Είναι ωραίο πράγμα να βλέπεις συγκροτήματα να επιστρέφουν για συναυλίες στη χώρα σου, ιδίως αν έχουν μεγάλη ιστορία στις πλάτες τους και μόλις έχουν βγει από τον πάγο της στασιμότητας και της αβεβαιότητας. ‘Έτσι και οι The Gathering, λοιπόν, επέστρεψαν μετά από τέσσερα χρόνια σιωπής στις 24 Νοεμβρίου στο Gagarin της Λιοσίων για ένα μουσικό ταξίδι στην τριακονταετή καριέρα τους. Για όπλα τους είχαν εκείνα τα τραγούδια στο setlist τους που τους έχουν προσφέρει την αναγνωσιμότητα και την αγάπη του κόσμου τόσο παγκοσμίως όσο και στην Ελλάδα.
Από πλευρά διοργάνωσης όλα ήταν στην εντέλεια, καθώς το timeline τηρήθηκε κατά γράμμα, ενώ τη συναυλία τους την άνοιξαν οι ‘Έλληνες Fragile Vastness.
Το γκρουπ αποτελούταν από έξι άτομα πάνω στη σκηνή εκ των οποίων οι δύο ήταν γυναικείες παρουσίες, μια στα φωνητικά και μια στα πλήκτρα. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία αναμεμειγμένα μ’ εκείνα της rock έκανε τη μουσική τους αρκετά εύκολη και σε μερικά σημεία παρέπεμπε προς την ποπ. Εντύπωση μου έκανε, ακόμα, πως η ξανθιά τραγουδίστριά τους είχε ζωντάνια και ενέργεια κατά τη διάρκεια της παρουσίασης των κομματιών σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, οι οποίοι έμοιαζαν να πλήττουν τη ζωή τους, πλην του μπασίστα.
Ο ήχος τους παρόλο που είχε πολλά στοιχεία και θύμιζε αρκετά το prog rock, παρέμεινε σταθερά μονότονος, ενώ με τα τραγούδια τους δεν ήταν να τρελαίνεσαι, αφού δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Περίπου στη μέση της εμφάνισης τους αποφάσισαν να αλλάξουν τον ήχο τους, κάνοντας αναφορές στο συμφωνικό metal. Συμφωνική μουσική και γυναικεία φωνητικά; Τι πρωτότυπο! Σε γενικές γραμμές δεν ήταν κακοί, απλά σ’ αυτά τα 50 λεπτά του live μ’ έκαναν ν’ αναμένω πως και πως την άνοδο των The Gathering στο σανίδι και την πρώτη μου επαφή μαζί τους.
Μετά από μερικά λεπτά ο κόσμος άρχισε να συνωστίζεται, ειδικά κάτω, αφού και ο εξώστης ήταν ανοιχτός, γιατί αδημονούσε να δει το reunion και το comeback μιας πολύ σημαντικής μπάντας της Ευρώπης. Μέσα σε μια καθυστέρηση 10′ με 15′ ο κιθαρίστας τους Renè βγήκε στη σκηνή για να ελέγξει τον ήχο και να κάνει βόλτες, παίζοντας με τον κόσμο. Κατά τις 22:45 τα τρία από τα μέλη του πενταμελές ολλανδικού συγκροτήματος εμφανίστηκαν μπροστά μας και στήθηκαν πίσω από τα όργανά τους. Η τραγουδίστρια Silje και ο Frank Boeijen (αρχικό μέλος) πήγαν πίσω από τα πλήκτρα τους και ο ντραμερ Hans Rutten ήταν οι μοναδικοί πάνω στη σκηνή και με την εισαγωγή του “Black Light District” έκαναν τους die – hard οπαδούς να παραλύσουν.
