Πως μπορεί να οργανωθεί μια undergdround rock συναυλία καλύτερα από το να διεξαχθεί στο φιλικό υπόγειο An Club;
Όσοι πάμε συχνά, το έχουμε αγαπήσει με τα θετικά του και τα αρνητικά του και τώρα που έχει ανακαινισθεί, το απολαμβάνουμε ακόμα περισσότερο!
Μια καθημερινή όμως στην καρδιά ενός φθινοπωρινού μήνα, και δη μια Τρίτη, είναι από μόνη της λίγο δύσκολη, ειδικά από τη στιγμή που η εκάστοτε μάχεται με μεγάλα μπασκετικά δρώμενα (Euroleague και Champions League, αμφότερα με ελληνικό ενδιαφέρον).
Βέβαια, ένα τσούρμο “οπαδών” της βαρύτονης rock μουσικής, αψήφισαν όλα τα παραπάνω και αποφάσισαν να βρεθούν στο An Club για να απολαύσουν για μια ακόμη φορά τους θρυλικούς Acid King, με αιχμή του δόρατος, την κυρία Lori S. (τότε δεν υπήρχαν πολλές κυρίες στο είδος).
Την παράσταση όμως, άνοιξαν οι συμπολίτες μας Mock The Mankind με το ορχηστρικό τους post metal. Με καλό ήχο σε γενικές γραμμές, αν εξαιρέσει κανείς κάποια τριξίματα απόρροια της μη έγκαιρης προσέλευσης ικανοποιητικού αριθμού επισκεπτών που θα απορροφούσαν κάποιες από τις βλαπτικές συχνότητες. Σιγά σιγά, ο κόσμος αυξανόταν και έδινε παλμό στις φλέβες των μουσικών με το χειροκρότημα του, ενώ τα εξαίσια εφεδιασμένα riffs της δεσποινίδος T. έσχιζαν την καλυμμένη από καπνό ατμόσφαιρα.
Την έλλειψη φωνητικών δεν την νιώσαμε αφού η μουσική δομή των κομματιών της μπάντας κάλυψε επαρκώς όλο το εύρος συχνοτήτων και έντασης, με το σκληρό μπάσο του Κ. και τα δυναμικά τύμπανα του Η. να καλύπτουν και αδρανοποιούν τα πηγαδάκια που δημιουργούσαμε συνεχώς με τις αλλεπάλληλες χαιρετούρες (οι περισσότεροι ίδιοι είμαστε πάντα, ας μην κρυβόμαστε). Ήταν η πρώτη μου ζωντανή γνωριμία με το τρίο, αν και έχω στη συλλογή το όμορφο βινυλιάκι του “Ruination” και υπόσχομαι στον εαυτό μου πως θα προσπαθήσω να τους βλέπω συχνά. Οι Mock The Mankind είναι ένα από τα ομορφότερα σχήματα που μπήκαν στη ζωή της αθηναϊκής underground σκηνής τα τελευταία χρόνια.
Ορίστε τι παίξανε! Βγάλτε άκρη μόνοι σας!
Άμα της αποχώρησης των προαναφερθέντων από την σκηνή και μετά από ένα 15λεπτο ετοιμασίας της για τους Acid King, το έτερο μουσικό τρίο σκαρφάλωσε στο σανίδι του An.
H Lori S. έβαλε σε τάξη τα μπλιμπλίκια της που δίνουν αυτόν τον διαστημοσαμπαθικό ήχο στην κιθάρα της και με τη φωνή της πλασαρισμένη ηχοληπτικά στο μουσικό πηγάδι των Acid King το πάρτι ξεκίνησε. Στο πλευρό της στο μπάσο, ο αγαπητός Rafael Martinez (drummer των Black Cobra), ο οποίος έχοντας παρουσιαστικό εφάμιλλο του Ψαραντώνη, δεν σταμάτησε να χτυπιέται στους ρυθμούς της μουσικής και ξεσήκωνε όσο μπορούσε το ακροατήριο.
Ο τιτάνιος Bill Bowman έδινε ρυθμό σφυροκοπώντας τα τύμπανα που ατυχώς (για τα ίδια, ευτυχώς για εμάς) βρέθηκαν εμπρός του, σπάζοντας πάνω τους ένα ζευγάρι μπακέτες και ήταν από μόνος τους ένα μοναδικό αξιοθέατο. Η Lori όντας δεσμευμένη με τα χρέη της τραγουδίστριας δεν μπορούσε να είναι υπερκινητική, αλλά έδινε το δικό της κιθαριστικό ρεσιτάλ μέσα στην απόλυτη ψυχεδελική βρωμιά των τραγουδιών των Acid King.
Όπως είναι φυσικό, η ραχοκοκαλιά του setlist ήταν το πιο πρόσφατο album τους “Middle of Nowhere, Center of Everywhere” , αλλά δεν έλειψαν και παλαιότερα κομμάτια τους όπως τα “2 Wheel Nation”, “Silent Circle”, “Electric Machine”, σε μια εμφάνιση που έφτασε τα 70 λεπτά.
Ίσως να φάνηκε λίγο για κάποιους, αλλά ήταν αρκετά έντονο και όμορφα εκτελεσμένο set που εμένα προσωπικά, με γέμισε. Ο ήχος ήταν καλός σε όποια γωνία και αν καθόμουν, σε μια καλή ημέρα του An Club που αν και δεν γέμισε, έδωσε για μια ακόμη φορά ποιοτική μουσική σε όσους τόλμησαν να κατέβουν τα σκαλιά του.
Σε μια εβδομάδα πάλι εκεί θα είμαι, οι συναυλίες για μένα είναι ότι η ψυχανάλυση για άλλους! Φτηνότερη η μουσική από τους γιατρούς και πολύ πιο αποδοτική!
Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής
734 
