Το Vosselaar είναι ένα μεγάλο χωριό, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Antwerp (Αμβέρσα).
Ο συναυλιακός χώρος “Biebob” που βρίσκεται εκεί, φιλοξενεί κατά κανόνα τα περισσότερα από τα γκρουπ του ευρύτερου σκληρού ήχου που παίζουν στο Βέλγιο. Το βράδυ της Κυριακής 11 Νοεμβρίου, ήταν η σειρά των TesseracT και των συνοδών τους να γεμίσουν τον χώρο με μουσική.
Η αίθουσα γέμισε σχεδόν από πολύ νωρίς με ακροατές του συγκεκριμένου χώρου και αυτό ήταν ευδιάκριτο από τα διάφορα T-shirts. Άλλωστε το πρόγραμμα, το οποίο τηρήθηκε με εξαιρετική ακρίβεια δεν αφήνει περιθώρια για καθυστερήσεις, και όπως αποδείχτηκε και στη διάρκεια της δράσης, σχεδόν το σύνολο του κόσμου ήθελε να δει και τα support σχήματα.
Ο Plini, που άνοιξε τη βραδιά με το σχήμα του, είναι ένας νεαρός, αρκετά περιζήτητος κιθαρίστας από το Sydney. Στο σύντομο σετ της μισής ώρας παρουσίασε οργανικές συνθέσεις που συνδύαζαν το prog rock με μια έντονη fusion αισθητική, όμορφες light jazz πινελιές, και μικρά post rock περάσματα. Η αίσθηση της τεχνικής ελαφρότητας και ο χαρακτήρας του επιδέξιου διασκεδαστή έδωσαν στον κόσμο, περίπου 600 θεατές, ένα διακριτικό και ντελικάτο ξεκίνημα. Ο ήχος ήταν πολύ καλός και οι μουσικοί που τον συνόδευαν, με μια λέξη αψεγάδιαστοι. Αν και ελαφρώς πανομοιότυπο το πρόγραμμα, δεν πρόλαβε να κουράσει, ενώ σίγουρα οι μουσικοί που βρίσκονταν στο ακροατήριο ανακάλυψαν περισσότερα ενδιαφέροντα.
Οι ανακατατάξεις στις πρώτες σειρές του κοινού ήταν έντονες, όπως και αναμενόμενες, καθώς τα T-shirts “BTBAM” ήταν από νωρίς αρκετά στο χώρο. Οι Αμερικανοί progsters έτυχαν θερμής υποδοχής και έμειναν στη σκηνή για περίπου 45 λεπτά. Η ζωντανή αποστολή τους κάθε άλλο παρά εύκολη είναι, καθώς πρέπει να αποδώσουν ένα χαρμάνι πολλών επιδράσεων και διαθέσεων που περιέχει η μουσική τους. Το δέσιμο ανάμεσα στους πέντε μουσικούς ήταν υποδειγματικό, και οι απαιτητικές και πολύπλοκες συνθέσεις τους κύλησαν χωρίς απρόοπτα και αναποδιές. Προσωπικά, εκτίμησα αποσπασματικά τα τραγούδια που είχαν τόσο ηλεκτρονικά στοιχεία με διακριτικό τρόπο, αλλά και πιο groove διαθέσεις, και ξεδίπλωσαν ένα πιο λειτουργικό ενδιαφέρον συγκριτικά με πιο δύσβατα και πολύπλοκα μέρη. Αν μπορεί κανείς να βρει ενστάσεις στην εικόνα τους, ήταν η μάλλον αδύναμη συνολική παρουσία του Tommy Giles Rogers Jr. πίσω από το μικρόφωνο. Με την επιφύλαξη πως ίσως να ήταν και εν μέρει θέμα ήχου, η φωνή κρατούσε πίσω το συνολικό αποτέλεσμα, ενώ δεν έπειθε ούτε στα ξεσπάσματά της. Το δεύτερο στοιχείο που μου άφησε την αίσθηση του ανικανοποίητου ήταν επίσης η μάλλον στατική εικόνα τους στη σκηνή. Τα τραγούδια αποδίδονταν με ακρίβεια, όμως η εικόνα τους δεν υποστήριζε αποτελεσματικά τον ήχο. Η γενική, ελαφρά ανολοκλήρωτη εντύπωση που έμεινε στο τέλος μάλλον αδικεί μια μπάντα με τέτοια δισκογραφική παρουσία και εμπειρία.
Μετά τις απαραίτητες αλλαγές στη σκηνή και τις νέες ανακατατάξεις, ένα ψυχρό ambient/industrial μινιμαλιστικό ηχητικό υπόβαθρο σέρνεται για κάποια λεπτά, μέχρι να σβήσουν εντελώς τα φώτα. Οι TesseracT εφορμούν στη σκηνή με το εναρκτήριο “Luminary” του “Sonder”και από την πρώτη στιγμή αφήνονται ελάχιστα περιθώρια.