Ένα τραγούδι έκπληξη από το ομώνυμο EP τους. Το στήσιμο και η εμφάνιση της Silje ήταν αξιοπρεπή και καθηλωτικά μαζί μολονότι ήταν κάπως δύσκολο όλα τα μάτια να μην είναι στραμμένα πάνω της. Ο στόχος της να φέρει εις πέρας ένα τέτοιο έργο ζωντανά, όπως και να το κάνουμε, ήταν αρκετά ακανθώδης. Μετά την ολοκλήρωσή του το χειροκρότημα του κοινού ήταν πολύ ζεστό σαν το επίσημο καλωσόρισμα του γκρουπ στην Ελλάδα, αλλά φυσικά αυτό δεν σταμάτησε εκεί. Το συγκρότημα μας μετέφερε στην εποχή του “Disclosure”με τα “Paralyzed και “Meltdown”για πιο πειραματικές και ηλεκτρονικές rock διαθέσεις. “Even The Spirits Are Afraid” για την συνέχεια από το λατρεμένο “Souvenirs” και η κιθάρα και τα ντραμς των αδερφών Rutten πήραν φωτιά. Οι άρτιες εκτελέσεις των “Probably Built In The Fifties” και “Marooned” από το επίσης επιτυχημένο και κλασσικό “How To Measure A Planet?”, το οποίο μάλιστα ολοκλήρωσε φέτος 20 χρόνια από τη κυκλοφορία του, απέδειξαν ότι οι πιστές εκτελέσεις των άλμπουμ ζωντανά μπορούν μόνο να χαρακτηρίσουν κάποιον μουσικό επαγγελματία.
Στις πρώτες νότες του “Saturnine” πορωθήκαμε όλοι και κάναμε τρελό sing-along. Άσχετα το ότι είναι ένα αρκετά αγαπημένο προσωπικά τραγούδι για πολλούς, οι The Gathering κατάφεραν να με μαγέψουν και όπως διαπιστώθηκε αργότερα και τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους μαζί. Το λατρεμένο “Leaves” ήταν η αιτία για φοβερά κουνήματα και ζητωκραυγές από το κοινό, ωσότου η Silje απέδειξε γι’ άλλη μια φορά ότι είναι σοπράνο στη θέση της σοπράνο. Το απογείωσε και το απέδωσε με τα φωνητικά όσο καλύτερα γινόταν!
Αν οι supporters είχαν καλό ήχο, μπορείτε να φανταστείτε τι ήχο είχαν οι The Gathering, επομένως δεν χρειάζεται να επεκταθώ περεταίρω σε αυτό το ζήτημα. Για το τέλος, εννοώντας το encore, άφησαν τα “Nighttime Birds” και “I Can See Four Miles”, στα οποία μας ανέδειξαν πόσο ατμοσφαιρικοί και ψυχεδελικοί μπορούν να γίνουν πάνω στο σανίδι. Αυτή η επιστροφή στις doom ρίζες τους ήταν και μια πανηγυρική υπενθύμιση της ατμόσφαιρας που έκτισε το όνομα του συγκροτήματος. Το σόου τέλειωσε δυναμικά με την μουσική του γκρουπ στη διαπασών και ολόκληρη τη πεντάδα ενωμένη σαν μια γροθιά, ένα θέαμα που δεν το βλέπεις καθημερινά και δύσκολα ξεθωριάζει από την μνήμη σου.
Γι’ αυτό οι The Gathering τελικά αποτελούν μια φοβερή συναυλιακή εμπειρία, αν πας να τους δεις μόνο και μόνο για την λατρεία που έχεις για την μουσική τους, χωρίς προκαταλήψεις για το παρελθόν τους και το πόσο σπουδαίο ήταν κάποτε. Ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε που λέει και ο λαός. Δεν μπορώ να πω, αν ήταν το καλύτερο show τους στην Ελλάδα ή γενικά στην καριέρα τους. Ξέρω με σιγουριά και τουλάχιστον μετά απ’ αυτό που παρακολούθησα πως οι The Gathering επέστρεψαν πιο δριμείς σ’ αυτό που ξέρουν και αγαπάνε να κάνουν. Να παίζουν μουσική στον κόσμο με τον πιο απλό και αγνό τρόπο. “The night was beautiful as nighttime birds…”
The Gathering setlist:
Black Light District
Paralyzed
Meltdown
Even The Spirits Are Afraid
Probably Built in the Fifties
Marooned
Paperwaves
Saturnine
Leaves
Heroes For Ghosts
Nighttime Birds
I Can See Four Miles
Φωτογραφίες: Αποστόλης Καλλιακμάνης
767 
