And Also The Trees, Tearful Moon (20/10/2018) Death Disco

Ένα νέο ραντεβού του ιδιαίτερου σχήματος των αδερφών Jones και του αφοσιωμένου ελληνικού κοινού είχε προγραμματιστεί για το βράδυ του Σαββάτου 20 Οκτωβρίου. Η ιδιαίτερη συγκυρία του 500στου live για τους And Also The Trees, ήταν από την αρχή βέβαιο πως δεν θα περιοριζόταν στην αριθμητική σημασία.

Σε έναν χώρο που γέμισε ασφυκτικά από νωρίς, το ντουέτο από το Houston του Texas που ακούει στο όνομα Tearful Moon, έχει αναλάβει την “τιμή“ (σύμφωνα με τα λόγια τους) να προθερμάνει το κοινό. Η συνθέτης/ερμηνεύτρια Sky Lesco με τη συνδρομή του Manuel Lozano στα keyboards/programming, γέμισαν τον αέρα του club, για περίπου 40 λεπτά, με synthwave  ήχους που μετέφεραν έναν έντονο αέρα των αρχών των 80’s.



Με την Lesco να υποστηρίζει μια εύθραυστη, χορευτική, ποιητική περσόνα επί σκηνής, με τις νωχελικές κινήσεις της, οι Treatful Moon παρουσίασαν 9 τραγούδια τους με παρόμοιες διαθέσεις και κατευθύνσεις, με βασικότερη την έλλειψη της διαφοροποίησης και απόκλισης, με 2-3 συνθέσεις στο δεύτερο μισό του setlist να ξεχωρίζουν φανερά. Το κοινό τους χειροκρότησε με θέρμη, και κάποια κορμιά λικνίστηκαν στο παγωμένο, ηλεκτρονικό groove.



Tearful Moon setlist:
Rain of Sorrow
Secondary Drowning
Ecstasy in Black
Anxiety
Cold and Burning Truth
House of Murder
Impatient Patient
I Love You More Than Death
Set Me Free



Μετά από μια μινιμαλιστική, κινηματογραφική εισαγωγή οι Trees στήνονται απέναντί μας.



Η θρυλική έναρξη της κλιμακούμενης έντασης του “Slow Pulse Boy” καθόρισε από την πρώτη στιγμή τα φορτισμένα πεδία αυτής της εμφάνισης. Και δεν είναι απλά αυτή η εμφάνιση: όσο κι αν μοιάζει περίεργο ή ακόμα και ανεξήγητο, οι ΑΑΤΤ είναι, μετά από περίπου 40 χρόνια ενός σκληρού ταξιδιού ανάμεσα στους υφάλους της μουσικής βιομηχανίας, μια μανιασμένη εστία έκφρασης.



Οι αδερφοί Jones, με την παρουσία του εκπληκτικού Paul Hill στα τύμπανα, τον Grant Gordon στο μπάσο, και τον πολυμουσικό Colin Ozanne σε κιθάρα, κλαρινέτο και keyboards, δεν χαρίζουν την παραμικρή στιγμή ουδετερότητας στη σκηνή. Σαν το καράβι που μαστιγώθηκε βίαια από χίλια κύματα σε αμέτρητα ταξίδια, αλλά συνέχισε να ταξιδεύει, η πίστη, η δύναμη και το πάθος τους σήμερα δεν επιδέχoνται αμφισβητήσεις.

Τα παλλόμενα κύματα έντασης του “Your guess”, η κρίσιμη αλλά επιβλητική ισορροπία του “Prince Rupert”, το κινηματογραφικό κρεσέντο του “Gone…Like The Swallows” χαστουκίζουν σαν ήχος αλλά και σαν εικόνα τον κόσμο. Είναι ολοφάνερο πως σήμερα απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη και προσωπική τους νίκη, περισσότερο ίσως από ποτέ, η επιβράβευση της επιβίωσης τους γεμίζει με μια δύναμη που ξεδιπλώνει το πνεύμα τους στη σκηνή σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια.



Η ικανοποίηση για το “Born Into The Waves”, και η ειλικρινής πεποίθησή τους πως είναι από τις καλύτερες δουλειές τους, αναδύεται μοναδικά και στις ζωντανές αποδόσεις των “Hawksmoor & The Savage”, “Winter Sea”, “The Sleepers” και ιδιαίτερα στο “The Skeins Of Love”. Αυτή η απελευθέρωση της προσωπικής επιβεβαίωσης θριαμβεύει εμφατικά και στις εναλλαγές των δυναμικών στη διάρκεια της παράστασης που συνοδεύονται συχνά και από τα ταξίδια σε διαφορετικές χρονικές περιόδους: για εκείνη την μακρινή, εκκεντρική ένταση του “Wallpaper Dying”, ή τη μυστηριώδη διαδρομή του “Rive Droite”, θα έρθει η τρυφερή ανακωχή του “Whiskey Bride”.



Το “Dialogue” απολαμβάνει για άλλη μια φορά τη δεδομένη του απήχηση, οι αμφίβολοι αλλά επικοί στροβιλισμοί του “The Untangled Man” θα βυθίσουν τον Simon σε προσωπική απομόνωση, και η ομορφιά του “Candace” θα τον ξεκλειδώσει.

Ένα ιδιαίτερο απόσπασμα της νύχτας ήταν η μυθική εκτέλεση του “Missing”, περνώντας από την πανοραμική, λυρική έναρξή του σε ένα συμπαγές post rock τούνελ.



Η επιστροφή τους στη σκηνή, μετά την επίμονη επίκληση του κοινού, θα φέρει άλλη μια λυσσασμένη εκτέλεση του βιβλικού πια “Virus Meadow” , και είναι άξιο απορίας από πού πηγάζει αυτή η αειθαλής, απερίγραπτη ένταση τόσων δεκαετιών  ενός τραγουδιού που σπάνια βγαίνει από τη λίστα τους.

Βέβαια, το δεύτερο τέλος φέρνει και τη δεύτερη επίμονη επίκληση για επιστροφή. Η νύχτα όπως έχει σφραγίσει με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Άλλωστε, αυτό θα συμβαίνει πάντα για όσους έχουν δεθεί με τον κόσμο τους… Ποτέ δεν είναι  αρκετό.

And Also The Trees Setlist:
Slow Pulse Boy
Dialogue
Your Guess
Hawksmoor & The Savage
Untangled Man
Candace
Wallpaper Dying
Rive Droite
Winter Sea
The Sleepers
Prince Rupert
Skeins Of Love
Whiskey Bride
Gone… Like The Swallows
Missing
Virus Meadow

Φωτογραφίες/ Βίντεο: Γιάννης Φράγκος



772
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…