Είναι κάποιες φορές που η συνομιλία με έναν καλλιτέχνη γίνεται κάπως ιδιαίτερη, είτε λόγω καταστάσεων, είτε λόγω προσώπων. Έτσι, και η συζήτηση με τον Tom Phillips, για τους While Heaven Wept ήταν κάπως φορτισμένη συναισθηματικά, αφού η μπάντα πρόκειται να δώσει στις 18 Νοεμβρίου, ένα από τα τελευταία shows της στην Αθήνα. Μιλήσαμε για πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, όπως τα albums τους και τις τελευταίες εμφανίσεις τους. Παρακάτω μας λένε και διάφορα που δεν γνωρίζαμε μέχρι τώρα… (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ)
Καλό απόγευμα. Είναι τιμή μας, που σε έχουμε εδώ κοντά μας στην οικογένεια του Rockway. Πώς είσαι;
Είμαι μια χαρά, αν εξαιρέσεις ότι είμαι μάλλον κουρασμένος! Είναι δύσκολο να κάνεις ταχυδακτυλουργικά, με ευθύνες, καριέρες και να κατευθύνεις το πλοίο των WHW, αλλά με κάποιο τρόπο τα καταφέρνω. Σε ευχαριστώ πολύ που ρωτάς.
Στα πρώτα χρόνια της μπάντας, στα δύο πρώτα πιο συγκεκριμένα, αλλάξατε το όνομα σας, τρεις με τέσσερις φορές. Πώς σας ήρθε η ιδέα, να την ονομάσετε While Heaven Wept;
Πολύ σωστά. Υπήρχαν τρεις προηγούμενες ονομασίες, πριν καταλήξουμε στο While Heaven Wept. Αλλά η μουσική, ήταν η ίδια από την αρχή, ξεκινώντας με το “The Mourning” και το “Shores Of Desolation”. Το While Heaven Wept, αναφέρεται σε ένα πραγματικό γεγονός, που εξιστορείται στους στίχους του “Sorrow Of The Angels”. Τον Οκτώβριο του 1990, αποξενώθηκα από τη πρώτη πραγματική μου αγάπη για λίγο, και ήταν μία όμορφη φθινοπωρινή μέρα, όπου γυρίζοντας από το Λύκειο, βρήκα ένα γράμμα της που έλεγε πράγματα όπως ότι ”τα παράτησα” και ότι “δεν είμαι και ο μοναδικός στον κόσμο”. Βασικά, μου έλεγε ότι με αφήνει, το οποίο με ισοπέδωσε. Τα γόνατα μου έτρεμαν και τα έχασα. Θρηνούσα ανεξέλεγκτα, έξω στο δρόμο, μπροστά από το σπίτι μου. Και όπως όλο αυτό ξεδιπλώθηκε, ο ουρανός άρχισε να μαυρίζει και ξεκίνησε να βρέχει καταρακτωδώς. Ως εκ τούτου “Heaven weeps with my sorrow..”. Το ενδιαφέρον είναι το πώς μέσα στα χρόνια, όταν κάναμε κάτι σημαντικό με τους While Heaven Wept, πάντα έβρεχε. Ακόμα και σήμερα. Όταν τελειώναμε album, όταν κάναμε πρόβες κ.λ.π. Είτε μεταφυσικό, είτε κοσμικό γεγονός, πραγματικά.
