Για άλλη μια φορά οι W.A.S.P επέστρεψαν στη χώρα μας για δύο ακόμα συναυλίες. Τα live τους εδώ ήταν αρκετά ταραχώδη στο παρελθόν με κάποια ψιλοκραξίματα να ακολουθούν στη κατά τα άλλα ευχάριστη προσέλευση των πάντων (και των γκρινιάρηδων). Αλλά αυτό είναι κάτι σαν σήμα κατατεθέν μας ούτως ή άλλως.
Οι Lucky Thir13n άνοιξαν τη συναυλία αλλά όχι τα μάτια μας. Τα παιδιά έπαιξαν μελωδικό rock απ’ αυτά που ακούμε σε ταινίες τύπου American Pie, με Αμερικανούς εφήβους δηλαδή που πηδάνε από πανηγύρι σε πανηγύρι. Δυστυχώς το φαινόμενο μπάντας- τραγουδιστή το έχω συναντήσει ουκ ολίγες φορές: επειδή ο vocalist μπορεί να πιάσει ψιλή χωρίς να φαλτσάρει ΠΡΕΠΕΙ να μπει σε μπάντα και μάλιστα σε είδος που μπορεί και να μην του ταιριάζει.
Οι παροτρύνσεις του συγκροτήματος προς το κοινό είχαν τον ίδιο αντίκτυπο με τους νέους φόρους στη παραλιακή. Guest εμφάνιση έκανε και ο τραγουδιστής των Dimlight (αν θυμάμαι καλά) αλλά κι αυτή απαρατήρητη πέρασε. Ορίστε, τα είπα, μην ακούσω τώρα τίποτα για διακρίσεις μπαντών Θεσσαλονίκης- Αθήνας.
Οι W.A.S.P βγήκαν λίγο πριν τις δέκα (επίσης αν θυμάμαι καλά) και το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν το μέγεθος Blackie όντας αυτή η πρώτη φορά που τους έβλεπα. Τέλος πάντων, η εντύπωση δεν έμεινε μόνο στο μέγεθος αλλά και στη κινητικότητα που χαρακτήριζε όχι μόνο τον ίδιο αλλά και τα φιλαράκια του, Doug και Mike.
Ο ήχος μάλλον άφησε κάποια παράπονα ενώ στη προσωπική μου αντίληψη φάνηκε πως η φωνή ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Με λίγα λόγια πολύ κιθάρα, πολύ και τρελό κοινό κι ένας Lawless που φώναζε για το δίκιο του και η φωνή του πήγε σχεδόν στράφι. Πρόσεξα σε μερικά σημεία πως οι τρείς οθόνες που αγκάλιαζαν τη σκηνή τράβαγαν περιστασιακά το αποσβολωμένο ύφος κάποιων όχι και τόσο άναυδων οπαδών. Ας πούμε λοιπόν πως έφταιγε ο ήχος.
Στις μπροστινές σειρές πάντως τα pits και γενικά το headbanging δεν έλεγε να τελειώσει πριν από την ίδια τη συναυλία. Με τη τόση διαφορά του ενθουσιασμού μάλλον λογικό ήταν το ότι οι Duda και Blair επικεντρωνόντουσαν μόνο σε αυτή τη μερίδα του κοινού. Παρ’ όλα αυτά, πριν το encore ο Blackie μερίμνησε κι επ’ αυτού και τους έβαλε όλους στο παιχνίδι με το πασίγνωστο refrain του “I Wanna Be Somebody” στο οποίο εν ολίγοις ανάγκασε τους πάντες να ξελαρυγγιαστούν.
Συνολικά μας παρουσιάστηκε μια πάρα πολύ καλή εικόνα μιας μπάντας θρύλο στον heavy metal χώρο η οποία ακόμα στέκεται καλά. Αυτό σαφώς και σημαίνει πως και ευκαιρία θα έχουμε να τους ξαναδούμε (θα έλεγα “ξανααπολαύσουμε” αλλά αυτό δεν θα αφορούσε τους πάντες) και νέο τους album να αγοράσουμε (;).
W.A.S.P tracklist:
On Your Knees
The Real Me (The Who cover)
L.O.V.E Machine
Crazy
Live to Die Another Day
Wild Child
Hellion / I Don’t Need No Doctor / Scream Until You Like It
Babylon’s Burning
The Idol
I Wanna Be Somebody
encore
Chainsaw Charlie (Murders in the New Morgue)
Heaven’s Hung in Black
Blind in Texas
Κείμενο: Παναγιώτης Πετρόπουλος
Photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
613 
