Σάββατο. Η μέρα που έχει ταυτιστεί, από το σύνολο των Ελλήνων, με τη χαλάρωση, το καφεδάκι με την παρέα και τη διασκέδαση που αρέσει στον καθένα. Έτσι και εγώ, ξεκίνησα από νωρίς για καφεδάκι με τα φιλαράκια στην Αθήνα και μετά, ευθεία για το Temple, όπου θα παρακολουθούσα ένα ιδιαίτερο και συνάμα ενδιαφέρον φεστιβάλ.
The Room Of Doom Festival, λοιπόν, ένα νέο φεστιβάλ, όπου οι διοργανωτές, θέλησαν να ενώσουν τις εγχώριες δυνάμεις του doom/death metal ήχου, με μια ευρωπαϊκή δύναμη του χώρου και να δημιουργήσουν μία εξαιρετική , στο σύνολο της, βραδιά.
Οι διοργανωτές, θέλοντας να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του κοινού, ανακοίνωσαν και κάποια σπέσιαλ giveaways , για τους πρώτους 50 φίλους του φεστιβάλ, που θα ερχόταν από νωρίς στο venue. Άλλωστε, το line-up ήταν πολύ ενδιαφέρον από μόνο του, καθώς θα παίξουν, για πρώτη φορά στα 25 χρόνια της μπάντας, headliners οι δικοί μας, θρύλοι του doom/ death metal, On Thorns I Lay , οι Decemberance, οι νέοι Ocean Of Grief και οι Βέλγοι, Marche Funebre.
Οι φίλοι του είδους, τίμησαν δεόντως θα έλεγα, την πρόσκληση των διοργανωτών και βρέθηκαν από νωρίς στην πόρτα του Temple. Η ατμόσφαιρα, αρκετά doom, για να ταιριάζει με το ύφος του φεστιβάλ. Το δε merchandise, αρκετά πληθωρικό, από όλες τις μπάντες.
Πρώτη μπάντα στη σκηνή, οι δικοί μας Ocean Of Grief. Στις 20:07, μπαίνουν οι πρώτες νότες του “After A Long Time” . Ωραίος ήχος και αρκετά δεμένη σαν μπάντα, έκαναν αυτό για το οποίο ήρθαν, να παίξουν δηλαδή doom/ death metal και να γουστάρει το κοινό. Ο frontman θύμιζε Σκανδιναβό τραγουδιστή doom/ death metal μπάντας. Τα υπόλοιπα κομμάτια που έπαιξαν, “Painting My Sorrow” , “Mourning Over Memories” , “Fiend Of The Overlord” και “ In Bleakness”, τιμώντας το νέο τους άλμπουμ “Nightfall’s Lament” . Προσωπική μου άποψη, έχουν αρκετό και θα έλεγα λαμπρό, μέλλον μπροστά τους.
Setlist
———
After A Long Time
Painting My Sorrow
Mourning Over Memories
Fiend Of The Overlord
In Bleakness
Επόμενη μπάντα, οι Βέλγοι Marche Funebre. Η ώρα 20:52 και οι Marche Funebre μπαίνουν δυνατά με το “Darkness” . Ο ήχος συνεχίζει σε υψηλά στάνταρ, και η μπάντα σαφώς πιο ψημένη στις live εμφανίσεις, δείχνει με το καλημέρα τις προθέσεις της. Οι εναλλαγές doom και death φωνητικών, δίνουν μία ξεχωριστή, ευχάριστη πνοή στην εμφάνιση τους. Πιο επικοινωνιακός frontman, παίζει σε κάθε τραγούδι με το κόσμο. “Capital Of Rain” , “Death Wish Woman” και “Lullaby Of Insanity” και το headbanging, από τη μπάντα και τον κόσμο, δεν σταματά. Οι Βέλγοι μας κράτησαν και μία έκπληξη για το τέλος. Η διασκευή τους στο “As I Die” των Paradise Lost ήταν φυσικό να μαγνητίσει το κοινό και να ακολουθήσει ένας μικρός χαμός. Εξαιρετική παρουσία, αν και πρώτη φορά στην χώρα μας.
Setlist
———
Darkness
Capital Of Rain
Death Wish Woman
Lullaby Of Insanity
As I Die (Paradise Lost cover)
Με την πικρία από την ισοπαλία στο Αθηναϊκό ντέρμπι ΠΑΟ-ΑΕΚ, να περιπλανιέται επάνω μου, καθότι φιλοπαναθηναϊκός, οι Decemberance καταλαμβάνουν τη σκηνή του Temple στις 21:52. Βαριά riffs, τραντάζουν τη σκηνή του Temple, και το πένθιμο ύφος των Decemberance, κατακλύζει την ατμόσφαιρα. “The Scepter” το πρώτο τους κομμάτι. Αρκετά βαρύ, με death φωνητικά, έρχεται να σου κρατήσει συντροφιά, σε αυτό το σκοτεινό ταξίδι που σε παρασέρνει η μπάντα. Τα μεγάλα, σε διάρκεια, κομμάτια τους και τα μόνο 45 λεπτά που έχουν ως χρόνο παιξίματος, δημιουργούν αυτό το μικρό setlist των τριών κομματιών. “Anxiety Grasps Our Perspective” και “ Departures”, τα υπόλοιπα δύο, στο ίδιο ύφος. Καλοδουλεμένη μπάντα και πολύ καλή σκηνική παρουσία, ανάλογη της σκηνής που αντιπροσωπεύουν. Ενδιαφέρον στην όλη σκηνική τους παρουσία, είχε και η συμμετοχή ενός cello.