Σχεδόν 30 χρόνια ζωής, στη heavy metal σκηνή, αλλά μόνο 5 άλμπουμς. Μήπως, τώρα, θεωρείς ότι θα έπρεπε να έχετε παράγει περισσότερα albums;
Όχι, καθόλου. Προέρχομαι από το σχολείο σκέψης της Βοστώνης. Προτιμώ μία κληρονομιά ποιότητας, από την ποσότητα. Κοιτώντας τα πράγματα, από καλλιτεχνική σκοπιά πάντα. Θεωρώ τη μουσική, θεραπεία μου, πρώτα απ’ όλα. Θα πρέπει επίσης, να ξέρεις ότι υπάρχει πραγματικά, πολύ υλικό που δεν έχει ηχογραφηθεί που βρίσκεται στο αρχείο. Στο μεγάλο σχέδιο των πραγμάτων, το “The Mourning”, ήταν το πρώτο τραγούδι για τη μπάντα( το “Shores Of Desolation”, είναι επανεγγραφή ενός προ-WHW Polaris τραγουδιού, που έπαιξε ο αρχικός drummer). Ακολούθησαν άλλα 5, από τα οποία κάνα δυο, μεταμορφώθηκαν σε αυτό που θα γινόταν το “Thus With A Kiss I Die”. Και κάποιο άλλο υλικό, που κατέληξε να επαναπροσδιοριστεί από τη Brave, κλπ. Ακόμα, υπάρχει και ένα ολόκληρο άλμπουμ, το οποίο το προσπεράσαμε λόγω του “Suspended At Aphelion”, που χρονολογικά θα έπεφτε μεταξύ αυτού και του ‘’Fear Of Infinity”, όπως και υλικό που προήλθε μετά το “SAA”. Επίσης, αξίζει αναφοράς, ότι το άλμπουμ “Sorrow Of The Angels”, ηχογραφήθηκε τουλάχιστον τρεις φορές, και ακόμα δεν είναι “σωστό”. Υπάρχουν και άλλα τραγούδια και πράγματα που κανονίσαμε σε αυτά τα sessions, που κανείς δεν έχει ακούσει ή μάθει για αυτά. Με όλα αυτά που προείπαμε, θα προτιμούσα να έχουμε εκδόσει το “Finality” το 2011, γιατί ήρθε,πραγματικά, μετά το “Vast Oceans Lachrymose”. Το υπόλοιπο “Fear Of Infinity”, υποτίθεται ότι θα βρισκόταν στο “VOL”, αλλά το “The Furthest Shore”, απαιτούσε να είναι το σημείο εστίασης. Τέλος πάντων, το αποτέλεσμα είναι ότι η μουσική, έρχεται από ένα μέρος που δεν μπορώ να φτάσω συνέχεια. Συμβαίνει 100%, μέσω της αποκάλυψης και συναισθηματικών καταλυτών. ΠΟΤΕ μέσω πρόθεσης ή εκβιαστικά. Απλά, έτσι αισθάνομαι και συμβαίνει. Αν προσπαθούσα να γράψω ένα τραγούδι, με τον παραπάνω τρόπο, θα ήταν χάλια αφού δεν θα προερχόταν από τη καρδιά μου. Θα ήταν μαλακίες, κατά τη γνώμη μου.
Μάλιστα. Ποιο άλμπουμ σας πιστεύεις, έχει το μεγαλύτερο αντίκτυπο στους οπαδούς του metal;
Αυτό, φοβάμαι ότι θα πρέπει να ρωτήσεις τους ίδιους τους οπαδούς , όπως είπες! Αυτό που έμαθα με τα χρόνια, είναι ότι δεν μπορείς να καθησυχάσεις ή να ευχαριστήσεις τους πάντες. Υπάρχουν αυτοί που νοιάζονται για το “Sorrow Of The Angels”, ακόμα και για το “The Mourning”, και κάποιοι που βλέπουν το “Vast Oceans Lachrymose” ως το αποκορύφωμα. Νομίζω, όλα εξαρτώνται από τις καταστάσεις και το χρόνο. Ακόμα και τη συναισθηματική κατάσταση που βρίσκονται και την κατάσταση της μουσικής βιομηχανίας όταν κάτι ακούγεται και την απήχηση που έχει. Αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι ότι υπάρχουν οπαδοί για κάθε album, για κάθε τραγούδι, όπως και οι οπαδοί που δεν τους αρέσουν. Δεν το είχα ως φιλοδοξία, να υπάρχει αντίκτυπο, πάρα μόνο να είμαι ειλικρινής.
