Όταν κάτι νέο γεννιέται, συνηθίζεται να το γιορτάζουμε! Με αυτό το δόγμα οι Deathcrop Valley ετοιμάζονται να γιορτάσουν την πρόσφατη κυκλοφορία του ντεμπούτου ομότιτλου album τους στο An Club, το Σάββατο 3 Νοεμβρίου (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ). Ο frontman τους, Άρης Λάμπος ξετυλίγει το κουβάρι μυστηρίου με τη βοήθεια του Δημήτρη Μαρσέλου.
-Καλησπέρα, Άρη και καλώς ήρθες στο rockway.gr! Αν και δεν είναι η πρώτη παρουσίαση των Deathcrop Valley στους αναγνώστες μας, θα ήθελα να μας πεις την ιστορία σας.
Καλησπέρα! Το σχήμα ξεκίνησε πιο πολύ σαν ιδέα και εκτόνωση ανάμεσα σε εμένα και τον Άλεξ Καυκανιώτη (κιθάρα.) Έτυχε να είμαστε μαζί φαντάροι και με μια κλασσική κιθάρα τζαμάραμε κάποιες ροκ μπλουζ ιδέες. Μετά το φανταρικό, η φάση συνέχισε, οπότε είπαμε πως πρέπει να προχωρήσει. Εκείνη την περίοδο είχε τύχει να συνεργαστώ με τον Κώστα Αμαργιανιτάκη (τύμπανα) για άσχετο project, ενώ βγαίναμε για μπύρες μέσω κοινών γνωστών και με τον Άγγελο Μανάρα (μπάσο) ο οποίος έχει μακρά ιστορία στο χώρο. Κάπως έτσι καταλήξαμε στο Studio Recover στη Φιλαδέλφεια και τζαμάραμε όλοι παρέα τις ιδέες οι οποίες κατέληξαν σε κομμάτια.
-Το όνομα της μπάντας ακούγεται λίγο απαισιόδοξο και συνάμα κάπως περιγραφικό του μοντέρνου κόσμου. Το μόνο που προσφέρει πλέον ο άνθρωπος είναι ο θάνατος;
Όχι το μόνο, αλλά σίγουρα ένα από τα κυριότερα που προσφέρει. Και πρόσφερε κατά το παρελθόν επίσης. Αυτή η απαισιοδοξία που λες πράγματι υπάρχει όμως ταυτόχρονα, το στοιχείο της κοιλάδας στο όνομα μας δημιουργεί ένα οξύμωρο. Σας μπέρδεψα. Με απλά λόγια πάντα υπάρχει ελπίδα αρκεί να το τολμάς. Αυτό θέλουμε να είναι το νόημα του ονόματος.
-Παράλληλα με το όνομα, στο εξώφυλλο του ντεμπούτου album σας φιγουράρει και το σήμα της βιολογικής καταστροφής. Υπάρχει κάποια κεντρική ιδέα που δένει όνομα-τίτλο-τραγούδια;
Αυτό λοιπόν είναι το σήμα μας. Το “Deathcrop”. Πρόκειται για το σύμβολο της ραδιενέργειας το οποίο μετασχηματίζεται σε πέταλα λουλουδιού. Από κάτω είναι το «κοτσάνι» με αποτέλεσμα κάπως έτσι να σχηματοποιείται. Έχει να κάνει με το παράδοξο του ονόματος και με αυτό το παιχνίδι ανάμεσα στη γενικότερη απαισιοδοξία που μας χαρακτηρίζει κάπως αλλά και την ελπίδα που δε μας εγκαταλείπει.
-Έχει γίνει πολύ καλή δουλειά με τον ήχο του album, ομολογώ, οπότε θα ήθελα να μάθω τους συντελεστές που συνέβαλαν σε αυτό και πόσο χρόνο χρειαστήκατε για να φτάσετε στο τελικό αποτέλεσμα!