Setlist
———
The Scepter
Anxiety Grasps Our Perspective
Departures
Και ενώ ο κόσμος, έχει γεμίσει σε ανεκτά επίπεδα το venue, σειρά παίρνουν οι Έλληνες θρύλοι του doom/ death metal, On Thorns I Lay. Ιδιαίτερη μέρα και εμφάνιση για αυτούς, καθότι συνδυάζει τη πρώτη headline εμφάνιση τους, με τη κυκλοφορία του αριστουργήματος τους, “Aegean Sorrow” , σε ένα νέο φεστιβάλ. 22:58, και εν μέσω ιαχών του κοινού, οι On Thorns I Lay βγαίνουν στη σκηνή, υπό τους ήχους του “Infinity”. Ακολουθεί το “Aegean Sorrow” και η μπάντα φαίνεται λες και παίζει χρόνια μαζί.
Τρομερός ήχος, απόκοσμη φωνή και σκηνική παρουσία που θα ζήλευαν πολλές μπάντες. Αν δεν ήξερες ότι είχαν μία μεγάλη διακοπή 12 χρόνων και πολλές προσθαφαιρέσεις μελών, θα έλεγες ότι παίζουν για πάρα πολλά χρόνια μαζί. Το “Crystal Tears” επαναφέρει τις επευφημίες του κόσμου, και η γυναικεία συμμετοχή στα φωνητικά, απογειώνει το κομμάτι και ο ήχος του βιολιού δίνει έναν ιδιαίτερο τόνο στο τραγούδι, πιο θλιμμένο.
Το “Erevos” προκαλεί απανταχού το headbanging και η μπάντα συνεχίζει να “σπέρνει” κυριολεκτικά στη σκηνή. “Feelings” και “Ethereal Blue” , τα επόμενα δύο, από τα δύο πιο σημαντικά άλμπουμ της μπάντας, “Crystal Tears” και “Future Narcotics” αντίστοιχα. Η απόδοση της μπάντας, συνεχίζει σε υψηλά επίπεδα, και αυτό δείχνει να ευχαριστεί θερμά, το κόσμο που ήρθε για να θαυμάσει τους doom/ death metallers από την Αθήνα. Η ώρα για τα “Olethros Pt I” και “Olethros Pt II” , από το νέο τους άλμπουμ έφτασε. Τα κομμάτια, παλιά και νέα, φαίνονται αλληλένδετα, αν και έχουν τεράστια χρονική απόκλιση. “In Heaven’s Island” και “Love Can Be A Wave” , από τα “Orama” και “Future Narcotics” για τη συνέχεια και το Temple, παίρνει “ φωτιά”.
Ακολουθεί το νέο τους lyric video, “In Emerald Eyes” , όπου το αποδίδουν με χαρακτηριστική άνεση και εν μέσω οικογενειακού κλίματος μεταξύ των μελών της μπάντας. Η δουλειά της μπάντας στις πρόβες, παίρνει σάρκα και οστά εδώ στη σκηνή του Temple. Κάπου εδώ συστήνονται και δύο νέα μέλη, μία έκπληξη από τους On Thorns I Lay, στη φωνή και στο βιολί. Το “Desire” παίρνει σειρά και ο κόσμος δείχνει να το απολαμβάνει, ειδικά στις μπροστινές σειρές, όπου το headbanging δεν σταματά. Την εμφάνιση τους, θα κλείσουν με το αριστούργημα “Oceans”, κάνοντας πράξη την απαίτηση του κόσμου να ακουστεί το κομμάτι αυτό.
Setlist
———
Infinity
Aegean Sorrow
Crystal Tears
Erevos
Feelings
Ethereal Blue
Olethros Pt I
Olethros Pt II
In Heaven’s Island
Love Can Be A Wave
In Emerald Eyes
Desire
Oceans
Η μπάντα βρίσκεται σε τρομερή κατάσταση, αποδίδοντας εξίσου, και τα παλιά αλλά και τα νέα κομμάτια, δείχνοντας γιατί συμπεριλαμβάνεται, στις καλύτερες, θα τολμούσα να πω, παγκοσμίως. Αυτό, με χαροποιεί ιδιαίτερα, γιατί η Ελληνική metal σκηνή, χρειάζεται αυτές τις μπάντες, χρειάζεται τέτοιες live εμφανίσεις.
Στο τέλος του φεστιβάλ, βλέπεις μόνο χαρούμενες φάτσες, κάτι το οποίο ήταν αυτό που ήθελαν και οι διοργανωτές, αλλά και οι μπάντες. Σε αυτό το σημείο, να δώσουμε τα συγχαρητήρια μας, και στο Room 302 radioshow για τη διοργάνωση και στις μπάντες για τις εμφανίσεις τους. Επίσης, συγχαρητήρια και στον κόσμο που τίμησε δεόντως το φεστιβάλ, δίνοντας πάσα στους διοργανωτές για την δεύτερη έκδοση του.
Μακάρι να συνεχίσουμε, να απολαμβάνουμε και στο μέλλον, τέτοιες βραδιές και ακόμα καλύτερες. Είναι κάτι το οποίο το θέλει και ο κόσμος, και η ίδια, η Ελληνική σκηνή.
Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονης
660 