Πολύ ωραία. Ποιο άλμπουμ σας, πιστεύεις, ότι είναι το πιο αντιπροσωπευτικό του συγκροτήματος;
Αναμφίβολα, το “Suspended At Aphelion”, που είναι και η πιο ολοκληρωμένη δήλωση της δισκογραφίας μας. Έχει ακόμα, τη μεγαλύτερη απήχηση σε μένα. Πραγματικά, το αισθάνομαι ακόμα και είναι το πιο κοντινό σε ήχο, σε αυτό που είχα στο μυαλό μου. Σίγουρα, ακόμα κι αν συμφωνούσα ότι θα μπορούσε να ηχεί πιο βαρύ σε κάποια σημεία, και με μερικές ακόμα διορθώσεις που θα έκανα, αλλά και σκεπτόμενος ότι δεν ήμουν ποτέ χαρούμενος με ΚΑΝΕΝΑ από τα albums, είναι ακριβώς ότι πιο κοντινό σε αυτό που μου αρέσει να ακούω. Καταλαβαίνω απόλυτα, ότι δεν είναι το πιο δημοφιλές μας, αλλά δεν με ενδιαφέρει καθόλου, αφού είναι ιδιαιτέρως δυσνόητο, απαιτεί πολλές ακροάσεις και δεν θα μπορούσα να σου πω από που πηγάζει όλη αυτή η μουσική. Ήμουν απλά το “δοχείο”. Αλλά μπορώ να σου πω ότι επανεξετάζοντας το, παίζοντας το πρώτη φορά με τη “VOL” μπάντα (αντίθετα με το στούντιο και τα πρώην μέλη των Fates Warning κ.λ.π), είναι υπερβολικά προκλητικό, αλλά και μεγαλειώδες με πολλούς τρόπους. Ακόμα, αφού οι WHW είναι η ιστορία της ζωής μου, κάθε album είναι και μία εικόνα του που βρισκόμουν εκείνη τη στιγμή. Καμία δεν είναι ίδια με την άλλη. Είναι ένα ταξίδι, μία επανάσταση και κυριολεκτικά, το ακουστικό ημερολόγιο μου. Έτσι όλα αντιπροσωπεύουν κάποια περίοδο, όσο είναι δυνατόν, αφού “ζούνε” μέσα από αυτές. Μπορώ όμως να πω, ότι μέχρι το “SAA”, το “Finality”, είναι όλα όσα οι WHW μπορούσαν να είναι, μέσα σε ένα τραγούδι. Είναι πραγματικά, ευκολότερο για μένα, να σου αναφέρω τραγούδια παρά album και μπορώ να τα παραθέσω κάπως έτσι: Για κάποιον που δεν έχει ακούσει ξανά τη μπάντα, θα του έλεγα να ακούσει τα εξής: “The Furthest Shore”, “Finality”, “Suspended At Aphelion”, “Thus With A Kiss I Die” και “Vessel”. Και στην πραγματικότητα, είναι αυτή που θεωρώ, ως την υπέρτατη live setlist, στιγμιαία.
Έχετε ανακοινώσει μία αποχαιρετιστήρια περιοδεία, για το τέλος της μπάντας. Ποιοί είναι οι λόγοι, που σας οδήγησαν σε αυτήν την απόφαση;
Έχει καταλήξει να είναι, περισσότερο ένα συναισθηματικό ταξίδι σε μέρη που έχουν ιστορική και προσωπική σημασία για το group, παρά σαν μία περιοδεία. Αρχικά, προσδoκούσαμε σε κάτι πιο εκτενές, αλλά ο ατζέντης/παραγωγός που δουλεύαμε μαζί, αμέλησε ολοκληρωτικά τα μέρη που είχαν ιδιαίτερη σημασία για μας, με αποτέλεσμα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και να δώσω προτεραιότητα στις χώρες/πόλεις που πραγματικά μας νοιάζουν. Με την Αθήνα, φυσικά να βρίσκεται μέσα σε αυτές. Όσο για το αποχαιρετιστήρια, μπορώ τώρα με σιγουριά να δηλώσω, ότι έχω αποσυρθεί από τη μουσική βιομηχανία, εδώ και ενάμιση χρόνο τώρα, αφού βρήκα τον εαυτό μου, σε ένα σκοτεινό και άδειο μέρος, ντροπιασμένος που έβαζα πάντα τις προσωπικές μου ανάγκες για επιβίωση και ψυχική υγεία μέσω της μπάντας, πάνω από το να επενδύω ή να εμπιστεύομαι ανθρώπους γύρω μου που, πραγματικά με ένοιαζαν. Ακούσια, έχω πληγώσει ανθρώπους που αγαπούσα πολύ και ήταν πολύ σκληρό για μένα να το συνειδητοποιήσω. Ακόμα, ήθελα να έχω μια ζωή πραγματικά ολοκληρωμένη. Εννοώ, σκεπτόμενος και τους υπόλοιπους μουσικούς που εμπλέκονται, να έχουν