Το album το ηχογραφήσαμε στο Recover studio στη Φιλαδέλφεια. Ένοχος για την παραγωγή και τη μίξη είναι ο Αντρέας Ντρούλιας (Desert Monks). Το mastering έγινε στο Lizard Studio από το Δημήτρη Καρπούζα. Μας πήρε περίπου ένα χρόνο όλη η διαδικασία, μαζί με τα αναπόφευκτα εμπόδια που αντιμετωπίζει ένα συγκρότημα στο debut album του. Όμως επειδή τα κομμάτια σε μεγάλο βαθμό είναι “παιδιά” του studio, που γεννήθηκαν μέσα από ασταμάτητο jamming, ο ήχος μας δικαιώνει. Αυτό γιατί ο Αντρέας έδωσε μεγάλη έμφαση στο να πετύχει το συναίσθημα του ότι έχουμε μπει στο studio και απλά τα “ρίχνουμε”.
-Τι feedback έχετε λάβει από τους ακροατές για την πρώτη σας δισκογραφική προσπάθεια;
Με το που ανέβηκε ο δίσκος ψηφιακά στο κανάλι του 666 Mr. Doom στο youtube δεχθήκαμε “επίθεση αγάπης” από διάφορες χώρες. Δεν σου κρύβω ότι αυτό μας έδωσε μια γερή ένεση αυτοπεποίθησης. Θα σταθώ όμως σε κάτι άλλο. Όσοι έχουν ακούσει το δίσκο, ενώ παραδέχονται ότι κινείται σε ένα heavy rock άξονα, έχουν και από διαφορετικό αγαπημένο κομμάτι. Αυτό σημαίνει ότι το μωσαϊκό των επιρροών μας δούλεψε. Καθώς όλοι πίσω από τους Deathcrop Valley έχουμε κρυφές αγάπες που ξεκινούν από το ακραίο metal και μπορεί καταλήξουν στο funk ακόμα και τη reggae. Για αυτό θα ακούσετε στο δίσκο μας και περίεργες στιγμές όπως π.χ. doom σημεία σε funk – rock κομμάτια.
-Τι ψάχνεις να βρεις μέσω της μουσικής σου ενασχόλησης; Σίγουρα λεφτά όχι! Είναι η μουσική ένα είδος θεραπείας;
Δεν ξέρω αν είναι η θεραπεία ή αν είναι η αρρώστια. Μόλυνση για την ακρίβεια. Την οποία την κολλάς και μένει μαζί σου για πάντα. Η μουσική είναι, μαζί με τα εικαστικά, η ζωή μου. Δε μπορώ να πω κάτι λιγότερο. Ξέρω ότι όπως και να καταλήξω στη ζωή μου θα σκαρώνω τραγούδια και θα γράφω στίχους.
-Παρατήρησα μια στενή σχέση με τα κόμιξ. Τόσο στο lyric video του “On The Road”, όσο και στη σελίδα του bandcamp, όπου υπάρχει μια εικόνα/κομμάτι ιστορίας σε κάθε τραγούδι. Τι παίζει με αυτό και τη σχέση έχει με τους στίχους των τραγουδιών;
Λίγο έως πολύ όλα τα μέλη έχουν μια σχέση με το άθλημα σαν αναγνώστες. Εγώ είναι η αλήθεια με τα κόμιξ έχω μια παραπάνω αγάπη, καθώς πέρα από το ότι τα ρουφάω σαν fan boy ασχολούμαι και ημιεπαγγελματικά σαν δημιουργός (link). Απαντώντας στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης σου, ήταν κάπως νομοτέλεια να “ντύσω” με σκίτσα τα κομμάτια του δίσκου. Επομένως συμφωνήσαμε με τα παιδιά το τι μας βγάζει το κάθε τραγούδι συνδυάζοντας μουσική και στίχους και προχώρησα στην εικογράφηση του. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι το κάθε τραγούδι είναι μια ιστορία. Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, τα σχέδια στο lyric video προέρχονται από το comic της Dani Strips που ονομάζεται “Tales from the strips”. Είχαμε την τιμή να μας τα παραχωρήσει και πραγματικά η δουλειά της αποδίδει στο έπακρο το συναίσθημα του κομματιού. Ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών είναι ότι τα κόμιξ συχνά έχουν μια ολίσθηση σκοτεινής rock n roll σάτιρας. Και κάτι τέτοιο ελπίζουμε να βγάζει και η μουσική μας.
