FISH: “A Parley With Angels”

Ο κατά κόσμο Derek William Dick, ο θρυλικός frontman των Marillion στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, οδηγείται πια στην έξοδο από την ενασχόλησή του με τη μουσική.

Μέσα στο 2019 θα κυκλοφορήσει το τελευταίο προσωπικό του άλμπουμ, με τον τίτλο “Weltschmerz”. Μετά θα αφοσιωθεί στο συγγραφικό του έργο και στην ολοκλήρωση της αυτοβιογραφίας του. Δεν είναι δίκαιο να ξεχάσει κανείς, πως όταν ο Fish τραγούδησε το 1990, στο πρώτο άλμπουμ της προσωπικής του καριέρας «έχω τη φήμη ενός ανθρώπου που έχει το χάρισμα του λόγου»,  έλεγε στην πραγματικότητα την αλήθεια.

Όταν ο αντικαταστάτης του στο μικρόφωνο των Marillion, Steve Hogarth, ρωτήθηκε γι’  αυτόν, αρκέστηκε να απαντήσει λακωνικά πως «ήταν πολύ διαβασμένος»…

Το “A Parley With Angels” είναι στην πραγματικότητα ένα EP, προπομπός του νέου άλμπουμ. Περιέχει τρία νέα τραγούδια που μαζί συμπληρώνουν σχεδόν 30 λεπτά νέας μουσικής, καθώς και ζωντανές εκτελέσεις από τέσσερα παλιά τραγούδια.

Με βάση τα πρώτα δείγματα λοιπόν, η συνθετική συνδρομή του Fish με τον μπασίστα Steve Vantsis, ιδρυτή των σπουδαίων Tilt, και τον κιθαρίστα Robin Boult, μοιάζει να αφήνει υποσχέσεις για μια ένδοξη αποχώρηση. Το “Man With a Stick” είναι ένα ρυθμικό τραγούδι με μια ευχάριστη ελαφρότητα κι ένα πολύ όμορφο μελωδικό γύρισμα, που ταυτόχρονα αποπνέει μια αίσθηση ειρωνείας: το «μπαστούνι» σε διάφορες μορφές είναι ένα σύμβολο δύναμης στη διαδρομή της ζωής και καταλήγει εντελώς το αντίθετο στο τέλος του δρόμου.

Το “Little Man What Now” είναι ένα ιδιαίτερο τραγούδι με μια διαδρομή που ξεπερνά τα δέκα λεπτά. Συναισθηματικό, βαθύ, ατμοσφαιρικό, είναι εμπνευσμένο από την ομότιτλη νουβέλα του Γερμανού συγγραφέα Hans Fallada, που περιγράφει την προσπάθεια ενός νεαρού ζευγαριού να επιβιώσει στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του ’30. Ο Fish, φέρνοντάς του στα δικά του μέτρα, αναφέρεται στην καθημερινή μάχη με τους προσωπικούς εσωτερικούς δαίμονες. Είναι ένας ατέρμονος αγώνας να μην παραδοθείς, αλλά ταυτόχρονα η συμμετοχή σε αυτόν αμφισβητείται κάθε μέρα. Η εκπληκτική συνδρομή του σαξόφωνου του David Jackson χρωματίζει τις μεταστροφές του τραγουδιού και ολοκληρώνει την κινηματογραφική του εντύπωση.

Το “Waverley Steps” είναι ένα 13λεπτο μουσικό χρονογράφημα που αρχίζει με έντονη τη σφραγίδα των πρώιμων Marillion. Μουσικά εξελίσσεται όσο αναπλάθεται η ιστορία μιας συνηθισμένης ανθρώπινης προσωπικής καταστροφής που αφήνει έναν μοναχικό και εξαθλιωμένο άνθρωπο σε ένα χειμωνιάτικο τρυφερό στιγμιότυπο. Η μουσική υποστηρίζει αρμονικά την αφήγηση με μικρά ηχητικά ξέφωτα και πιο έντονα μέρη, ενώ κι ο Fish ακούγεται επιτέλους να εκτρέπεται, όπου χρειάζεται, από το συντηρητικό ύφος του ομιλούντος τραγουδιστή που έχει υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια στην προσπάθεια να προστατέψει την τραυματισμένη φωνή του. 

Οι ζωντανές εκτελέσεις των “Circle Line” (από το “13th Star”), “State Of Mind” και “Voyeur” (από το σπουδαίο “Vigil In A Wilderness Of Mirrors”), και “Emperor’s Song” (από το “Suits”), συμπληρώνουν το περιεχόμενο του EP, με το σκεπτικό πως τα τραγούδια αυτά δεν θα συμπεριληφθούν στο setlist της επικείμενης περιοδείας.

Περιμένοντας λοιπόν το κυρίως πιάτο του τελευταίου δείπνου με τον Fish, τα ορεκτικά έχουν λειτουργήσει ιδανικά. Ήταν πολύ σημαντική για τη μουσική βιομηχανία η παρουσία ενός τόσο χαρισματικού και πολύπλευρου καλλιτέχνη, και ενός από τους πιο απαιτητικούς και έξυπνους στιχουργούς του πλανήτη. Και είναι σημαντικό για τον ίδιο, να μας αφήσει με μια τελευταία εντύπωση αντάξια του πραγματικού ταλέντου του.

549
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…