Μια Κυριακή πολλά υποσχόμενη πέρασε και δυστυχώς δεν κατάφερε να αφήσει κάτι από μια ζωντανή εμφάνιση, που οι παρευρισκόμενοι αναμέναμε με μεγάλη ανυπομονησία εδώ και καιρό.
Ο κόσμος στο FUZZ club, μπορεί να μην ήταν ο αναμενόμενος, αλλά σίγουρα αυτό δεν αποτέλεσε ουσιαστικό απογοητευτικό παράγοντα για το συγκεκριμένο live. Βέβαια πέραν της όλης αίσθησης που άφησε το συγκεκριμένο βράδυ, κανείς δε θα πρέπει να αμφισβητήσει το πόσο θετικά ξεκίνησε.
Τη βραδιά ανοίγει μια μαγευτική παρουσία που έχει ρίζες ελληνικές αλλά κουβαλά κάτι από πιο τις πιο βορεινές και κρύες χώρες. Ο λόγος για την γλυκύτατη Labri Giotto, γνωστή ως Λαμπρινή Γιώτη, η οποία έθεσε τον πήχη πολύ ψηλά με τη μοναδική ερμηνεία της. Ο κόσμος μπορεί να μην ήταν αρκετός, όπως προανέφερα, αλλά η Λαμπρινή ήταν υπεραρκετή για να καλύψει τα κενά του χώρου με τη φωνάρα της και να καθηλώσει οποιονδήποτε δεν την είχε απολαύσει ζωντανά στο παρελθόν, συμπεριλαμβανομένης και της γράφουσας.
Η μουσική παιδεία και ποιότητα της Λαμπρινής ανάβλυζε μέσα από τις ερμηνείες ιρλανδικών, σκωτσέζικων, λαπωνικών και νορβηγικών παραδοσιακών τραγουδιών. Ένα φοβερό μείγμα Loreena Mckennitt και Lisa Gerrard (Dead Can Dance), που δεν φοβήθηκε να υποστηρίξει ολομόναχη ένα πρόγραμμα φοβερά απαιτητικό, δεδομένου ότι τραγουδούσε άλλοτε a capella και άλλες φορές με τη συνοδεία ενός τυμπάνου ή ενός μουσικού παραδοσιακού οργάνου που η ίδια έπαιζε (το τελευταίο δεν φαινόταν και πολύ εύκολο να σημειώσω, ονομάζεται nyckelharpa).
Χαμογελαστή, μετρημένη, με αστείρευτο χιούμορ και διάθεση, μας μάγεψε με τη θεματολογία που ήρθε να ερμηνεύσει, συμπεριλαμβανομένων παραμυθιών, νανουρισμάτων και πολλών τραγουδιών με κατάρες! Υπήρξαν στιγμές, ομολογώ, που νόμιζα ότι άκουγα το soundtrack από το Lord Of The Rings.
Το (δυστυχώς λιγότερο από μίας ώρας) μαγευτικό αυτό πρόγραμμα της Λαμπρινής συνεχίστηκε με τους Νορβηγούς Myrkur και την πολυπόθητη ερμηνεία της Amalie Bruun. Σίγουρα μιλάμε για μια όμορφη παρουσία επί σκηνής και μια άρτια φωνή και δένει αισθητικά πολύ όμορφα με το όλο σκοτεινό τοπίο της black metal ταμπέλας, που θέλει να κουβαλά. Δυστυχώς όμως όλο αυτό δεν βγήκε καθόλου μουσικά.
Ξεκινώντας με τα “The Serpent” και “Ulvinde”, η συνοδεία σε μπάσο, κιθάρα και ντραμς με τους μουσικούς ντυμένους στα μαύρα και κουκούλες ήταν ίσως το μόνο πράγμα που παρέπεμπε σε metal γενικότερα. Όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε, “όλο το live είναι στημένο για να υποστηρίξει τη φωνή της”. Νομίζω ότι όντως αυτό εισπράξαμε. Metal πάντως δεν κατάλαβα, θόρυβο δεν άκουσα και δεν ξέρω γιατί δεν είχε καθίσματα αντί να είμαστε όρθιοι.
Μπορεί να υπερβάλω, γιατί η αλήθεια είναι περίμενα κάτι διαφορετικό, αλλά νομίζω πως ο περισσότερος κόσμος το ίδιο περίμενε. Η εμφάνιση των Myrkur έβγαζε μια αμηχανία τόσο των ίδιων όσο και του κόσμου αν σκεφτεί κανείς την απόλυτη σιγή που συνόδευε την εναλλαγή των τραγουδιών.
Δυστυχώς, ήταν μια εμφάνιση που δεν άφησε κανένα συναίσθημα καμία ανάμνηση για την επόμενη μέρα να αναπολήσεις. Και σίγουρα τα 55 λεπτά ερμηνείας δεν πρόσδωσαν κάτι θετικότερο σε όλο αυτό. Η εμφάνισή της στα τελευταία 2 κομμάτια, όπου μόνη με τη συνοδεία των πλήκτρων ερμήνευσε πιο folk τραγούδια φαινόταν να είναι πιο κοντά σε αυτό που ήθελε να παρουσιάσει και ίσως της ταίριαζε περισσότερο τη δεδομένη στιγμή.
Θα ήθελα πάντως να δω τα επόμενα βήματα της Amalie Bruun, γιατί πρόκειται για μια εξέχουσα καλλιτέχνιδα που φαίνεται ότι έχει πολλά να δώσει στο κοινό της, απλώς ίσως δεν έχει βρει ακόμα το σωστό τρόπο και το σωστό μέσο.
Υ.Γ.: Η δική μας πάντως, η Λαμπρινή τα έσπασε, θα το ξαναπώ!
637 
