή τετράδα του πρώιμου Σουηδικού death metal. Η πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση στην χώρα μας αποτελούσε επιτέλους γεγονός και είμαι βέβαιος πως η ύπαρξη τους στο line up της συναυλίας συντέλεσε στο να έχουμε ένα μισογεμάτο venue το βράδυ της Παρασκευής. Η ιαχή δια στόματος Johny Hedlund “Welcome Warriors” αποτέλεσε το έναυσμα για μία την μάχη που επρόκειτο να ακολουθήσει και από το πρώτο δευτερόλεπτο, οι Unleashed δημιούργησαν έναν τεράστιο κύκλο κοπανήματος (mosh-pit).
Άρτιος ήχος, άρτιο στήσιμο πάνω την σκηνή και αυτό που άκουγες και έβλεπες σε καθήλωνε και σε συνέπαιρνε στον όλεθρο χωρίς δεύτερη σκέψη. Κουβαλώντας μια τεράστια δισκογραφία και έχοντας ένα καινούργιο δίσκο στα μπαγκάζια τους, οι Unleashed δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο φροντίζοντας να μας ταξιδέψουν από το μακρινό “Where No Life Dwells” (“Before The Creation Of Time”, “Dead Forever”) μέχρι το πρόσφατο “The Hunt For The White Christ” (“Lead Us Into War”, “Stand Your Ground”), κάνοντας στάσεις στο “Warrior” (“Death Metal Victory”), στο “Dawn of The Nine” (“They Came to Die”) και στο “Midvinterblot” (“Blood of Lies”).
Όπως αρμόζει σε μια αληθινή death metal μπάντα, οι Unleashed δεν αναλώθηκαν σε κουβέντες και ευχαριστίες και στη μία ώρα (και κάτι) της εμφάνισης τους έβλεπες μια τετράδα να επιδίδεται σε ασταμάτητο headbanging επί σκηνής, παρασέρνοντας το κοινό σε ανελέητο κοπάνημα. Η στιβαρότητα της μπάντας με άφησε σε κάποια σημεία να κοιτάω αποσβολωμένος την σκηνή, αλλά αυτό που νομίζω πως κέρδισε τις εντυπώσεις μου ήταν το χάος που προκλήθηκε στο άκουσμα του “The Dark One”, στο οποίο μπάντα και κόσμος έδωσαν κυριολεκτικά τα ρέστα τους. Η ιστορία και η εμπειρία που κουβαλάνε οι Unleashed εκδηλώθηκε μπροστά στα μάτια μας το βράδυ της Παρασκευής και είναι βέβαιο πως άξιζε η αναμονή τόσων χρόνων για να καταφέρουμε επιτέλους να τους δούμε ζωντανά. Οι λιγοστές ιαχές μετά την αποχώρηση των Unleashed ήταν ικανές να επαναφέρουν την Σουηδική αρμάδα πάνω στην σκηνή με τον Hedlund να εμφανίζεται με ένα κέρατο (drinking horn) γεμάτο μπύρα και να εύχεται υγεία σε όλους, προτού μας ξεκάνουν, προσφέροντάς μας ένα ακόμη δεκάλεπτο ισοπεδωτικού death metal.
Γνωρίζοντας πως έχουμε στη διάθεσή μας μόλις 20 λεπτά για να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας τρέχουμε για ανεφοδιασμό και παίρνουμε γρήγορα τις θέσεις μας για να υποδεχτούμε το main act της βραδιάς.
Ένα τεράστιο πανό με το logo της μπάντας και artwork εμπνευσμένο από την τελευταία τους δουλειά υψώνεται στο βάθος και δύο panels με αντίστοιχο σχεδιασμό τοποθετούνται πάνω στην σκηνή μπροστά από τους ενισχυτές. Η μπάντα που άλλαξε τη ροή της ιστορίας του σκληρού ήχου στα μέσα της δεκαετίας τους ’90 θα μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί για τέταρτη φορά στην χώρα μας και η ανυπομονησία μας χτυπούσε κόκκινο.
Είναι βλέπεται αυτή η απορία για το αν και πως είναι δυνατόν να αποτυπώνεται ζωντανά αυτός ο μαγευτικός ήχος που καθιέρωσαν οι At The Gates. Είναι η προσμονή για να ακούσεις ζωντανά μερικές από τα riffs που ενδεχομένως έχουν σημαδέψει τη ζωή σου και έχουν διαμορφώσει την μουσική λίστα σου ακόμη και σήμερα. Η αρχή έγινε με το ολόφρεσκο “To Drink From The Night Itself” και το ομώνυμο κομμάτι και τα πάντα μοιάζουν μαγικά. Ναι όντως, ο ήχος είναι τέλειος, οι At The Gates διακατέχονται από αστείρευτη ενέργεια και το κοινό παραληρεί. Και τέλεια έμελλε να είναι η κατάσταση καθ’ όλη την διάρκεια της βραδιάς.
