Ακολουθώντας το πρόσφατο split τους με τους Satan’s Satyrs, στο οποίο έδειξαν την πιο σκοτεινή και παραδοσιακή doom πλευρά τους, οι Windhand επιστρέφουν ακάθεκτοι με ακόμα ένα εξαιρετικό άλμπουμ το οποίο επιστρέφει στο πιο μελωδικό στυλ που τους έκανε γνωστούς.
Με μεγάλα κομμάτια πνιγμένα στο fuzz, μπορεί στα χαρτιά το κλασμένο stoner/doom του “Eternal Return” να μην ακούγεται σαν κάτι πρωτότυπο αλλά οι Αμερικάνοι καταφέρνουν χρησιμοποιώντας κλασσικές φόρμες να κάνουν κάτι ξεχωριστό. Λίγο οι ψυχεδελικές συνθέσεις, λίγο τα ταξιδιάρικα φωνητικά της Dorthia Cottrell, το δισκάκι ξεφεύγει από την πιο συνηθισμένη κλειστοφοβική και ομιχλώδες “εσάνς” του είδους και προσφέρει στη θέση της συναισθήματα ανοικτού ουρανού και απέραντου ορίζοντα, βγαλμένα από την americana αισθητική, συναισθήματα που συναντάμε πιο συχνά σε folk/stoner μπάντες όπως οι Across Tundras και We Hunt Buffalo, οι Windhand το καταφέρνουν όμως κρατώντας ατόφιο το doom κομμάτι του ήχου τους.
Δίσκος ιδανικός για άτομα που αρέσκονται σε “βοτανοθεραπεία”, για άραγμα, διάβασμα, ταξιδάκια σε λιβάδια και γενικό ψυχεδέλιασμα, από τους νέους πρωταθλητές του είδους που σε συνδυασμό με το πιο μαύρο και σκατένιο alter ego τους, τους Cough, φαίνεται πως προσπαθούν να πάρουν εργολαβία τον τομέα “αμερικάνικο stoner/doom”. Εγώ πάλι συνεχίζω να ρωτάω, καμιά συνεργασία με Mark Lanegan θα παίξει; Τι θα γίνει;
509 
