Τέσσερα χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη ολοκληρωμένη δουλειά των Πειραιωτών Sadhus.
Η προσμονή για εμάς που αρεσκόμαστε να κυλιόμαστε σε έναν μουσικό βούρκο τελείωσε και επιτέλους εγένετο το μεγάλο ψάρι, “Big Fish”, αγγλιστί. Οι προσδοκίες μεγάλες μιας και η μπάντα έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να καθιερωθεί ως ένα από το πιο σημαντικά σχήματα του υπέρ-σκληρού ήχου στη χώρα μας. Με έναν αξιόλογο πρώτο δίσκο στις αποσκευές και μετά από μερικές αποστομωτικές ζωντανές εμφανίσεις έμενε απλά να έρθει η επιβεβαίωση της ανοδικής πορείας της μπάντας μέσα από μια καινούργια δισκογραφική δουλειά.
Η αλήθεια είναι πως αυτή η κριτική θα μπορούσε να είναι η πιο εύκολη και λιγόλογη που έχω κάνει ποτέ, μιας και μετά από αλλεπάλληλες ακροάσεις αρκετών ημερών ένα και μόνο πράγμα μου ερχόταν στο μυαλό: “Τι δισκάρα είναι αυτή ρε παιδια;”. Αν δεν θέλετε λοιπόν λεπτομέρειες αρκεστείτε στο ότι οι Sadhus κυκλοφόρησαν ένα καταπληκτικό δίσκο, πατήστε play και αν καταφέρετε να κλείσετε το στόμα σας από το σοκ που θα πάθετε πείτε μου και μένα πως τα καταφέρατε.
Για τους λάτρεις της ανάλυσης λοιπόν, θα επικεντρωθώ στο να μαζέψω το μυαλό μου και τ’ αυτιά μου ώστε να γράψω κάτι και θα προσπαθήσω να είμαι όσο περισσότερο κυνικός γίνεται αποφεύγοντας την χρησιμοποίηση εκθαμβωτικών σχολίων όπως: “χάθηκε η μπάλα”, “ο δίσκος τα σπάει”, “τι riff-άρες είναι αυτές” κτλ.
Το “Big Fish” περιέχει όλα κι όλα έξι κομμάτια στα οποία θ’ ακούσετε όλη την ουσία που μπορεί να περιέχει ο κάφρικος ήχος του σήμερα. Θέλετε αργόσυρτες βοθρίλες; Έχουμε! Θέλετε ανεβασμένες ταχύτητες για να παίξετε ξύλο στο pit; Έχουμε! Θέλετε στιβαρό rhythm session; Έχουμε! Θέλετε αρρωστημένες μελωδίες; Και από αυτό έχουμε!
Το καλό με τους Sadhus και τη δισκάρα που κυκλοφόρησαν είναι ότι τα παλικάρια έχουν ακούσει πολύ μουσική, δεν έχουν βιαστεί να κυκλοφορήσουν τις όποιες ιδέες τους καρφώθηκαν στο μυαλό και έχουν καταφέρει να συμπτύξουν σε 30 και κάτι λεπτά όλη τη μουσική που αγαπάνε, με υπέροχο τρόπο.
Το επιθετικό ξεκίνημα με το εναρκτήριο “Hyper Roller” σε πιάνει αδιάβαστο και αντιλαμβάνεσαι πως τα bpm είναι υψηλότερα από αυτό που έχεις συνηθίσει. Και πορώνεσαι με αυτό και κραυγάζεις κι εσύ παράλληλα με τα ξεσκισμένα φωνητικά του Σταύρου αντιλαμβανόμενος πως το πάρτι μόλις έχει ξεκινήσει και πως εδώ εκτός από το να κυλιόμαστε στο βούρκο θα εξασκήσουμε και τις χορευτικές μας φιγούρες. Η συνέχεια σε βυθίζει χωρίς οίκτο στη λάσπη που ίσως αναζητούσες χωρίς να σταματάς λεπτό να μπορείς να πάρεις τα αυτιά σου από αυτό που ακούς. Τα επαναλαμβανόμενα riff δίνουν και παίρνουν και είναι τόσο εθιστικά που ζητάς συνέχεια κι άλλα. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα για αυτό από το υπερμέγιστο “Lazarus” που χτίζεται τόσο μεθοδικά και αποκτά τόση δύναμη και ορμή περνώντας από χίλια μύρια μουσικά κύματα και το καθηλωτικό φινάλε απλά κοπανάει το αναίσθητο κουφάρι σου από δω και από εκεί. Ύμνος!
Ακούγοντας και ξανακούγοντας το δίσκο δεν μπορείς να μην επικροτήσεις την μαεστρία με την οποία οι Sadhus παντρεύουν την υπέρμετρη βαρβαρότητα και “αργοπορία” στο ομότιτλο “Big Fish” για παράδειγμα, με την χορευτική επιθετικότητα του “Sobbing Children”. Δεν μπορείς να μη χειροκροτήσεις την ισορροπημένη ροή που έχει το “Big Fish” και τον τρόπο που οι Cavity και οι Grief συναντούν τους Eyehategod και τους High on Fire μέσα στο μυαλό των Sadhus. Μακρυγόρησα το ξέρω αλλά δεν γίνεται να μην αναφερθώ στην εξαιρετική παραγωγή που πραγματικά βοηθάει τα κομμάτια να εκτοξευθούν και αναδεικνύει τον οδοστρωτήρα που παράγουν οι Sadhus. Χωρίς υπερβολές νομίζω πως είναι η καλύτερη παραγωγή που έχω ακούσει στο είδος τα τελευταία χρόνια. Κλείνω με απλά λόγια για να γίνω κατανοητός: Nα θυμάστε ότι το “Big Fish” είναι μια αρρωστημένη sludge-o-hardcore δισκάρα που φέρει πέρα για πέρα την υπογραφή των Sadhus. Τρέξτε, αγοράστε τον δίσκο και ψάξτε να βρείτε που παίζουν live για να πάτε να ματώσετε τ’ αυτιά σας. Άφοβα.
737 
