Οι Σκανδιναβικές χώρες, είναι γεμάτες από αποκρυφιστικούς και παγανιστικούς θρύλους. Άλλωστε, η μουντάδα και οι καιρικές συνθήκες , ευνοούσαν κάτι τέτοιο. Όλες αυτές οι ιστορίες, έγιναν τεράστια πηγή έμπνευσης για πολλές μπάντες του ακραίου μέταλ. Οι Mansion, φαίνεται ότι εμπνεύστηκαν από μία τέτοια ιστορία, στο νέο τους άλμπουμ “First Death Of The Lutheran”.
Η θεματολογία του άλμπουμ, έχει να κάνει με το άδοξο τέλος των Λουθηρανών, όπου εξαπατημένοι από τους ιερείς τους, φτάνουν την ημέρα της κρίσης μπροστά από το Θεό που εγκατέλειψαν, για χάρη του Σατανά. Η κρίση του Θεού, αμείλικτη για τους αμαρτωλούς Λουθηρανούς. Πρόκειται λοιπόν για ένα concept δίσκο, βασιζόμενο σε μία ενδιαφέρουσα ιστορία.
Οι Mansion καταφέρνουν στη νέα τους δουλειά να βγάλουν έναν ιδιαίτερο, αποκρυφιστικό ήχο, αντάξιο της ιστορίας που αναπτύσσεται στα πέντε τραγούδια του άλμπουμ. Το occult/doom metal, που παίζουν στο “First Death Of The Lutheran”, πάει την έννοια του όρου σε ένα άλλο επίπεδο.
Το “Wretched Hope”, είναι χαρακτηριστικό κομμάτι του ύφους που θα ακολουθήσει η μπάντα εδώ. Αρκετά βαρύ, με ωραίο στίχο και παραμορφωμένα φωνητικά, δίνουν έναν ξεχωριστό τόνο στο τραγούδι. Ακολουθεί το “Lutheran”, ένα πολύ αποκρυφιστικό κομμάτι, όπου το σχεδόν αφηγηματικό του ύφος, και οι απόκοσμοι θόρυβοι, σου κόβουν την ανάσα. Το “The Eternal”, ένα από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ, με τη συμμετοχή του Albert στα φωνητικά, συνεχίζει αυτή τη cult αισθητική που επικρατεί στο δίσκο. Στο “1933”, η ερμηνεία σε κάνει να ανατριχιάζεις, και σου δίνει την αίσθηση ότι όλα εκτυλίσσονται μπροστά σου. Το επικό, “First Death”, που κλείνει το άλμπουμ, περιέχει ένα τρομερό riff, ίσως το καλύτερο από τα πέντε.
Η μεγάλη διάρκεια των τραγουδιών, είναι απόρροια του doom ήχου του γκρουπ. Η εξέλιξη της ιστορίας, από κομμάτι σε κομμάτι, δίνει αυτή τη cult αισθητική, που νομίζω ότι ήθελε η μπάντα να περάσει σε αυτό το δίσκο.
Χαράς ευαγγέλια, λοιπόν, για τους φίλους του occult/doom metal. Ένα άλμπουμ, που θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως παράδειγμα του πως παίζεται είδος. Άλλωστε, δε βρίσκεις συνέχεια δίσκους, που να σε κάνουν να ανατριχιάζεις.
622 
