Μετά από ένα τριήμερο στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, όπου είδαμε συγγενείς και φίλους, και με καλό ποτό και φαγητό, ήρθε η στιγμή , για την επιστροφή στο σπίτι και στην καθημερινότητα. Οι ώρες χαλάρωσης, πολύ λίγες, καθώς το βράδυ, στο Temple στην Αθήνα, παίζουν ένα από τα τελευταία τους show (σίγουρα το τελευταίο επί Ελληνικού εδάφους), οι While Heaven Wept.
Ο καιρός, ο πλέον κατάλληλος για τον epic/power/doom ήχο τους. Συννεφιασμένος, βροχερός, θλιμμένος. Λες και γνώριζε, για την αποχαιρετιστήρια εμφάνιση της μπάντας. Ο καφές, υπεραπαραίτητος και ξεκινάμε για το κλεινόν άστυ.
Οι πόρτες του Temple, θα άνοιγαν κατά τις 19:30, όμως κάποια μικροκαθυστέρηση, το μετέφερε για τις 20:15, περίπου. Ο κόσμος, λιγοστός, ίσως και λόγω του περίεργου καιρού. Μία ξαφνική μπόρα, επίσπευσε την (καθυστερημένη) είσοδο του κοινού.
20:30, και οι Upon Revival ανεβαίνουν στη σκηνή του Temple. Ξεκίνημα με δύο δυνατά κομμάτια, ‘’Blindfold” και ‘’Never Enough”. Ο ήχος τους, λίγο πιο βαρύς από την προηγούμενη φορά που τους είδα, στο Chania Rock Festival. Οι ερμηνείες της χαρισματικής frontwoman, αρκετά εκφραστικές. Έδειχνε να το διασκεδάζει, με ασταμάτητο headbanging. Οι περίπου 50-60 θεατές , αρκετά μουδιασμένοι. Ο ρυθμός πέφτει, με το πιο συναισθηματικό ‘’Senses Relapse”, για να ανέβει και πάλι με το ‘’Change”.
Οι παρευρισκόμενοι, συνέχιζαν να δείχνουν αρκετά συγκρατημένοι, ενώ το γκρουπ τα έδινε όλα στη σκηνή. Εντύπωση προκάλεσε το νέο τους τραγούδι, με τίτλο ‘’Dead And Gone’’. Ένα πολύ καλό mid-tempo κομμάτι. Οι Upon Revival, μας αποχαιρέτησαν με το ‘’Erase The Fears”, ένα από τα αγαπημένα τους τραγούδια. Συνολικά, μία πολύ καλή παρουσία, και νομίζω θα γίνονται καλύτεροι από live σε live.
Upon Revival setlist:
Blindfold
Never Enough
Senses Relapse
Change
Dead and Gone
Erase the Fears
Κατά τις 21:15, είναι η σειρά των Enemy Of Reality, να καταλάβουν τη σκηνή του Temple. Το venue, άρχισε να γεμίζει και το εισαγωγικό “Martyr”, έδωσε την θέση του στο “In Hiding”. Η σκηνή πολύ μικρή , για να χωρέσει τη πληθωρική ερμηνεία της υψίφωνης τραγουδίστριας. Συνεχίζουν, με τα “Time Immemorial”, “Torn Apart” και “The Bargaining’’, ενδεικτικά του συμφωνικού metal που παίζουν. Το κοινό, άρχισε να ζεσταίνεται. Το εισαγωγικό λογύδριο του κιθαρίστα της μπάντας, έδωσε ανάσες που χρειαζόταν, για να ακολουθήσει το “Nouthetisis”, από τον δίσκο “Arakhne”.
Αρκετά δεμένη, σαν γκρουπ, κινούνται πλέον πιο άνετα στη σκηνή, και το σόλο, γεμίζει την ατμόσφαιρα του venue. Ενδιαφέρον, παρουσίασε η διασκευή στο ‘’Bad Romance”, της Lady Gaga , υπό τη μουσική υπόκρουση του ‘’Ov Fire And The Void”, των Behemoth. Τα ‘’Afraid No More” και ‘’Taste Of Defeat”, έκλεισαν μία απολαυστική βραδιά, για τους Enemy Of Reality, με το ζεστό χειροκρότημα του κοινού, να το επιβεβαιώνει. Σίγουρα, μία εμφάνιση οδηγός, για το πώς να αντιμετωπίσουν από εδώ και πέρα, τα live τους.
