Οι Σουηδοί Black Paisley (όνομα εμπνευσμένο από το προσωνύμιο της κιθάρας του Ritchie Sambora των Bon Jovi) τόλμησαν, ως βετεράνοι session – studio μουσικοί, κάτι φιλόδοξο για τα χρόνια τους, αλλά και την πορεία της καριέρας τους. Να σχηματίσουν, δηλαδή, μια rock μπάντα που να κάνει αίσθηση!
Ο τολμών κι ο επιμένων νικά, ρήση που και σ’ αυτή την περίπτωση έπεσε διάνα, αφού οι ταλαντούχοι παλιοροκάδες δεν είχαν μόνο την όρεξη, τις αποδεδειγμένες παιχτικές και τεχνικές περγαμηνές, αλλά και μπόλικη έμπνευση, ώστε με το πρώτο τους album το 2017 “Late Bloomer”, προκάλεσαν αίσθηση, δημιούργησαν αμέσως αμέσως ένα σκληρό πυρήνα fans και το “Perennials” που κυκλοφορεί αυτό το Φθινόπωρο έρχεται δίχως άλλο να επιβεβαιώσει τη δυναμική του σχήματος.
Ιθύνων νους ο εξαιρετικός κιθαρίστας και όπως θα διαπιστώσετε ένας επίσης αξιόλογος τραγουδιστής, αλλά και συνθέτης, Stefan Blomqvist, ο οποίος κατόρθωσε να βάλει όλα τα κομμάτια του πάζλ στη σωστή θέση, ώστε το AOR σχήμα που είχε ονειρευτεί να παίρνει σάρκα και οστά, αποπνέοντας σαφώς ένα αέρα αυθεντικού, όσο δύσκολο αυτό κι αν φαντάζει για το είδος τους.
Πολλοί θα προτρέξουν να τους χαρακτηρίσουν ως άλλη μια μπάντα revivalists που έρχονται στο προσκήνιο εκμεταλλευόμενοι την άνθηση της εν λόγω τάσης. Όμως, η πραγματικότητα έρχεται να διαψεύσει άπαντες κατηγορηματικά. Οι Black Paisley σε γραπώνουν από τις πρώτες κιόλας συνθέσεις, σε βουτάνε άλλοτε στο hard rock glam stage των late 70s κι early 80s των Whitesnake και Bon Jovi και σε περιπλανούν στα καπάκια στην Δύση του Young και του Tom Petty, διαμορφώνοντας ένα σκηνικό άκρως ελκυστικό που αναδύει μια αίγλη αμερικάνικου μπαρ στα ντουζένια του.
12 “καλογυαλισμένες” συνθέσεις, μιας εξαιρετικής παραγωγής, που κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον από την πρώτη μέχρι την τελευταία “πενιά”, με τους έμπειρους Σουηδούς να χειρίζονται τα γκέμια στις εναλλαγές του ύφους τους τόσο αριστοτεχνικά (από southern rock θέματα στο ύφος του Don Henley, να περνούν αέρινα σε άλλα κομμένα και ραμμένα της Cozy Powell εποχής των Whitesnake), που αν το album κυκλοφορούσε 30 χρόνια πριν (κλισέ συμπέρασμα το ξέρω, αλλά και “μεγάλη αλήθεια”), θα κάναμε συζήτηση επί άλλης βάσης.
Η ιστορία όμως δε γράφεται με τα αν κι οφείλουμε να πορευτούμε με το πολύ “διασκεδαστικό” “Perennials” του 2018. Δεν αναφέρεται μόνο σε λάτρεις ή νοσταλγούς του πάλαι ποτέ κλασικού λουστραρισμένου hard rock ήχου των 80’s, αλλά σε όλους όσους επιζητούν να περάσουν καλά με κάτι από το σήμερα που αναζωογονεί το χτες με μοναδικό τρόπο!
600 