καριέρες, οικογένειες, ασφάλεια. Έχω περάσει δεκαετίες, ζώντας σαν αλήτης και ίσα που επιζούσα. Ένοιωθα ότι άξιζα καλύτερα και ότι άξιζα τη μοίρα μου, συγχρόνως, σκεπτόμενος τις προαναφερθείσες σκληρές αλήθειες. Τέλος πάντων, μου αποδείχτηκε ότι κανείς δεν είδε το τέλος μου να έρχεται και ότι τελικά επηρεάστηκαν ουκ ολίγες ζωές. Έτσι, με λίγη παρότρυνση, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι για ακόμη μια φορά, κλείστηκα στις δικές μου σκέψεις, στον δικό μου πόνο, στο δικό μου σκοτάδι, και δεν σκέφτηκα την πιθανότητα ότι και άλλοι άνθρωποι που νοιάζονται για την μπάντα, μπορεί να χρειάζονται κάποιο κλείσιμο. Έτσι, για αυτό το λόγο υπάρχουν αυτά τα shows. Κατά τη διαδικασία της συγκέντρωσης όλων αυτών μαζί, υποθέτω ότι κατά κάποιο τρόπο, βρήκα το δρόμο μου πίσω στη μουσική. Αλλά επίσης, μου έγινε ξεκάθαρο το γεγονός, πως για μεγάλο χρονικό διάστημα τώρα, οι καταστάσεις των άλλων μουσικών που εμπλέκονται, δεν συμβαδίζουν με αυτό που απαιτεί μία ενεργή οντότητα. Έτσι, όπως είπα, στην πραγματικότητα θα συνεχίσω να κάνω μουσική, γιατί είναι εγώ και εγώ είμαι αυτή. Παραμένει η διέξοδος μου και η θεραπεία μου. Αυτό δε σημαίνει, ότι θα είναι ακόμη και σε ημιεπαγγελματική δυνατότητα. Αλλά, αυτό που σημαίνει όμως, είναι ότι αν εμπλακούν και άλλοι μουσικοί, θα πρέπει να είναι άνθρωποι που θα αφοσιωθούν ολοκληρωτικά. Και καταλαβαίνω ότι μπορεί να ακουστεί κάπως παράδοξο, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι, ότι αν γίνει κάτι περισσότερο, θα πρέπει να είναι από ανθρώπους που να μπορούν να περιοδεύσουν, να επενδύσουν, και να βάζουν προτεραιότητες. Έτσι, αυτό που πραγματικά συμβαίνει, είναι το τέλος μιας εποχής, το τέλος της “VOL” μπάντας. Δεν είναι το τέλος της θεραπείας μου ή της ανάγκης μου για υγιή έκφραση.
Πες μας κάποιες αναμνήσεις, από το ταξίδι στο heavy metal κόσμο με τους While Heaven Wept;
Κάναμε αυτό το ταξίδι, με φίλους σχεδόν όλο το καιρό. Το μόνο συμβόλαιο με δισκογραφική που υπογράψαμε, ήταν με τη Nuclear Blast. Όλα τα υπόλοιπα, ήταν απλά συμφωνίες κυρίων, μεταξύ αδερφών. Αλλιώς φτάσαμε σε αυτό που έχουμε, ούτε λίγο ούτε πολύ, μέσα από το λόγο μας, βρισκόμενοι στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή, κάνοντας αυτό που κάνουμε για τους σωστούς λόγους. Από τις πρώτες μέρες της ανταλλαγής κασετών και του διαδικτύου μέσω χειρόγραφων εντύπων, έως την εποχή του bandcamp, έχουμε κατευθείαν εμπλακεί. Ούτε managers, ούτε παραγωγοί, ούτε εξωτερικές οντότητες. Έξω από τη Nuclear Blast φυσικά. Και είμαστε αρκετά τυχεροί, που κερδίσαμε τη φιλία ανθρώπων με καλά μυαλά, σε όλη τη βιομηχανία. Ήταν, πραγματικά, τιμή μας, να μοιραζόμαστε τη σκηνή, με ήρωες και οικογενειάρχες ταυτόχρονα, σε όλη τη διαδρομή. Εάν ρωτάς, για τα highlights από τις τρεις δεκαετίες, μπορώ μόνο να πω το σχετικά επιτυχές πιάσιμο του ήχου που άκουγα στο κεφάλι μου, το γεγονός ότι ποτέ δεν αμφιταλαντευτήκαμε, στο να το κρατήσουμε αληθινό. Από την καρδιά και την ψυχή. Και συναντήσαμε και τόσους πολλούς ανθρώπους, που τώρα τους θεωρούμε οικογένεια μέχρι θανάτου. Αυτοί για τους οποίους είναι αυτή η μουσική, που μπορεί να αισθάνονται λιγότερο μόνοι και καλύτερα αντιληπτοί. Αυτό είναι που μετράει, στο τέλος.