-Τώρα, διάλειμμα! Ποιο rock album θα έκανες δώρο στον έρωτα της ζωής σου;
Το “October Rust” των Τype Ο Νegative. Έχει τις σωστές ποσότητες ρομαντισμού, καύλας, ροκιάς και αλητείας. Ότι χρειάζεται και ένας έρωτας μάλλον.
-Αν έστελνες μια κασέτα, σε κάποιον που αντιπαθείς για να του αλλάξεις μυαλά, με ποιο τραγούδι θα ξεκινούσε;
Με το “Retaliation” των Entombed. Είναι ιδανικό τραγούδι για να αλλάζεις μυαλά και στη θέση τους να βάζεις κάτι άλλο πιο χρήσιμο όπως σοκολατάκια ή ξηρούς καρπούς.
-Ποιο τραγούδι έχεις για ringtone;
Δεν έχω τραγούδι. Έχω preset ήχο του κινητού. Αυτό λόγω της δουλειάς που απαιτεί το κινητό μου να χτυπάει ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Αποτέλεσμα, όποιο τραγούδι και να βάλω να καταλήγω να το σιχαθώ. Αυτό είχε συμβεί με το “Οutsider” των A Perfect Circle . Το είχα ringtone για κανά δίχρονο. Πλέον το αγαπάω και πάλι ευτυχώς.. Αρκεί να σου πω ότι παλιότερα είχα ringtone το “The time to kill is now” των Cannibal Corpse. Μην το δοκιμάσετε. Δεν είναι cool. Είναι ψυχοφθόρο.
-Ποια μπάντα θα καλούσες για να παίξει στο γάμο σου;
Τους Monster Magnet φυσικά! Θα ξεκινούσαν με τα πιο χαλαρά τους. Θα συνέχιζαν με τα πιο power rock για να ανάψει το πάρτι. Προς το τέλος που οι ουσίες θα είχαν πάρει τον πλήρη έλεγχο θα έριχναν τις ψυχεδέλειες. Πάντως οι Candlemass θα έπαιζαν σίγουρα στην κηδεία μου.
-Διάλειμμα, τέλος! Πλησιάζει η νύχτα της παρουσίασης του δίσκου σας στο An Club στις 3 Νοεμβρίου με τρία ακόμη συγκροτήματα στην παρέα σας. Πόσο διαφορετικά αισθάνεσαι τη μουσική σου στα Live σε σχέση με όταν παίζεις στο στούντιο; Τι είναι αυτό που μας κάνει όλους τελικά να προβάρουμε;
Έχω την αίσθηση ότι live η μουσική βγαίνει πολύ πιο συμπαγής. Πιο βαριά η χροιά της. Έχει έναν άλλο όγκο και ένα άλλο εκτόπισμα. Παίζουν ρόλο φυσικά οι ηχητικές συνθήκες, αλλά είναι αυτή η περίεργη ουσία του οργανισμού που λέγεται αδρεναλίνη και μπορεί πραγματικά στις σωστές ποσότητες να απογειώσει μια σύνθεση. Αυτό που μας κάνει να προβάρουμε σίγουρα είναι η καύλα του να παίζεις μουσική και να γράφεις. Όμως ας μη γελιόμαστε. Ο κυριότερος λόγος είναι το ότι χεζόμαστε να μην ξεφτιλιστούμε στο live. Πέρα από την πλάκα η πρόβα σου δίνει τα εργαλεία ώστε να παίζεις μηχανικά και το live σου δίνει την ένταση να παίξεις πραγματική μουσική!
-Για τελείωμα θα ήθελα να φτιάξεις μια πρόσκληση για τους φίλους του rock, χρησιμοποιώντας τους στίχους σου, για να τους πείσεις να κατεβούν τα σκαλοπάτια του υπογείου An Club.
“You ‘d better come this way and see for yourself. It is a tempting big bad world”
335 
