Είναι το punk νεκρό; Το Rock’ n’ Roll τελειωμένο; Ως μουσικά είδη, σε καμία περίπτωση (ίσα ίσα αναβιώνουν μια χαρά στις μέρες μας), ως αυθύπαρκτες “στάσεις ζωής” είναι μια κουβέντα που εγείρει μεγάλης συζήτησης.
Προς τι τα “υπαρξιακά” μουσικής φύσης ερωτήματα θα αναρωτηθείτε. Όλα προέκυψαν από την (προ)ακρόαση του νέου album των New Age (ομότιτλο εγχείρημα), γερόλυκων Punk παικτών της Αυστραλιανής σκηνής, οι οποίοι αν δεν είχα πληροφορηθεί κάποια πράγματα για αυτούς πριν, τότε θα θεωρούσαμε ότι έχουμε να κάνουμε μ’ ένα πραγματικό διαμάντι για το σύγχρονο μουσικό στερέωμα και η κριτική θα κυλούσε ως εξής: Ένα rock ‘n’ roll project αποτελούμενο από εξαιρετικά ταλαντούχους πιτσιρικάδες που κατορθώνουν να συγκεράσουν το ωμό garage της δεκαετίας του 80, με το πρώιμο punk της βρετανικής σκηνής σ’ εννιά συνθέσεις που έρχονται να μας πάρουν τα μυαλά και να χαράξουν νέα σελίδα στο είδος. “New age” όπως διακηρύττει και η ευρύτερη λεζάντα τους, δικαιώνοντας πέρα για πέρα το συγκεκριμένο τίτλο.
Δυστυχώς, πολύ φοβάμαι ότι η πραγματικότητα θα προσγειώσει τους υπέρ – ταλαντούχους Αυστραλούς και περισσότερο εμάς που πιστεύουμε σ’ αυτό το εγχείρημα, μιας και είναι σχεδόν ακατόρθωτο για σχήματα δίχως το αντίστοιχο νεανικό ηλικιακό υπόβαθρο και προφίλ να δημιουργήσουν τέτοιου είδους τομές στη μουσική βιομηχανία.
Το “New Age” έχει όλο το πακετάκι για ν’ αποτελέσει ένα από τα δυνατά outsiders των λιστών μας για φέτος: Εμπνευσμένες punk/garage συνθέσεις, εξαιρετική στιχουργική, συμπαγής ήχος, διαολεμένος – ασταμάτητος ρυθμός, χαρακτηριστικά φωνητικά, άψογη παραγωγή 9 κολλητικών tracks.
Μοιάζει με το Punk που έχεις συνηθίσει, αλλά πιο τεχνικό και λυρικό, προσομοιάζει στο garage που αγάπησες, αλλά σε πιο speedάτο και βρώμικο, είναι όλα όσα γουστάρεις αριστοτεχνικά πλεγμένα!
Θα ήταν μεγάλη τύχη να έρθουν κι από τα μέρη μας στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής τους περιοδείας (χλωμό), αλλά μέχρι τότε ας λιώσουμε το “New Age” στα ηχεία μας.
675 