Συμπεριλάβατε ένα show εδώ στην Αθήνα, για την αποχαιρετιστήρια περιοδεία. Τι να περιμένουν οι Έλληνες οπαδοί, από αυτό το show;
Έντονα συναισθήματα! Έχω μια μεγάλη και χιλιοτραγουδισμένη προσωπική ιστορία εκεί. Η Ελλάδα είναι στην καρδιά μου. Κάποιες από τις βαθύτερες αγάπες της ζωής μου βρίσκονται εκεί, οι πρώτες συνεντεύξεις που δώσαμε ήταν για Ελληνικά έντυπα, κάποιοι από τους πιο κοντινούς αδερφούς μου, είναι από εκεί. Ένοιωσα σαν στο σπίτι μου, την πρώτη φορά που την επισκέφτηκα και την ίδια αίσθηση έχω και τώρα, που θα την επισκεφτώ πάλι. Επίσης, γνωρίζοντας ότι θα είναι η τελευταία φορά, που η μπάντα θα είναι εκεί, μπορείτε να περιμένετε, ότι θα “χύσουμε” τις καρδιές και τις ψυχές μας στη σκηνή και αν και θα είναι γλυκόπικρη η γεύση, θα είναι επίσης, η καλύτερη εμφάνιση που μπορούμε να προσφέρουμε. Πιθανόν από όλες. Και τα αδέρφια μου εκεί, δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα λιγότερο από αληθινή ευγνωμοσύνη από όλους μας. Που έκαναν τις ζωές μας καλύτερες και που έδειξαν στον κόσμο, πόσο αληθινά πιστοί στο heavy metal είναι.
Είστε μία από τις καλύτερες μπάντες, στην ιστορία του epic/power/doom metal. Υπάρχουν, σήμερα νέες μπάντες, που μπορούν να επιτύχουν κάτι παρόμοιο, στον ίδιο χώρο;
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Αν και δεν θα έβαζα ποτέ τους WHW, στην ίδια ιεραρχία με την εποχή Arch των Fates Warning, Cirith Ungol, την εποχή viking των Bathory (επιρροές που έχουν μείνει ανέπαφες για μένα μέχρι σήμερα, και ότι θεωρώ ως το καλύτερο). Αλήθεια, δεn μπορώ να φανταστώ πολλές μπάντες, που να έχουν τη βαρύτητα ή τη συναισθηματική ένταση, των WHW, όπως οι Warning, μία συγκεκριμένη περίοδος των Dawn Of Winter, και για παράδειγμα οι Canaan ή οι Decoryah. Φυσικά, υπάρχουν σίγουρα τραγούδια, που είναι βαθυστόχαστα, όπως το “Graven Deep” των Solstice, επίσης. Αλλά είναι όλα παλιά, σαν και μένα (γέλια)! Μπορώ να ξεχωρίσω κάποιες μπάντες , στα πρώτα τους βήματα, όπως οι Procession και οι Doomocracy, που αναδύθηκαν από την επιτομή του πραγματικού epic/doom metal. Κάτι που οι WHW, αντιπροσώπευσαν μόνο στο “Chapter One”. Έτσι, αυτοί οι δύο, μου έρχονται στο μυαλό. Μετά υπάρχει και άλλη μία μπάντα CDSM, που πήρε κάποιες σελίδες από το βιβλίο μας, όπως και κάποιες κοινές επιρροές. Είχαν μεγαλύτερο αντίκτυπο από εμάς, αλλά φοβάμαι ότι αυτό είναι λίγο παράγωγο. Και αυτό είναι ο κίνδυνος, του να αγκιστρώνεται σε ένα είδος, σε ένα στυλ. Ένα πράγμα που εκτιμώ στους Έλληνες μεταλλάδες, είναι ότι είναι ανοιχτόμυαλοι και βλέπουν από ανοικτή σκοπιά, γεύση και εκτίμηση, όλα τα είδη της μουσικής. Επίτρεψέ μου να πω, εκ μέρους όλων των εμπνεόμενων μουσικών εκεί έξω, ότι η απάντηση έγκειται στο γεγονός ότι όσα περισσότερα χρώματα έχεις να χρωματίσεις, τόσο πιο ζωηρό, εκφραστικό και ενδιαφέρον, θα είναι το έργο σου.
Νομίζω, είναι η κατάλληλη στιγμή να στείλεις το μήνυμα σου στους Έλληνες οπαδούς.
Αδέρφια μου, ανυπομονώ να σας δω όλους πάλι. Σημαίνετε πολλά για μένα. Και αν και έχει περάσει, πολύς καιρός από τότε που μιλήσαμε, σε πολλές περιπτώσεις, είστε η ανάσα της καρδιάς και της ψυχής μου. Δεν είναι τυχαίο, που ερχόμαστε εκεί να απολαύσουμε τη μουσική, για μία τελευταία φορά. Ελπίζω η εμπειρία, να σας μείνει αξέχαστη. Εγώ ξέρω, ότι ΕΜΕIΣ δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ.
Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου. Περιμένουμε με ανυπομονησία, να σας δούμε στις 18 Νοεμβρίου.
Σε ευχαριστώ που τα είπαμε και να είσαι σίγουρος ότι και οι WHW ανυπομονούν πολύ περισσότερο για τις 18 Νοεμβρίου.
330 
