Μια νύχτα γεμάτη ιδρώτα, αλκοόλ και αδίστακτο αγελαδάρικο rock ‘n’ roll! Μια νύχτα που θα αργήσει να ξεφτίσει από τη μνήμη μου! Μια νύχτα…μα τι νύχτα!
Έχοντας δει ξανά τους Nashville Pussy προ δεκαετίας, είχα κλείσει εδώ και μήνες ραντεβού με τους Νότιους την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου! Και όσοι δεν ήρθατε είτε δεν ακούτε rock ‘n’ roll, είτε κάτι σοβαρό σας έτυχε. Δεν δέχομαι άλλη δικαιολογία!
Μπορεί για κάποιους το άνοιγμα της βραδιάς από τους ορχηστρικούς Low Gravity να μην ήταν το κατάλληλο, αλλά εγώ θα διαφωνήσω, επιχειρηματολογώντας.
Οι Low Gravity έχουν συνθέσεις που ακροβατούν μεταξύ rock ψυχεδέλειας, jazz fusion με μελωδίες που ακουμπούν μέχρι και τις salsa στιγμές του Carlos Santana και είναι ό,τι καλύτερο για να προετοιμαστείς πίνοντας σαν κροκόδειλος για να μπορέσεις να φτάσεις στο ένα δέκατο του μεθυσιού στο οποίο θα βρίσκονται οι Nashville Pussy. Δεν λείπουν βέβαια, τα heavy rock ξεσπάσματα που ακούει κανείς συνήθως από ονόματα όπως οι Atomic Bitchwax και όλα αυτά δημιουργούν ένα ενδιαφέρον ταξιδιωτικό πακετάκι.
Έχοντας λοιπόν, το ποτάκι σου στο χέρι μπορείς να απολαύσεις χωρίς άγχος τις εξαιρετικές συνθέσεις των Low Gravity, που είναι δομημένες επάνω στις μελωδίες και τα solos του κιθαρίστα τους Ιάσωνα, με πολύ καλά πλήκτρα που διέκρινα πως βρισκόντουσαν μονίμως σε συμπρωταγωνιστικό ρόλο (πολύ κουλ τύπος ο πληκτράς με τσιγάρο κρεμασμένο στα χείλη και εξαίσιο hammering στα πλήκτρα).
Το rhythm section της μπάντας δεμένο και καλά προβαρισμένο, έτσι ώστε οι άλλοι δυο να πατάνε σε γερά θεμέλια και ένας ήχος πεντακάθαρος που κάλυπτε εύκολα και τα πηγαδάκια που θαρρείς είχαν πάρει τη θέση των φωνητικών που έλειπαν. Οπότε, περάσαμε καλά ακούγοντας όμορφη μουσική και κρατήσαμε όλη μας τη δύναμη για το Πούσι (όχι του Καββαδία)!
Ο κόσμος είχε πληθύνει και οι μπίρες έρρεαν άφθονες (λες και βιαζόμασταν πριν τα πιει όλα ο Blaine Cartwright).
Λίγα λεπτά μετά τις 11, η τετράδα από την Ατλάντα έκανε τη διαδρομή καμαρίνια-σκηνή κάτω από εκκωφαντικά χειροκροτήματα και διάφορων ειδών ξεφωνητά! Κούμπωσαν όργανα και άρχισαν να ξηλώνουν πλάκα-πλάκα το πάτωμα, αρχίζοντας με τη διασκευή τους στο “Kicked In The Teeth” των AC/DC.
To επόμενο “Piece of Ass” ήταν το πρώτο τραγούδι που μας έκανε να ουρλιάζουμε τους στίχους (είχα βραχνιάσει τόσο την επόμενη μέαρ που με δυσκολία μιλούσα) και οι Nashville Pussy φαίνονταν να είναι σε εκπληκτική φόρμα. Η Ruyter Suys, ιέρεια της κιθάρας, σάρωνε πάνω κάτω τη σκηνή, χοροπηδούσε ασταμάτητα, έπεφτε στα γόνατα, έπαιζε με τους άντρες μπροστά της…και όλα αυτά σκίζοντας την ατμόσφαιρα με τα riffs της σαν άγριο θηρίο.
Οι “νέοι” της μπάντας, στη σκιά αναγκαστικά του αλήτικου ζευγαριού, η Bonnie Buitrago στο μπάσο και ο Ben Thomas στα τύμπανα κρατούσαν όμορφα τον ρυθμό, έχοντας τον πιο συμπαθητικό redneck του κόσμου στο κέντρο. Ο Blaine Cartwright είναι μια τεράστια rock ‘n’ roll μορφή και ένας πολύ φιλικός τύπος, όπως μάθαμε αργότερα. Βγήκε φορώντας baseball cap, το οποίο αντικατέστησε με cowboy hat που έγινε ποτήρι για την μπύρα του στη συνέχεια. Ειλικρινά γέμισε ένα κουτάκι μέσα στο καπέλο και το ήπιε μονορούφι. Εννοείται μετά πως το ξαναφόρεσε!
