Τη λαμπρότητα του αστεριού των Αμερικανών alt rockers The Smashing Pumpkins δεν μπορούμε να την αμφισβητήσουμε. Τα πρωτόγονα ένστικτα της ύπαρξης μας δεν θα το επιτρέψουν!
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και για την ακρίβεια με την κυκλοφορία του δεύτερου album τους “Siamese Dream”, οι SP ταυτίστηκαν με ένα μουσικό κίνημα που έμελλε να σημαδεύσει μια γενιά και να είναι ίσως το τελευταίο που είχε κάτι διαφορετικό να πει. Τραγούδια σαν τα “Today” και “Disarm” έχουν μείνει ανεξίτηλα στον χρόνο και το επόμενο album “Mellon Collie and the Infinite Sadness” έφτασε τη δημοτικότητα τους σε επίπεδα διαγαλαξιακά, όταν και μονοπωλούσαν ένα μεγάλο μέρος του προγράμματος τους MTV με τα videos τους.
Η διάλυση της μπάντας το 2000 στεναχώρησε χιλιάδες ακροατές, οι οποίοι ανακουφίστηκαν με την επανεμφάνιση του συγκροτήματος το 2006, αλλά μόνο με τους Corgan και Chamberlin από την αρχική σύνθεση. Κυκλοφόρησαν το “Zeitgeist”, ο Chamberlin άφησε τον Billy και πάλι, ο οποίος με άλλους συνοδοιπόρους κυκλοφόρησε τρία ακόμη albums, με πιο πρόσφατο το “Monuments to an Elegy” που ικανοποίησε κοινό και κριτικούς.
Στα γενέθλια του Corgan το 2016 όμως, σε ένα show των SP, τους έκαναν παρέα στη σκηνή, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, οι κύριοι Iha και Chamberlin, και στο μυαλό του Corgan μπήκαν σχέδια επανασύνδεσης της αρχικής σύνδεσης.
Αρχές του χρόνου φέτος, μερικές φωτογραφίες βγήκαν στη δημοσιότητα με τον Corgan, τους δυο “πρώην” και τον “νυν” Jeff Schroeder δίπλα-δίπλα, αλλά δυστυχώς χωρίς την μπασίστρια D’arcy Wretzky. Χωρίς να περιμένουν τον περασμένο Φεβρουάριο κλείστηκαν στο studio.
Οι SP αρχικά είχαν σκοπό την κυκλοφορία ενός ΕΡ, αλλά στη συνέχεια ανακοίνωσαν πως η κυκλοφορία θα είναι πιο ολοκληρωμένη με τον τεράστιο Rick Rubin στην παραγωγή.
Το “Shiny and Oh So Bright, Vol 1/LP: No Past. No Future. No Sun” (πιθανολογώ λόγω τίτλου πως υπάρχει συνέχεια) είναι τόσο λαμπερό όσο θα περίμενε κανείς από δουλειά του Rick Rubin και σίγουρα επαναφέρει στην κορυφή τους SP.
Ως επί το πλείστο, το album κινείται σε γνώριμα μεν, αλλά χαλαρά μονοπάτια, χωρίς πολλά ξεσπάσματα, με το μπάσο να είναι και πάλι στα χέρια του Corgan όπως και στο “Monuments…”. H βαθιά του σύνδεση με τον Chamberlin κάνει το album πολύ δεμένο ρυθμικά και στις κιθάρες θα περίμενε κανείς να αποτυπώνεται περισσότερο η ψυχή του James Iha, αλλά ο ήχος του από το παρελθόν είναι σε γενικές γραμμές, άφαντος.
Το τελευταίο είναι μια διαπίστωση απλά, γιατί παρ’ όλη την αλήθεια της δεν μειώνεται η αξία του “Shiny and Oh So Bright, Vol 1/LP: No Past. No Future. No Sun”. Άλλη μια διαπίστωση είναι πως η φωνή του Corgan είναι στο κέντρο του ξέφωτου και μονοπωλεί σε στιγμές το ενδιαφέρον. Αλλά έχει γίνει τόσο καλή δουλειά από εκείνον, όσο και από τους άλλους, παράλληλα με την εξαίσια ενορχήστρωση που καθιστά τόσο γλυκόπιοτο το album, έτσι ώστε κανένας να μην ασχοληθεί παραπάνω από απλή περιέργεια με τα παραπάνω γραφόμενα μου.
Το άνοιγμα του δίσκου με το “Knights of Malta”, όπου εμφανίζεται το τόσο προσφιλές, σε όλη την pop κουλτούρα, πιάνο με μια εξαιρετική μπασογραμμή να υπογραμμίζει την μεγάλη επιστροφή των SP, χαρακτηρίζεται επιτυχής. Στη συνέχεια το single “Silvery sometimes (Ghosts)” με ωραία μελωδία και εξαιρετική ερμηνεία από τον Corgan είναι το τραγούδι που έδειξε πως έχουμε να περιμένουμε κάτι όμορφο με τον ερχομό του “Shiny and Oh So Bright, Vol 1/LP: No Past. No Future. No Sun”.
Το “Travels” είναι από τα κομμάτια που ξεχώρισα με τις πρώτες ακροάσεις, τραγούδι με έντονα συναισθηματική ταυτότητα, μαζί με το δεύτερο single “Solara” που ανεβάζει την ένταση στον δίσκο για πρώτη φορά σε ένα εξαιρετικό ρεφρέν.
To “Alienation” που ακολουθεί είναι μάλλον το πιο αδιάφορο του δίσκου, ενώ το “Marchin’ On” είναι το πιο τσαμπουκαλίδικο από όλα και μακράν το αγαπημένο μου από όλα, με ένα όμορφο heavy rock riff να διακοσμεί το κομμάτι. To “With Sympathy” ρίχνει πάλι τους τόνους δείχνοντας και πάλι πως το album έχει βασιστεί κυρίως στον ρομαντισμό (με την καλή έννοια έτσι;), ενώ το κλείσιμο με το “Search and you shall Destroy” είναι ιδανικό.
Το αφαιρετικό artwork στο εξώφυλλο δίνει ένα μυστήριο στο “Shiny and Oh So Bright, Vol 1/LP: No Past. No Future. No Sun”, το οποίο βέβαια δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να λυθεί. Η μουσική είναι απλή και ευκολοάκουστη, έχει στόχο ένα ευρύ κοινό, το οποίο είχε χάσει τα χνάρια των SP και με το δέκατο αυτό album, αλλά μάλλον θα αρχίσει πάλι να τα ακολουθεί.
Το “Shiny and Oh So Bright, Vol 1/LP: No Past. No Future. No Sun” είναι μια πολύ καλή εκ νέου παρουσίαση μιας, κατά τα 3/4, αυθεντικής σύνθεσης ενός ιστορικού alt rock συγκροτήματος που από ότι φαίνεται έχει ακόμα πράγματα να δώσει και πιστεύω πως το επόμενο βήμα του θα είναι ακόμη πιο απολαυστικό.
730 
