Οι εποχές έχουν αλλάξει και παρότι το rock έχει πλέον δοκιμάσει δεκάδες προσωπεία, παραμένει εξελίξιμο και λατρεύεται σε όλες τις εκφάνσεις του. Οι Pain of Salvation με την κυκλοφορία του “Road Salt Two” φροντίζουν να μας υπενθυμίσουν όλους τους λόγους που αυτή η μουσική παραμένει κλασσική, ενώ παράλληλα εναποθέτουν το πολυεπίπεδο ταλέντο τους.
Ο Daniel Gildenlow δε φέρει πια το στυλ του “εκκολαπτόμενου νέου”, αλλά του “φτασμένου και ώριμου συνθέτη”, εξαργυρώνοντας την έμπνευση και τη δουλειά δεκαπέντε περίπου χρόνων. Ο ήχος που εναποθέτει πλέον στο (μουσικό) τραπέζι, δεν έχει άμεση σχέση με αυτόν των πρώτων χρόνων και μαζί με αυτόν, έχει αλλάξει και το image του, με αποτέλεσμα τα κοριτσόπουλα να έχουν έναν ακόμη λόγο να σχίζουν τα ιμάτιά τους (και κατά βούληση να του τα πετούν). Παρόλες τις αλλαγές πάντως, οι Pain of Salvation, παραμένουν progressive σε κάθε τους βήμα. Αυτή είναι άλλωστε και η έννοια της “προόδου”, σωστά; Βέβαια, μέσω ποιητικής αδείας, η χρήση στοιχείων του ήχου των 70s και η έμμεση εκσυγχρόνισή τους, προκειμένου να παρουσιασθεί μια καθόλα υποκειμενική χροιά τους, που ουσιαστικά συνάδει με την οπτική του συνθέτη/ δημιουργού, είναι ένα εγχείρημα που κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί εξίσου “προοδευτικό”. Κοντολογίς, εάν οι POS έκαναν καριέρα σαράντα χρόνια πριν, κάπως έτσι θα ακούγονταν! Εάν η ηχητικά ιδιότροπη αισθητική του “Road Salt One” σας σαγήνευσε, το δεύτερο μέρος της διλογίας, θα σας αναγκάσει να το ερωτευτείτε! Όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν πια τον Daniel Glidenlow σα συνθέτη, βρίσκονται σε αυτό το album και είναι δεδομένο πως παρότι έφτασε σε ένα ομολογουμένως μουσικό τέλμα με το “Scarsick”, δείχνει όχι μόνο να υπερνικά τα όποια εμπόδια και να βρίσκει διέξοδο, αλλά να ανακαλύπτει νέες πόρτες που οδηγούν σε μουσικές οδούς που κανείς δεν περίμενε. Δεν είναι ότι εισάγει κάτι ολοκαίνουργιο στην ευρύτερη έννοια της rock, αλλά το ότι καρπώνεται ήχους που τον έχουν επηρεάσει και τους μετουσιώνει σε κάτι δικό του, αλλάζοντας όχι το ρου της ιστορίας, αλλά της μπάντας! Το “Road Salt Two” είναι η σκοτεινή πλευρά του πρώτου μέρους και ίσως η πιο εσωστρεφής. Δεν πρόκειται να μπω σε παραλογισμούς και να αρχίσω να σκέφτομαι εάν είναι καλύτερο ή χειρότερο από άλλες κυκλοφορίες τους. Είναι διαφορετικό, γλυκά αρρωστημένο και εναλλακτικά πανέμορφο. Η αλλαγή καμιά φορά κάνει καλό και στην περίπτωση των Pain of Salvation η αλλαγή μουσικής πλεύσης δίνει εκ νέου ζωντάνια σε ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων!
570 
