Πρώτα απ’ όλα, δηλώνω ένοχη!
Ένοχη, γιατί πριν μου προτείνουν να πάω στο live της Lydia Lunch και “του Μεγάλου Sexy Θορύβου” δεν είχα ασχοληθεί μαζί τους, ούτε με τη σόλο καριέρα της πρώτης, εδώ που τα λέμε. Ξέρω, ντροπή! Αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ, λένε. Το βράδυ του Σαββάτου λοιπόν, στα καπάκια μετά τη δουλειά, με βρίσκει στο ιστορικό Gagarin των Λιοσίων για ν’ απολαύσω τους προαναφερόμενους και ως support και opening act μια μπάντα (από τις πολλές) του Γιώργου Καρανικόλα των The Last Drive, τους Omega Ray. Ο εξώστης ήταν κλειστός και η προσέλευση του κόσμου μετά τη μία ώρα ανοίγματος των θυρών του club ήταν – ας πούμε – ικανοποιητική. Χωρίς να γνωρίζω πολλά ούτε για τους μεν, ούτε για τους δε, περίμενα να δω τι μέλλει γενέσθαι.
Ακριβώς στην ώρα του αναγραφόμενου timeline, οι Omega Ray βγήκαν στη σκηνή για να παρουσιάσουν το ντεμπούτο και ομώνυμο έργο τους. Από την αρχή οι Omega Ray έκαναν βουτιά στο πειραματικό/ ψυχεδελικό rock τους, όπου τα τύμπανα, τα κρουστά και το synthesizer βρίσκονταν παντού και το τρίτο ειδικά, σε αφθονία.
Η εμφάνισή τους ήταν αρκετά προσεγμένη σε αντίθεση με τον ήχο για τον οποίον δεν μπορώ να πω το ίδιο. Εντυπωσιακά ήταν και τα εφέ φωτισμού που τους συνόδευαν on stage, οι λεπτομέρειες όμως, χάνονταν στο βάθος, όπως και τα φωνητικά του Γιώργου. Δεν καταλάβαινες αν τραγουδούσαν στα ελληνικά ή στα αγγλικά. Ωστόσο, μετά τα τελευταία βελτιώθηκαν και συνειδητοποίησα ότι – oh fuck – είχαν ελληνόφωνο στίχο. Το ελληνικό κοινό υποστηρίζει τα εγχώρια συγκροτήματα του, μιας και ήρθε από νωρίς και ένα μέρος τους παρακολουθούσε με δέος. Το υπόλοιπο τούς είχε γυρισμένη την πλάτη και προτιμούσε να μιλήσει με τον διπλανό του. Σε γενικές γραμμές το art/ πειραματικό rock τους ήταν καλό, όχι όμως για όλα τα γούστα. Προσωπικά, δεν με συγκίνησε. Υπήρχαν κάποιες πολύ καλές στιγμές, αλλά ο ελληνικός στίχος είναι τόσο απωθητικός, όσο και το ότι η τόση επιτηδευμένη ιδιαιτερότητα στη μουσική τους δεν μπορεί να τους “κερδίσει” όλους. Κάποιες φορές τα πιο ωραία άσματα μπορείς να τα βρεις στην απλότητα. Ήταν μια not so ok συναυλία 50 λεπτών.
Η ώρα 11 και είχε φτάσει η στιγμή για να λάμψουν οι Lydia Lunch And The Big Sexy Noise. Όχι, ότι η Lydia δεν το έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν, αφού μεσουρανούσε στη δεκαετία των ‘80s και άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί βασίλισσα του post punk. Όταν εξήλθαν στο σανίδι του Gagarin παρατήρησα πως ο ήχος τους ήταν καλύτερος και καθαρότερος απ’ ότι πριν, ακόμη και στα φωνητικά της θεάς.
Δεν γινόταν να χαθούν αυτά και όλοι την αποθέωσαν γι’ αυτό. Εδώ είχαμε να κάνουμε με πιο απλοϊκές μελωδίες και σαφώς βασισμένες πιο πολύ στον ρυθμό. Rock με τα όλα του στο “Kill your Sons”, συνοδευόμενο από τη φωνάρα της Lunch, η οποία έκοβε και έραβε, ερμηνευτικά και χορευτικά. Παράδοξο ήταν το γεγονός ότι μπορούσες να δεις άτομα από νεαρή ηλικία έως και μεγαλύτερης. Σαφώς, οι τελευταίοι ήρθαν για να θυμηθούν τα νιάτα τους και γι’ αυτό άδραξαν την ευκαιρία. Οι πιο πολλοί – μαζί τους κι εγώ – γουστάραμε το groovy rock τους, ενώ η Lydia λικνιζόταν σε κάθε λεπτό, με αποτέλεσμα όλα τα μάτια να είναι στραμμένα πάνω της. Θαύμασαν, ευθύμησαν και ζητωκραύγασαν! “I love myself” αναφωνούσε εκείνη, “We love you, too!” φώναζαν από κάτω.
Αξιοθαύμαστη ήταν επίσης, η ισορροπία που υπήρχε στις εντάσεις μεταξύ των οργάνων και των φωνητικών. Η αποκορύφωση της βραδιάς επήλθε με το “Trust The Witch” από το ντεμπούτο και ομότιτλο άλμπουμ τους του 2011. Σκέτες ανατριχίλες σ’ αυτό το χαρακτηριστικό riff της κιθάρας, ενώ η τύπισσα ήταν λες και έκανε έρωτα στο μικρόφωνο της. Ο κιθαρίστας και ο ντράμερ είχαν ρέντα και μπόλικη ενέργεια, πραγματικά φοβεροί παίκτες! Τα εφέ που έβγαζε από την κιθάρα του ο πρώτος σε παράλληλη στιγμή που η Lydia χτένιζε τα μαλλάκια της καθιστούσε το show ως ένα όχι και τόσο συνηθισμένο. Μετά τη μία ώρα η Lydia διέκοψε και είπε πως αν θέλαμε κι άλλο ν’ αγοράζαμε.
Λίγο απότομο θα έλεγα για τέλος μιας συναυλίας, καθώς και μια παρατήρηση που έχω, είναι πως δεν υπήρχαν “ατμοσφαιρικές” συνδέσεις μεταξύ των τραγουδιών. Όμως χαρήκαμε ποικιλία από rock. Θες σκοτεινό; Το είχε. Θες πειραματικό; Είχε κι απ’ αυτό. Ατμοσφαιρικό; Είχε. Ξέρεις τι δεν είχε, φίλε αναγνώστη; Κόσμο. Είναι ωραίο να υποστηρίζει κανείς νέα, μοντέρνα και πόσο ακόμα ντόπια συγκροτήματα, αλλά είναι πολύ κρίμα να μην παρίσταται ικανοποιητικός αριθμός κόσμου σε μια συναυλία τέτοιας αοιδού της rock τόσων χρόνων. Αλλά δεν πειράζει, γιατί όπως μας είπε και η ίδια όσο είχε τον εαυτό της, τότε τίποτα άλλο δεν είχε σημασία.
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
677 
