Άλλο ένα πολύ καλό εγχώριο debut από μια μπάντα από τη Θεσσαλονίκη που επιδίδεται σε πατροπαράδοτο heavy / power metal, κυρίως αμερικανικής κοπής, με αρκετές progressive-ίζουσες προεκτάσεις.
Οι προοδευτικές τάσεις εμφανίζονται κυρίως στις δομές των κομματιών (αν και το “Evvuio Oitovo Iman”, ένα κομμάτι που περικλείει τα πνεύματα των Therion και Rotting Christ είναι όντως η πλέον αυτοτελής prog στιγμή του album), με εστίες κάποια σποραδικά δυσαρμονικά ακόρντα που εμφανίζονται σε ένα “ορθόδοξο” metal δομικό πλαίσιο και ίσως και να είναι και αχρείαστα, δεν προσθέτουν κάτι και ίσως να διακόπτουν σε σημεία γέφυρες με ροή που ενδυναμώνουν το ενδιαφέρον των συνθέσεων. Συνθέσεις οι οποίες είναι πάρα πολύ καλές, παράγωγα δυο φαινομενικά παράταιρων συνιστωσών που λειτουργούν ως επιρροές.
Η μια (κραυγαλέα) πτυχή είναι αυτή του τιμημένου U.S. power / prog, με τις αύρες των Crimson Glory / Riot (“The Lesser Key”, “Sacrilegium”), των Nevermore (“Ambassador of the New Age”, εξαιρετικό, με σπουδαίο solo και τονισμένες μπασογραμμές από τον Κώστα Σωτηρέλη) και των Annihilator (στο πολύ καλό instrumental “Sodom and Gomorrah”) ενώ το έτερο συνθετικό “προσωπείο” έχει αφετηρίες μάλλον στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στους θεούληδες Γερμανούς Soul Cages, ένα από τα πιο καινοτόμα progressive σχήματα που εμφανίστηκαν στα ’90s, ένα στοιχείο που αναδεικνύεται πλήρως μέσω του Μάριου Αρίκα ο οποίος διαθέτει καλή φωνή και παραδόξως οι όποιες (λίγες και μόνο λόγω καταγωγής) αδυναμίες στην προφορά του δρουν μάλλον θετικά για την γερμανική αυτή πινελιά που αποτελεί γενικό δεδομένο στο “Towards the Damned”.
Με την πρώτη αυτιά, είναι απόλυτα διακριτή η έξοχη κιθαριστική δουλειά, είτε στα riffs είτε στα solos, μελωδικά και “ομιλούντα” και το ρυθμικό δίδυμο είναι επαρκέστατο. Ο ήχος είναι καλός, ίσως λίγο αφαιρετικός για τα συνήθη δεδομένα του ιδιώματος και πιθανόν μια πιο πολυφωνική, πιο “γεμάτη” παραγωγή να τόνιζε ακόμη περισσότερο τα κομμάτια, χωρίς αυτή η αναφορά να θεωρηθεί ως μομφή. Όλα ακούγονται μια χαρά αλλά ειδικότερα τα τεχνικά θέματα αλληλεπιδρούν με όρους όπως “budget” και πάντα μπορούν να βελτιωθούν.
Τελικώς, το “Towards the Damned” παρουσιάζει μια νέα ελπιδοφόρα μπάντα με καλό υλικό στα χέρια της που τους φίλους του συγκεκριμένου είδους θα τους ικανοποιήσει. Οι Serpent Lord είναι καλοί παίκτες και λογικά, εξελίσσοντας την τεχνοτροπία τους, θα εμφανιστούν ακόμη πιο σαφείς και – το προσδόκιμο θαρρώ – καλύτεροι στα μελλοντικά τους δισκογραφικά βήματα. Εύχομαι και θα χαρώ φυσικά.
https://www.facebook.com/SerpentLordband/
681 