Παιχνιδιάρης και υπερκινητικός, έκανε τα κόλπα του με το μικρόφωνο, κόλπα που μου έλυσαν την απορία γιατί πριν ξεκινήσει, έπιασε το καλώδιο με ταινία πάνω στο stand.
(ΠΡΙΝ)
(ΜΕΤΑ)
Ένα μπουκάλι Jack έκανε βόλτες πάνω στη σκηνή και το αντρόγυνο έπινε ασταμάτητα, αλλά αυτό ούτε για μια στιγμή δεν επηρέασε αρνητικά την έκβαση της συναυλίας. Με ειλικρίνεια μπροστά στον κόσμο και μοναδική επαγγελματικότητα, έπαιξαν το απλό, αλλά δυναμικό ροκενρόλ τους, χωρίς φιοριτούρες και καταφέρνοντας ταυτόχρονα να δώσουν τροφή και στην όραση μας.
Έπαιξαν μια όμορφη συλλογή από τα αγαπημένα τους τραγούδια, αλλά περιέργως κανένα από τα “Say Something Nasty” και “Get Some!”. Δεν θα παραπονεθώ όμως, γιατί οι πιστές εκτελέσεις των “Go To Hell”, “I’m So High” (πριν ξεκινήσει έτρεξα και πήρα μια μπύρα να τον κεράσω) και “Why Why Why” που παίχτηκαν back to back θα μείνουν χαραγμένα στο μυαλό μου σαν μια από τις πιο δυνατές συναυλιακές μου εμπειρίες. Μην με ρωτάτε αν ο ήχος ήταν καλός, τραγουδούσα δυνατά όσους στίχους ήξερα και χτυπιόμουν οπότε όλα τα άκουγα καλά. Μας έσκισαν τα οπίσθια με τόση μανία που ουρλιάζαμε σχεδόν ταυτόχρονα πως θέλουμε και άλλο.
Το τέλος ήρθε με το “Go Motherfucker Go” στο τέλος του οποίου η γοητευτικότατη super woman Ruyter Suys άρχισε να κακοποιεί την κιθάρα της, τραβώντας μανιασμένα της χορδές μέχρι που τις ξήλωσε σχεδόν όλες (η πάνω Μι είναι δύσκολη παιδιά). Συνέχισε να βγάζει ήχους-στριγγλιές από το όργανό της, πεσμένη στο έδαφος και αφού ξάπλωσε τελείως προσποιήθηκε πως ήρθε σε οργασμό έχοντας 10 φακούς και εξήντα κινητά τηλέφωνα να την φωτογραφίζουν.
Λοιπόν, δεν ξέρω αν είστε από εσάς που κοροϊδεύετε την απλή rock ‘n’ roll μουσική, αλλά αν λίγα ακόρντα βγάζουν τέτοια ένταση στην συναυλία, τόση που φεύγεις καυλωμένος κυριολεκτικά, να τη χέσω την βιρτουοζιτέ σας. Παίξτε πανκ ΡΕ!!!!!
Ο Blaine είπε τα λέμε του χρόνου και ελπίζω να μην διαψευθεί. Αυτό που νιώσαμε όσοι ήμασταν εκεί, πρέπει να το νιώσουν και άλλοι! Όσους δεν ακουμπούν αυτά που γράφω, μπορούν να πάνε να δουν κάτι πιο της μόδας.
Setlist
———-
Kicked in the Teeth (AC/DC cover)
Piece of Ass
Wrong Side of a Gun
Pillbilly Blues
Go Home and Die
Rub It to Death
We Want a War
She Keeps Me Coming and I Keep Going Back
CCKMB
5 Minutes to Live
Eat My Dust
Go to Hell
I’m So High
Why Why Why
Struttin’ Cock
Till the Meat Falls Off the Bone
Go Motherfucker Go
Υ.Γ. Αφού φύγαμε από το An Club συνεχίσαμε για μπυρίτσα στο Buy or Die, στο οποίο μετά από καμιά ωρίτσα εμφανίστηκαν οι άντρες της μπάντας. Οπότε βγάλαμε και την φωτό μας με τον Blaine, τον είδαμε να χορεύει Blye Oyster Cult και UFO…είχαμε πρόγραμμα!
Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώση
Βίντεο: Γιάννης Φράγκος
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΠΡΟΪΟΝΤΟΣ: Όλοι στην έκθεση συναυλιακής φωτογραφίας την Παρασκευή.
726 