Enemy Of Reality setlist:
Martyr
In Hiding
Time Immemorial
The Bargaining
Nouthetisis
Bad Romance/Ov fire And Void
Afraid No More
Taste of Defeat
Το Temple, έχει πλέον γεμίσει, και ο κόσμος ανυπομονεί να δει τους θρυλικούς doomsters, While Heaven Wept. Στα διάφορα πηγαδάκια, συζητείται τι θα ακουστεί, σε αυτήν τη τελευταία εμφάνιση τους, στη χώρα μας. Η αναμονή, θα λάβει τέλος εκεί γύρω στις 22:20. Το θρυλικό συγκρότημα, ξεκινά με τη τετράδα από το πιο αντιπροσωπευτικό άλμπουμ της, “Suspended At Aphelion” Parts I-IV. Τα πρώτα ρίγη συγκίνησης, κάνουν την εμφάνισή τους μαζί με το χαρισματικό ηγέτη της μπάντας, Tom Phillips. Ο χαρακτηριστικός μελωδικός doom ήχος τους, και οι μεστές ερμηνείες του Rain Irving, δείχνουν να ενθουσιάζουν το κοινό, το οποίο παραληρεί. Οι εκφραστικές κινήσεις ευχαριστίας του Rain, μας βάζουν στην οπτική του γκρουπ για αυτήν την εμφάνιση.
“Vast Oceans Lachrymose”, και οι θεατές επιδίδονται σε headbanging, στις πρώτες σειρές. Το ‘’The Furthest Shore”, εκστασιάζει τους παρευρισκόμενους, που το τραγουδούν με τη μπάντα. Ο Rain, δείχνει έκπληκτος, με τις αντιδράσεις του κόσμου, τραβώντας συνέχεια πλάνα με το κινητό του. Η ατμόσφαιρα πολύ βαριά, πολύ συναισθηματική. Η μπάντα, συνεχίζει σε υψηλά στάνταρ απόδοσης, με τις επιτυχίες της να διαδέχονται η μία την άλλη. ‘’To Wander the Void”, ‘’Of Empires Forlorn”, ‘’ Voice in The Wind”, και η σκηνή του Temple, πλημμυρίζει από συναισθήματα.
Ο doom ήχος του γκρουπ, κατακλύζει τον Αθηναϊκό ουρανό. Τραγούδια όπως τα ‘’Soulsadness”, ‘’The Drowning Years”, σε ταξιδεύουν σε μία άλλη, πιο μελωδική διάσταση. Αντιλαμβάνεσαι πλέον , ότι η πηγή έμπνευσης του Tom, είναι κάτι άλλο, πέρα από αυτό που φαίνεται. Το επικό ‘’Vessel”, μας εξιστορεί πως βλέπει ο ίδιος τον εαυτό του, ως μουσικός. Το κοινό, έχει ανέλθει στο επίπεδο συναισθηματικής φόρτισης που θέλει η μπάντα, και μοιάζουν να επικοινωνούν μεταξύ τους, μουσικά πάντα. Έκπληξη από μεριάς του Rain, να ανεβάσει στη σκηνή, ένα μέλος των Parthian Shot στα synth (Διαμάντη Καλαφιατιάδη).
Το λογύδριο ευχαριστιών του Tom, σήμανε και το τέλος μίας ανεπανάληπτης βραδιάς. Τελειωτικό χτύπημα των While Heaven Wept, το τρομερό ‘’Thus With A Kiss I Die”. Εκπληκτική ερμηνεία, εξαιρετική αντίδραση του κόσμου. Στο τέλος του live, ο Tom συνομίλησε με πολλούς από τους παρευρισκόμενους, για αρκετή ώρα, δείγμα της εκτίμησης που τρέφει για τους Έλληνες οπαδούς.
While Heaven Wept setlist:
Introspectus
Icarus and I
Ardor
Heartburst
Vast Oceans Lachrymose
The Furthest Shore
To Wander the Void
Of Empires Forlorn
Voice in The Wind
Soulsadness
The Drowning Years
Vessel
Thus, With A Kiss I Die
Στο τέλος της βραδιάς, η χαρά ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των θεατών. Όμως, μία πικρία περιπλανιόταν στον αέρα του Temple. Πικρία γιατί ήταν η τελευταία φορά που είδαμε αυτή τη μπάντα ζωντανά. Μία βραδιά όμως, που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας, όχι μόνο για την υπέροχη μουσική, αλλά και για τα έντονα συναισθήματα που μας δημιούργησε. Νομίζω, ένα από τα καλύτερα live, μέσα στο 2018.
Καθώς επέστρεφα, έπιασα τον εαυτό μου, να αποκτά μια άλλη οπτική για τη μουσική που αγαπάμε, για τη ζωή γενικότερα. Η μουσική, και γενικά ότι κάνεις στη ζωή σου, πρέπει να πηγάζει από την καρδιά σου, πρέπει να βγάζει συναισθήματα. Οι While Heaven Wept, μου το θύμισαν με τον πιο όμορφο τρόπο.
Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής
736 
