Ο Tom Morello είναι αναμφισβήτητα ένας από τους καλύτερους σύγχρονους κιθαρίστες της σκληρής rock μουσικής και το αποδεικνύει συνεχώς με την αστείρευτη έμπνευση του και την ακούραστη μουσική του πορεία.
Από τους Rage Against The Machine και την αρχή της καταξίωσης και της εδραίωσης του στο πάνθεον της rock με τους Audioslave, στα τέσσερα albums του ως The Nightwatchman και στην σύμπραξη του με hip hop καλλιτέχνες με τους Street Sweeper Social Club και πιο πρόσφατα με τους Prophets of Rage, ο Tom έχει αποδείξει πως θεωρεί ότι η μουσική δεν έχει σύνορα.
Το “The Atlas Underground” είναι ένα πείραμα, ή ίσως μια προσπάθεια του Tom Morello να μπει στα μεγάλα clubs ή να ενοποιήσει μουσικά είδη σχεδόν εχθρικά μεταξύ τους και να αποδείξει πως όλοι μπορούμε να συνυπάρξουμε, ξεκινώντας το από ένα album. Ποιος ξέρει τι ακριβώς θέλει;
Ζήτησε λοιπόν από μια πλειάδα καλλιτεχνών, djs, mcs, τραγουδιστών και δε συμμαζεύεται να συγγράψουν μαζί του μουσική και να συνοδεύσουν με το δικό τους τρόπο τις κιθαριστικές του εμπνεύσεις. Το αποτέλεσμα ακούγεται αρχικά αλλόκοτο, αλλά αν απελευθερωθείς και βγάλεις το αντιραδιοφωνικό-αντιmainstreamικό μένος από την ψυχούλα σου, θα διασκεδάσεις. Αλλά προειδοποιώ το “The Atlas Underground” θα σου φανεί όσο rock σου φαίνονται οι Prodigy, οι Chemical Brothers, οι Cypress Hill ή η dubstep κυκλοφορία των Korn.
Το σκηνικό ξεκινάει με το κλασικό trademarked στιλ ηλεκτρικής κιθάρας του υπογράφοντος μουσικού και ξεσπάει σε ένα ηλεκτρονικό πάρτι των εξαιρετικών Αυστραλών Knife Party και συνεχίζει με τη βοήθεια του DJ Bassnectar και των hip-hop τραγουδιστών Killer Mike και Boi σε ένα πολύ όμορφο Run DMC-like τραγούδι με τίτλο “Rabbit’s Revenge”.
To “Every Step That I Take” σίγουρα θα παίξει ως και σε σταθμούς τύπου Mad, με τους Portugal.The Man και dj Whethan να βάζουν τη σφραγίδα τους, αλλά εμένα δεν με έπεισε, αφού τα εφήμερα χιτάκια τύπου Awolnation τα βαριέμαι εξαρχής και τα σιχαίνομαι που τα ακούω από κομμωτήρια ως και κηδείες.
Εκτός κλίματος με έβγαλε επίσης και το “We Don’t need you” με τη φωνή του rapper Vic Mensa, αλλά επανήλθα με το “Find Another Way” με τον συμπαθέστατο Marcus Mumford.
Μια από τις δυνατότερες στιγμές του album είναι το “How Long” με την γκρουβάτη κιθάρα του Morello να συναντά την σκληρή electronica του Steve Aoki και την παθιασμένη φωνητική performance του Tim McIlrath (Rise Against).
Ένα ακόμα τραγουδάκι για το ραδιόφωνο το “Lucky One” με την Κ.Flay να τραγουδάει που αν και έχει πολύ mainstream δομή είναι ιδιαίτερα συμπαθητικό στο αυτί μου (στο αριστερό μόνο, το δεξί πονάει) και πάμε πάλι στα dancefloors με τη βοήθεια του Pretty Lights.
Fatboy Slim feeling με το “Vigilante Nocturno” και τον Carl Restivo να βοηθάει όπως μπορεί, ενώ το blues έρχεται να συμβάλλει με τη φωνή του Gary Clark Jr εν μέσω ηλεκτρονικοποίησης Nico Stadi.
Το “The Atlas Underground” κλείνει με μια διπλή hip-hop επίθεση. Πρώτα με το “Roadrunner” και την Leikeli47 να θυμίζει μεγαλεία Rage Against the Machine και το αγαπημένο μου “Lead Poisoning” όπου εμφανίζονται οι θρυλικοί GZA και RZA (Wu Tang Clan) και ο Herobust.
Κάποιοι θα γκρινιάξουν θέλοντας λίγο περισσότερη κιθάρα στο προσκήνιο, άλλοι θα κράξουν τον Morello για την αποροκοποίηση του, άλλοι θα το θάψουν κάτω από άνθη χορεύοντας την ηλεκτρονική του έκφανση, ενώ κάποιοι άλλοι (όπως εγώ) θα κρατήσουν τα αγαπημένα τους κομμάτια από το παρόν δισκίο και θα τα χρησιμοποιήσουν σε κάποιο πάρτι.
Το δίχως άλλο, το πρώτο, εξαιρετική παραγωγής, πόνημα που φέρει το όνομα του μεγάλου κιθαρίστα είναι γενναίο και απλόχερα δημιουργικό, αλλά όπως και να’ χει το πράγμα δεν μπορούμε όλοι να είμαστε ικανοποιημένοι!
Ο Tom σίγουρα είναι και το “The Atlas Underground” θα τον παρουσιάσει σε ένα κοινό που δεν θα μπορούσε ποτέ να ακουμπήσει με τις πρότερες του εργασίες.
702 
