Ομολογώ ότι, παρόλο που μου αρέσουν πολύ, δεν είχα εντρυφήσει στην μουσική των Radio Birdman, αλλά θεωρούσα χρέος μου να παραβρεθώ σε αυτήν την συναυλία για ιστορικούς (και όχι μόνο) λόγους.
Θεωρώ, αδίκως από την μία και ευτυχώς από την άλλη, ότι μαζί με τα μπλουζάκια των Ramones και των Pistols θα μπορούσε να ξεφτιλίζεται και το δικό τους όνομα, κοσμώντας τα ράφια καταστημάτων ρούχων.
Οδηγώντας λοιπόν με το μηχανάκι μου αυτήν την πρώτη κρύα φθινοπωρινή βραδιά ευελπιστούσα να ζεσταθώ υπό τους ρυθμούς της rock ‘n’ roll στο Fuzz. Όντως από τις πρώτες “παραμορφωμένες” νότες των “δικών” μας Dark Rags ένοιωσα ότι οι προσδοκίες μου θα γινόντουσαν πραγματικότητα εκείνη την βραδιά. Παίζοντας κομμάτια από τον πρώτο δίσκο, όπως το “Ιnto the drink” από το τελευταίο άλμπουμ τους, «Paranoia Blues», και τα “Gone away”, “Messing up my mind”, “Baby scream”, δίνοντας βάση κυρίως στον επερχόμενο δίσκο τους,τον οποίο και περιμένουμε, αποδείχτηκαν ίσως η καταλληλότερη μπάντα που θα μπορούσε να μας προθερμάνει για τους Αυστραλούς.
Οπότε μετά από 35 λεπτά Αθηναϊκού garage punl ήρθε η ώρα για τους γερόλυκους να δείξουν ότι οι Dark Rags δεν είναι η μόνη μπάντα που έχουν επηρεάσει.
Ανεβαίνουν δυναμικά ακριβώς όπως μας είχανε υποσχεθεί στις 10.30 μμ με το “Do the top”, ακολουθεί το “Smith and Wesson blues” και το “Non stop girls”. Κάπου εκεί ο frontman Rob Younger, βγάζει το σακάκι του αποδεικνύοντας ότι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους πιτσιρικάδες τραγουδιστές της σκηνής, όχι απλά στο πως χορεύει ο ίδιος, αλλά πως παρακινεί τον κόσμο από κάτω να χτυπηθεί.
Στην συνέχεια παίζουν το “Descent the Maelstorm” και διασκευάζουν Doors στο “Not tο touch the earth”. Η έτερη μορφή των Radio Birdman, Deniz Tek, σαν αιώνιος έφηβος γρατζούναγε τις χορδές σε κομμάτια όπως τα “We came so far”, “Breaks my heart”, έδινε γκάζι στα “455 SD”, “Zero beach”, ”What gives?” και “I-94”.
Άλλος ένας γερόλυκος των Αυστραλών γκαραζάδων, ο πληκτράς Pip Hoyle έδωσε ρεσιτάλ παιξίματος στο “Man with the golden helmet” και συνέχισε να γλυκαίνει την παραμόρφωση των κιθάρων στην διασκευή του “Dominate and submission” των Blue Oyster Cult και το “Dark suprise”. Μαζί με τις προαναφερθείσες μορφές της protopunk ζεσταίνανε ήδη για πάνω από τρία τέταρτα της ώρας το κοινό, ο Jim Dickison στο μπάσο, ο Dave Kettley στην κιθάρα και ο Nick Rieth στα drums τελειώνοντας με τα rock ‘n’ roll έπη “Hand of law” και “New race”.
Αφού είχαμε ένα πορωμένο Fuzz , με μέσο όρο ηλικίας άνω των 35 και σχεδόν γεμάτο, να αισθάνεται ότι ξαναζεί την rock ‘n’ roll εφηβεία και να περιμένει το σχεδόν σίγουρο encore μετά από μια ώρα κλασσικού garage. Ξεκινάει λίγο μετά τις 11.30 με την διασκευή στο “Shot by both sides” των Magazine, ακολουθεί το “Anglo girl desire” και συνεχίζει με το πολυαναμενόμενο και χιλιοακουσμένο από κάθε punk rocker που θέλει να σέβεται τον εαυτό του, “Aloha Steve and Danno” με τον Deniz Tek να “σερφάρει” ανελέητα στις μελωδίες του “Χαβάη 5-0”. Αυτή η ζωντανή απόδειξη ότι το rock ‘n’ roll δεν θα πεθάνει ποτέ ολοκληρώθηκε με τον Rob Younger να μας τραγουδάει“You re gonna miss me” από 13 Floor Elevators, που όντως θα συμβεί αν κάνουν άλλα 11 χρόνια να έρθουν στην Αθήνα.
Φωτογραφία: Χριστίνα Αλώση (C.Alossi Photography)
793 
