Μακρά η περίοδος σιωπής των Γερμανών prog / post / sludge metallers (όπως και να τους χαρακτηρίσεις, μέσα θα πέσεις) The Ocean, μετά το άριστο “Pelagial” που κυκλοφόρησε πίσω στο 2013 και ήταν μάλλον η δουλειά στην οποία οφείλεται το μεγαλύτερο ποσοστό δημοτικότητας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η υπόλοιπη δισκογραφία τους δεν είναι άξια λόγου μιας και η πορεία τους ήταν πάντα σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα (ok, παρέκαμψε αν θέλεις το “Heliocentric” – αν και άρεσε στον, ημίτρελλο κατά πολλούς, γράφοντα).
Σταθερά με προϊστορική “γεωλογική” θεματολογία οι The Ocean παρουσιάζουν έξι (συν ένα intro) μακροσκελείς συνθέσεις πολύ υψηλού ενδιαφέροντος οι οποίες αποτελούν το πρώτο μέρος ενός διπλού album (το δεύτερο θα κυκλοφορήσει το 2020). Το υλικό πλέον είναι πολύ πιο άμεσο, επίσης πολύ πιο σκληρό ηχητικά και τρομερά ευφάνταστο, μια απολύτως φιλόδοξη προσπάθεια την οποία η μπάντα πραγματώνει με επιτυχία.
Neurosis (και συν αυτής παρεμφερή) riffολογία, τεχνικότατη αλλά πλήρως απομακρυσμένη από οποιεσδήποτε λαμαρινιές στις κιθάρες (εξαιρετική η παραγωγή, αμβλυμμένος ήχος που καθιστά άνετη την ακρόαση) και με πολλούς post αρπισμούς (αναμενόμενα), δομές οι οποίες συχνά – πυκνά συμπλέκονται με έγχορδα κλασσικών οργάνων σε πανέμορφα μελαγχολικά post θέματα (οι doomy στιγμές θα έλεγα ότι είναι το highlight του “Phanerozoic I: Palaeozoic”), πλουραλισμός στις συναισθηματικές μεταβολές με το ρυθμικό δίδυμο να εναλλάσσει με μαεστρία τις ατμόσφαιρες αποδίδοντας άλλοτε όγκο και βάρος και άλλοτε μινιμαλιστικές, αιθέριες post “πλάτες και φοβερά φωνητικά από τον Loic Rossetti, της συνομοταξίας των Mouth Of The Architect στα harsh και πολύ προσγειωμένος στα clean, ιδανικός για το ποιόν της μουσικής των The Ocean. Μουσική συντριπτική στα σκληρά metal μέρη και οξυδερκής στις γαλήνιες στιγμές της, με κινηματογραφική ροή που εξυπηρετεί άριστα το concept υπόβαθρο.
Όλα τα κομμάτια προσδίδουν ποικιλία συναισθημάτων στον ακροατή, υλικό που στέκει ανάμεσα στην ακρότητα και τον λυρισμό με αξιοθαύμαστη ισορροπία, με τη συνύπαρξη αυτών των δυο εννοιών να αποδίδεται με φοβερή έμπνευση και εκτελεστική τελειότητα μέσω των “Cambrian II: Eternal Recurrence” (φοβερή η μεσαία blast beat γέφυρα), “Ordovicium: The Glaciation Of Gondwana”, “The Carboniferous Rainforest Collapse” και “Permian: The Great Dying” (ισχυρή η Mastodon-ική ρυθμικότητα μέσα τους), του “Silurian: Age Of Sea Scorpions” (θεατρικότροπο και περιπετειώδες με low bap υποβόσκον υπόβαθρο – πολύ καλές μπασογραμμές) και του “Devonian: Nascent” (μέσα του “ζουν” οι Katatonia, με εξαιρετικό ρεφρέν και μελωδικές γραμμές).
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο, οι The Ocean με το “Phanerozoic I: Palaeozoic” με σαγήνευσαν. Μια συναρπαστική δουλειά που απευθύνεται σε λειτουργικούς εγκεφάλους που διψούν για μουσική περιπέτεια. Mια συλλογή ηχοχρωμάτων που είναι ικανή να σε διαλύσει αν σε πετύχει στις ανάλογες διαθέσεις. Αποκλισαρισμένη “χειμερινή” μουσική, αναπαράσταση ενός Δευτεριάτικου σούρουπου όταν κάθεσαι με τον ζεστό καφέ στο χέρι συντάσσοντας είτε παρελθοντικούς απολογισμούς είτε ενεστωτικά αμαλγάματα αυτογνωσίας είτε διορατικά flash μελλοντικής πανωλεθρίας. Ψυχολογικό ρίσκο, ασυζητητί. Αυτά τα ολίγα (με τα μυαλά μου στο χέρι).
https://www.facebook.com/theoceancollective
https://theocean.bandcamp.com/
771 
