Οι Sondrous είναι ένα ντουέτο από την Νότια Αφρική: τα μέλη του είναι ο Gideon Lamprecht και η Jamie Hull, και το “Something like serenity” είναι το ντεμπούτο τους.
Η περιγραφή της μουσικής τους στο διαδίκτυο περιορίζεται, να μην πω αναλίσκεται σε τρείς λέξεις κλειδιά: ambient/post-rock. Σίγουρα, οι όροι αυτοί είναι εν μέρει εύστοχοι, αλλά διαστρεβλώνουν λίγο το σύμπαν που χτίζουν οι δύο μουσικοί. Η πρώτη εντύπωση, που δεν άλλαξε καθόλου μετά από κάμποσα ακούσματα, είναι εγγύτερη στους Cocteau Τwins, την Julee Cruise, τους All About Eve, παρά στους Mogwai. Μπορεί τα φωνητικά-ψίθυροι να θυμίζουν λίγο Labradford ή Mogwai, και το χτίσιμο των κομματιών να έχει λίγο από το crescendo του post-rock, αλλά η όλη αισθητική είναι πολύ πιο ονειρική, μελαγχολική και σκοτεινή και σίγουρα λοξοκοιτάζει τη δεκαετία του ’80 και τις αρχές του ’90, όπως και η παραγωγή και κυρίως ο ήχος των οργάνων.
Ο δίσκος έχει μια ιδιαίτερη ροή και απαιτεί να ακουστεί σαν όλο. Υπόγεια ρεύματα παρασέρνουν τον ακροατή και τα τραγούδια αν και φαινομενικά σχετικά λιτά, εξελίσσονται με ενδιαφέροντα τρόπο και όλα έχουν κάποια ιδέα, κάποιο ριφάκι, κάποιο όργανο που θα προωθήσει το αφήγημα. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι γιατί όντως ακούγεται πολύ φυσικά από το Α ως το Ω, αλλά οι progressive/art rock θύμησες (συγκεκριμένα No Man) στο “In Purity” και το “With you in Time” που ανασταίνει το Four Calendar Cafe κόλλησαν κάπως πιο επικίνδυνα από τα άλλα. Ιδιαίτερη μνεία στον πειραματισμό που δεν λείπει, και σαν παράδειγμα θα δώσω το τελευταίο κομμάτι “The Wildering Stones” όπου τα τύμπανα στο κλείσιμο παραπέμπουν σχεδόν σε Black Metal.
Φυσικά δε θα ισχυριζόμουν ότι είναι ό,τι πιο πρωτότυπο έχω ακούσει, αλλά είναι από τα πιο εσωτερικά και ευαίσθητα πρόσφατα ακούσματα εκεί έξω, και έχει κλέψει την καρδιά μου ως το πιο ρετρό άλμπουμ που άκουσα εδώ και καιρό, τουλάχιστον σε αυτό το χώρο. Δε ξέρω αν το εξώφυλλο απεικονίζει τα μέλη του γκρουπ, αλλά δε φαίνεται να τους χωρίζει κάποιο μουσικό χάσμα.
662 
