Για μας τους ροκάδες αλλά και όχι μόνο, η μουσική γράφεται από μουσικούς, και ως επί το πλείστον παίζεται με όργανα. Δεν έχει υπάρξει, ακόμα, ροκ μουσική περιωπής που να τη συνθέτει υπολογιστής με τεχνητή νοημοσύνη, συναρμολογώντας μουσικά τουβλάκια Lego.
Να έφτιαχνε μουσική-ψηφιδωτό μια μηχανή, θα ήταν αποδεκτό σε ένα βαθμό, ελλείψει δημιουργικότητας και ικανότητας να παράξουν οι μηχανές τέχνη, τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον. Να το κάνουν όμως μουσικοί, άνθρωποι, καλλιτέχνες, οι οποίοι σημειωτέον έχουν ιστορία και σημαντικές συνεισφορές στο ενεργητικό τους, είναι δυσκολοχώνευτο, γιατί απαιτούμε από την τέχνη την εξέλιξη, τη δημιουργικότητα, το όραμα.
To όγδοο άλμπουμ των Muse αρχίζει με ένα ψαρωτικό κομμάτι ονόματι “Algorithm” που περιγράφει ένα ζοφερό μέλλον στο οποίο άνθρωποι και αλγόριθμοι μπλέκονται σε μια εικονική πραγματικότητα. Φαίνεται σαν το κεντρικό θέμα που πραγματεύεται το “Simulation Theory”, το οποίο μας έρχεται με ένα ελαφρολαϊκό pop-art/ψευδο-sci-fi ροζέ εξώφυλλο.
Το “Algorithm” πράγματι χτίζει ατμόσφαιρα, με ηλεκτρονικά μέσα, και σίγουρα προδιαθέτει για κάτι καλό, που συνεχίζει στο πιο ροκάδικο “The Dark Side”. Όμως κάπου εκεί κοπάζει ο ευφυής σχεδιασμός και αρχίζει μία απλή συναρμολόγηση, με κάποιες εκλάμψεις (μέσα σ’ αυτές το όμορφο “Get up and fight”). Οι Muse δεν παίζουν μουσική σε αυτό τον δίσκο, και αυτό δεν είναι απόρροια του electropop συστατικού που διάλεξαν να χρησιμοποιήσουν σε αυτό το μείγμα. Το πρόβλημα είναι η προσέγγιση η οποία αναλώνεται απλά σε μία ανακύκλωση δικών τους δοκιμασμένων ιδεών και ιδεών άλλων. Από την πρώτη ακρόαση ακούς το “Knights of Cydonia” στο “Blockades”, τον Prince στα “Propaganda” και “Break it to me2, τους Killers στο “Pressure2, τον George Michael και το “Freedom” στο “Dig Down”, τους Editors στο γενικό κλίμα. Και όλα αυτά περασμένα από ένα άψυχο φίλτρο που δίνει την αίσθηση φθηνής πλαστικούρας, με όλα, μα όλα τα όργανα να ακούγονται ψεύτικα. Ο δίσκος είναι φτιαγμένος in vitro: δομημένος πάνω σε μία βάση από συναρμολογημένα κομματάκια από samples, building blocks εισηγμένα σε έναν μουσικό εξομοιωτή όπως μας προτείνει ο τίτλος του.
Στα πρώτα albums οι Muse υπήρξαν εξελίξιμοι και λίαν ελπιδοφόροι, αργότερα πρωτοπόροι, μετά υβριστές (με την έννοια της αρχαιοελληνικής ύβρεως, όταν την είδαν Queen), κατόπιν ολίγον τι στάσιμοι/επαναληπτικοί, αλλά σε αυτό το άλμπουμ είναι ψεύτικοι και χαμένοι στη δική τους εικονική πραγματικότητα. Μήπως όμως οι στίχοι του Algorithm: “We are caged in simulations, Algorithms evolve, Push us aside and render us obsolete” πέραν του να συνοψίσουν το κεντρικό θέμα του δίσκου, μαρτυρούν ωμά το ποιόν του “Simulation Theory”; Είναι παρωχημένη η τραγουδοποιία; Σίγουρα πάντως δεν πρόκειται μόνο περί θεωρίας, μα και πράξης.
600 
