H σημασία και η επιδραστικότητα των Turbonegro στην underground rock μουσική (και όχι μόνο σε αυτήν) είναι μεγάλη και ειδικό βάρος είχε πάντα η φιγούρα του Hank Von Helvete, που αναλάμβανε τα φωνητικά.
Ο τελευταίος ανακοίνωσε την αποχώρηση του από τους πρώτους το 2010 και ένα χρόνο αργότερα εμφανίστηκε με τους DOCTOR MIDNIGHT AND THE MERCY CULT, με σεσημασμένους μουσικούς με πρότερο βίο στους Satyricon, Apoptygma Berserk και άλλες ενδιαφέρουσες μπάντες. To ντεμπούτο τους “Declare: Treason” ήταν κατώτερο τον προσδοκιών και ο Hank εξαφανίστηκε από το μουσικό προσκήνιο εκ νέου.
Ο πρωταγωνιστικός ρόλος τους στην σουηδική ταινία “Cornelis”, ταινία για τη ζωή του γνωστού Ολλανδοσουηδού τραγουδοποιού Cornelis Vreesvijk, τον επανεμφανίζει στα μάτια μας ιδιαίτερα υπέρβαρο σε σχέση με το παρελθόν και το 2011 του δίδεται η θέση του κριτή στο νορβηγικό Idol.
Τα χρόνια περνούν και ο Hank δείχνει να μην επιθυμεί την επιστροφή του στη σκηνή, μέχρι που την εμφάνιση του κάνει το περασμένο καλοκαίρι το video clip του νέου του τραγουδιού “Bum to Bum”, το οποίο εν είδει ταινίας μικρού μήκους δείχνει τον απογοητευμένο μουσικό να ομολογεί πως το έχει χάσει. Δεν έχει πια το rock ‘n’ roll μέσα του! Για να μην κάνω spoiler όμως, δείτε το παρακάτω για να μάθετε την εξέλιξη του πράγματος ως το αποτέλεσμα του ντεμπούτου album του ως Hank Von Hell, με τίτλο “Egomania”.
Όταν έμαθα από φίλους την δισκογραφική επιστροφή του τρελιάρη Νορβηγού, με ιδανικά σχόλια απόλυτης rock απόλαυσης, έσπευσα με τη σειρά μου να “κοινωνήσω” την επάνοδο του άσωτου υιού. Το “Egomania” στις πρώτες κιόλας ακροάσεις με έκανε να σκέφτομαι πως αυτό το υπέροχο album θα έπρεπε να είναι η νέα δουλειά των Turbonegro, οι οποίοι αν και συνεχίζουν τον σεβαστό ρόλο τους με τον Duke of Nothing ως μπροστάρη, δεν έχουν καταφέρει ακόμη να κοιτάξουν στα μάτια τις κυκλοφορίες τους με τον Hank.
Το “Egomania” έχει ανεπανάληπτη ροή που σε ξεσηκώνει από την αρχή και δεν σε αφήνει ώσπου να τελειώσουν τα 35 του λεπτά, έχοντας μια μοναδική μίξη 80s glam rock και punk ‘n’ roll που υπνωτίζει τα χέρια σου που χειροκροτούν χωρίς να περιμένουν κάποια εγκεφαλική εντολή.
Το ομώνυμο τραγούδι στην αρχή είναι μια πολύ όμορφη σύνδεση με το Turbonegro παρελθόν του Hank και τα μεγάλα hits ξεκινούν με το μοναδικό “Pretty Decent Exposure” που υπογραμμίζουν πως το παρόν δισκίο είναι γεμάτο εξαιρετικές κιθαριστικές στιγμές και όμορφα sing-along ρεφρέν.
Το “Blood” είναι ένα glam rock κομμάτι που θα μπορούσε να έχει γραφτεί στα τέλη των 80s (μου θύμισε λίγο τους Warrant), το “Dirty Money” είναι ένα ακόμη high energy garage τραγούδι, από εκείνα που μας κάνουν να προσκυνούμε την σκανδιναβική σκηνή, με το Turbonegro συναίσθημα να κατακτά και πάλι τα κύτταρα του σώματος σου.
Το single “Bum To Bum” με τον αυτοβιογραφικό στιχουργικό του χαρακτήρα είναι το comeback του Hank Von Hell, το “Never Again” είναι η ήρεμη στιγμή του δίσκου και το “Bombwalk Chic” ένα ακόμη όμορφο χιτάκι. Το “Wild Boy Blues” είναι ένα κομμάτι που θα μπορούσαν να έχουν γράψει οι The Cult και ένα ακόμη όμορφο ρεφρενάκι που σε κάνει να χορεύεις σαν τρελός, ενώ το “Too High” μην θέλοντας να χαλάσει το καλό rock ‘n’ roll κλίμα συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό. Το κλείσιμο με το τίτλο “Adios” (Where’s my sombrero) που από θέση της μπαλάντα ξεσπάει στο τέλος, σε ιδανικό τελειώμα και ελπίζω να είναι προσωρινός αποχαιρετισμός, γιατί αν συνεχίσει έτσι θα μας κάνει όλους και πάλι χαρούμενους.
Η παραγωγή του είναι εξαιρετικότατη, με τους μουσικούς, φέροντες ψευδώνυμα άπαντες, να ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν, ένα σφιχτό ρυθμικό section, κιθαριστικά σόλος τοποθετημένα στρατηγικά για να υπογραμμίζουν τις πολύ καλές συνθέσεις και η ερμηνεία του Hank πιο ώριμη από ποτέ, αν και δεν συγκρίνεται με την άγρια νιότη του.
Το “Egomania” είναι η κατάλληλη γνωριμία του Hank Von Hell με εκείνους που δεν τον ξέρουν, φοβερό comeback για εκείνους που τον λάτρεψαν στους Turbonegro και ό,τι πρέπει για να τον βάλει πίσω στον μουσικό χάρτη. Ένα album για να ακούς παντού κουνάμενος-σεινάμενος, στο αμάξι, στο μπάνιο, στην κουζίνα…
972 
