Φθινόπωρο. Μουντάδα. Η εποχή όπου “ζωγραφίζεται” στη φύση, η μαυρίλα, η θλίψη. Ανάλογο ύφος, μουσικά πάντα, συναντούμε και στο νέο άλμπουμ των Black Oath, “Behold The Abyss”.
Η ιταλική τετράδα, παίζει ένα ιδιαίτερο obscure/dark heavy metal, με μερικές prog επιρροές. Συνδυάζουν στοιχεία από Ozzy Osbourne, Iron Maiden, Mercyful Fate, Celtic Frost και Venom. Όντας Ιταλοί, πήραν και κάποια στοιχεία από μπάντες της χώρας τους, όπως Black Hole, Death SS, Paul Chain και Goblin. Βάλε και λίγο από prog rock, και έχεις αυτόν τον ιδιαίτερο ήχο των Black Oath.
Το άλμπουμ ξεκινά με ένα από τα καλύτερα του τραγούδια, το ομώνυμο “Behold The Abyss”, στο οποίο μπορείς άνετα να συνοψίσεις την ολότητα του δίσκου. Dark heavy ρυθμός, βαριά riff, με αρκετή δόση από progressive rock, και καλοπαιγμένο σόλο. Ακολουθούν τα “Chants Of Aradia” και “Lilith Black Moon”, τα οποία είναι στο ίδιο μήκος κύματος, με εναλλαγές στο ρυθμό, από mid-tempo σε γρήγορες μελωδίες, ενώ φαίνεται ότι στα σόλο γίνεται πολύ καλή δουλειά. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το κομμάτι “Once Death Sang”, με γυναικεία φωνητικά, μάλλον απωθημένο του A. Th, από τις επιρροές του από την εποχή του “Puppet Master” του King Diamond. Εδώ φαίνεται, άλλωστε, ότι η dark/gothic rock, είναι από τις μεγαλύτερες επιρροές της μπάντας. Τα “Profane Saviour” και “ Everlasting Darkness”, είναι τα κομμάτια που κλείνουν το άλμπουμ, και επιστρέφουν σε αυτόν τον αργό ρυθμό με τα βαριά riff, που χαρακτηρίζει την dark heavy σκηνή. Αρκετά ενδιαφέρον το σόλο του “Everlasting Darkness” .
Νομίζω, το καλύτερο τους άλμπουμ, καθότι κατάφεραν να πετύχουν έναν ιδιαίτερο prog/dark ήχο . Ένα καλό soundtrack, για τον δύσκολο φθινοπωρινό καιρό. Άλλωστε τέτοιες μουσικές, μπορούν να γίνουν η “μουσική ηλιαχτίδα” , στη “μαυρίλα” του καιρού.
1089 