Όταν μάλιστα η συνέχεια γίνεται με το “Slaughter of the Soul” και αντιλαμβανόμενος πως αυτό που ακούς είναι ένα τέλειο κομμάτι εκτελεσμένο άψογα μπροστά στα μάτια σου, δεν μπορείς παρά να πάρεις το κουφάρι σου και να το αφήσεις να χτυπιέται ανεξέλεγκτα στο pit. Τα “Slaughter of The Soul”, “At War With Reality” και “To Drink from The Night Itself” είχαν φυσικά τη τιμητική τους χωρίς οι At The Gates να παραλείψουν περάσματα από τα πρώιμα “The Red In The Sky Is Ours” (“Kingdom Gone”), “With Fear I Kiss The Burninγ Darkness” (“Raped By The Light Of Christ”) και Terminal Spirit Disease (“The Swarm”).
Ένας αεικίνητος Tomas Lindberg, με το hardcore punk θα έλεγα attitude του, δεν σταματά στιγμή να ξεσηκώνει το κοινό (παρά τα μικρά προβληματάκια που αντιμετώπισε με το delay στα φωνητικά), δύο κιθαρίστες η αρμονική συνύπαρξη των οποίων ξεπερνά κάθε προηγούμενο και σε ωθούν κάποιες στιγμές να επιτρέψεις σπίτι σου και να σπάσεις την κιθάρα που νόμιζες ότι μπορούσες να παίξεις, ένας μπασίστας που γεμίζει τον χώρο και δεν σταματά στιγμή να σε διοχετεύει με ενέργεια και ένας drummer που δεν χάνει bpm, μια πραγματική μηχανή, αποτέλεσαν ένα σύνολο που έμοιαζε να “κάνει πλάκα”, όσο εμείς μαζεύαμε τα μυαλά μας από το πάτωμα. Δεν θα κρύψω ότι υπήρχαν στιγμές που ανατρίχιασα ακούγοντας τους At The Gates να με γεμίζουν νοσταλγία με παλιές συνθέσεις, αλλά και χαρά καθώς οι καινούργιες τους διατηρούν ψηλά τον πήχη αυτής της τεράστιας μπάντας. Η εκτελεστική τους δεινότητα αυτό το βράδυ απλά τους καθιέρωσε στο μυαλό μου ως μία από τις καλύτερες μπάντες που έχω δει ποτέ ζωντανά. Το γεγονός ότι μας αποχαιρέτησαν και δεν εμφανίστηκαν για encore κάπως μας ξένισε για να πούμε την αλήθεια, αλλά μετά σκεφτήκαμε πως μας πρόσφεραν μια άψογη ζωντανή εμφάνιση μιάμισης ώρας (τιμιότατο) και πως και πέντε ώρες να έπαιζαν θα έμοιαζε και πάλι λίγο.
Η ώρα είχε πάει 00:00 και δεν νομίζω πως υπήρχε κάποιος εκείνη την στιγμή στο venue που να μην ένιωθε ολοκληρωμένος, έχοντας παρακολουθήσει έναν καταιγιστικό μουσικό μαραθώνιο σκληρού ήχου, από τρεις μπάντες που τα έδωσαν όλα στην σκηνή και αποζημίωσαν με το παραπάνω όλους εμάς που είχαμε την τύχη να τους δούμε ζωντανά. Από τους επιβλητικούς Memoriam στους ισοπεδωτικούς Unleashed και φινάλε με τους αξεπέραστους At The Gates δεν θα μπορούσαμε να ζητήσουμε τίποτα παραπάνω από ένα live και από τρεις μπάντες που για σχεδόν πέντε ώρες μας πήραν και μας σήκωσαν.
At The Gates Setlist
To Drink From the Night Itself
Slaughter of the Soul
At War With Reality
A Stare Bound in Stone
Cold
The Circular Ruins
Death and the Labyrinth
Daggers of Black Haze
Under a Serpent Sun
The Swarm
Raped by the Light of Christ
The Chasm
Heroes and Tombs
Nausea
Suicide Nation
The Book of Sand
Blinded by Fear
Kingdom Gone
The Night Eternal
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
591 