Επαγγελματικά, οι Άγγλοι έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο, τελειομανείς σε όλα, με έναν ήχο τεράστιο αλλά απόλυτα και δίκαια ευκρινή για το κάθε όργανο που συμπληρώνει το τελικό αποτέλεσμα. Το άλλο μεγάλο στοίχημα είναι ο φωτισμός και ο απόλυτος συντονισμός με τις διαδρομές των τραγουδιών. Χρώματα, ρυθμοί και εναλλαγές αναδεικνύουν τις δομές κάθε νέας σύνθεσης με ακρίβεια και παρασύρει ανάλογα τον κόσμο. Η σπουδαία δουλειά που γίνεται στον τομέα αυτό συμπληρώνεται με την κινητικότητα των μουσικών που ισορροπούν ανάμεσα στην σκηνική χορογραφία και το συναίσθημα στη διάρκεια των ηχητικών διαδρομών. Το τελικό οπτικό αποτέλεσμα είναι πραγματικά εντυπωσιακό.
Μουσικά, οι TesseracT υποστήριξαν το πρόσφατο “Sonder” με 4 συνθέσεις, αλλά παράλληλα τίμησαν εξίσου και το “Polaris”, κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Όσες διαφορές και αν έχουν τα δύο τελευταία άλμπουμ τους, υποστηρίζουν εξίσου την πρόσφατη φιλοσοφία και τάση του γκρουπ. Με μια συνθετική ωριμότητα που συνεχίζει να εξελίσσεται, οι TesseracT έχουν καταφέρει να χρησιμοποιούν την εξεζητημένη τεχνική οδό και στοιχεία ιδιωμάτων για να γράψουν τραγούδια που έρχονται να μείνουν στη μνήμη, τραγούδια με ουσιαστικό και άμεσο αποτέλεσμα για πολλούς διαφορετικούς ακροατές. Τα δημοφιλή τραγούδια των δυο τελευταίων δίσκων τους το απέδειξαν περίτρανα αυτό στην πράξη, συμπληρώνοντας ένα περιζήτητο μπουκέτο από σύγχρονα, φρέσκα singles με σκληρό ήχο.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν έγιναν και οι αναγκαίες επιστροφές, τόσο στην πραγματικότητα του “Altered State”, όσο και σε πιο ακραία μέρη των πρώτων ημερών. Βέβαια, όποιος συνεχίζει να πιστεύει σήμερα ακόμα, πως οι TesseracT είναι μια djent μπάντα, μάλλον εξαπατά τον εαυτό του. Απλά, όσο μακριά κι αν έχουν βρεθεί πια, συνεχίζουν να έχουν εκείνα τα ίδια κιάλια πολυτελείας που τους επιτρέπουν να γυρίσουν πίσω και να δυναμώσουν τις εντάσεις, να βγάλει ο Tompkins τα ίδια πειστικά growls και να το διασκεδάσουν με την ψυχή τους. Δεν είναι ελεημοσύνη για τους πιο συντηρητικούς οπαδούς τους, είναι μέρος της ιστορίας τους.
Οι πέντε Άγγλοι στη σκηνή είναι σήμερα από τα πιο απαιτητικά θεάματα του χώρου. Έχουν το βάθος και την προσωπικότητα να υποστηρίξουν τα προσωπικά, κάπως δύστροπα αλλά χαρακτηριστικά τραγούδια τους με τον αναγκαίο επαγγελματισμό. Όλα αυτά μαζί σχηματίζουν μια πολύ ισχυρή εντύπωση που δύσκολα φεύγει από τη μνήμη σου: την εντύπωση πως έρχεσαι σε επαφή με κάτι μοναδικό…
Είναι κάτι που ενισχύεται συνέχεια, παρατηρώντας τη διαρκή αινιγματική σοβαρότητα του Amos Williams, από τη στιγμή που θα κολλήσει την τελευταία χαρτοταινία στο δάπεδο της σκηνής, φροντίζοντας την τελευταία λεπτομέρεια, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, όταν εγκαταλείψει τη σκηνή αφήνοντας κρυμμένη μια πένα που έχει σφηνώσει στο μικρόφωνό του.
Setlist:
1. Luminary
2. Of Mind-Nocturne
3. Concealing Fate pt 2: Deception
4. Concealing Fate pt 3: The Impossible
5. Survival
6. Dystopia
7. Hexes
8. Phoenix
9. Juno
10. Of Matter-Proxy
11. Of Matter-Retrospect
12. Smile
13. King
14. Concealing Fate pt 1: Acceptance
1095 
