Τους θεωρώ ένα από τα καλύτερα σχήματα σύγχρονου metal, με μια αξιοπρεπέστατη πορεία πίσω τους. Τα καλόπαιδα από τη Βοστώνη παρουσίασαν στη διάρκεια της καριέρας τους (που συμπληρώνει στα κοντά αισίως τη δεύτερη δεκαετία της) έξι εξαιρετικούς δίσκους ακραίας μουσικής, ένα καινοτόμο μείγμα πολλών νεωτεριστικών τάσεων όπως αυτές εμφανίστηκαν από τα mid to late ’90s και δώθε.
Το “Extinction(s)” είναι η έβδομη κυκλοφορία τους υπό την αιγίδα πλέον της φημισμένης Century Media και για να δούμε την εξέλιξη της μπάντας σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από το αμφιλεγόμενο (έτσι αποφάνθηκε το γενικότερο feedback) “Watchers of Rule”.
Τα standards της μουσικής των Unearth δείχνουν να είναι όλα παρόντα και στο νέο album. Καταιγιστικό ρυθμικό υπόβαθρο με headbangικό αέρα από τους Chris O’Toole (μπάσο) / Nick Pierce (drums), εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες από τους Ken Susi / Buz McGrath, με τεχνικότατο riffing εκthrashοποιημένου metal σε κομμάτια που αναδύουν ενθουσιασμό και ζωηράδα. Άμεσες φουριόζικες συνθέσεις με πηγαία ορμή και υψηλή αξιομνημονευτική ικανότητα και τον Trevor Phipps πίσω από το μικρόφωνο να διαπρέπει αποδεικνύοντας ότι είναι από τους καλύτερους frontman αυτού του ύφους. Δυναμικός, παθιασμένος και με πολύ σκληρό, αν και σχετικά “καθαρό” growling, άριστη performance στο σύνολο του δίσκου.
Αναμενόμενα (όπως σε όλες τις δουλειές τους) το core στοιχείο συνυπάρχει με το “ορθόδοξο” metal σε κάθε κομμάτι, αν και η breakdown “σπαστικότητα” είναι μειωμένη κυρίως λόγω της φοβερής ικανότητας της μπάντας που συμπλέκει αυτές τις δυο πτυχές, μεταβάλλοντας αστραπιαία τις ατμόσφαιρες που προκαλούν αμφότερα τα αντίστοιχα θέματα. Highlight είναι και η μελωδικότητα των ρεφρέν, όμορφες κλιμακώσεις πόρωσης που στιγματίζουν τα κομμάτια.
Εξαιρετικά τα “Dust”, “No Reprisal” (ύμνος!) και “One With The Sun” με τον σπουδαίο επίλογό του, πολύ καλά τα “Cultivation Of Infection” και “The Hunt Begins” (θηριώδες) τα οποία λειτουργούν ως επαναφορές του πνεύματος του “Darkness In The Light” του 2011 (από τα καλύτερα album μοντέρνου metal που κυκλοφόρησαν ποτέ), φοβερό το “King Of The Arctic” το οποίο μου έφερε στο νου τους επίσης λατρεμένους μου August Burns Red (θα μπορούσες να πεις ότι είναι ένα αξιοπρεπέστατο tribute στους ομογάλακτους θεούς του metalcore) όπως και τα “Survivalist” / “Sidewinder” με τις brutal death τάσεις τους. Πραγματική συνθετική “κορυφογραμμή”.
Με τέλειο ήχο να το υποστηρίζει το υλικό του νέου album των Unearth ακούγεται φαντασμαγορικό. Καταπληκτικές εκτελέσεις, κομμάτια τακτής οργής που τους φίλους του είδους θα τους συναρπάσει, αν και είναι απολύτως προτεινόμενο σε κάθε metaller. Απολύτως αντιπροσωπευτικό της χαοτικής κοινωνικής κατάστασης που βιώνει η ανθρωπότητα, το “Extinction(s)” είναι ένα άψογο σύνολο τεκμηριωμένης απόγνωσης που εκρήγνυται σε μορφή συλλογικής κραυγής. Μια ακόμη αξιολάτρευτη πρόταση από τους σπουδαίους αυτούς Αμερικανούς. Φυσικά και υποψήφιο για την Top λίστα του γράφοντος.
https://www.facebook.com/unearthofficial
712 
