Όταν για καιρό ακούς ένα όνομα από πολλά διαφορετικά στόματα που εμπιστεύεσαι, τότε το μόνο σίγουρο είναι πως πρέπει να αρχίσεις να ασχολείσαι!
Η ανακοίνωση του ερχομού των Αμερικανών Whores. έφερε ενθουσιασμό στον κύκλο των ανθρώπων που αρέσκονται σε ήχους που συνδυάζουν μπόλικα φερόμενα ως ακραία είδη μουσικής. Μια μπάντα την οποία δεν μπορείς να κατηγοριοποιήσεις εύκολα (η οριζόντια ταμπέλα sludge τους αδικεί) και έχει χτίσει ήδη εξαιρετική συναυλιακή φήμη, παρόλο που μετρά μονάχα 3 κυκλοφορίες (2 ΕΡ και 1 LP).
Ο Ζορμπάς πέρασε και έφυγε, η καλοκαιρία αποκαταστάθηκε και ένα γλυκό βράδυ στο Κύτταρο έμελλε να αλλάξει μορφή. Παρά τον λάθος υπολογισμό μου, κατάφερα να είμαι μπροστά στη σκηνή μόλις οι Last Rizla έπαιζαν την πρώτη τους νότα.
Κατά το ήμισυ μέλη των Sadhus, αφού πλέον στα φωνητικά ποζάρει ο Σταύρος, ΑΚΑ Veldamor, οι Last Rizla έχουν ωριμάσει τόσο πολύ από την τελευταία μας συνάντηση πριν αρκετά χρόνια και ο τερατώδης ήχος τους μάτωσε τα ανύποπτα αυτιά μου. Αργό μεταλικό sludge, με ακραία φωνητικά από τον Σταύρο ο οποίος είναι το πρόσωπο που θα έδειχνα αν μου ζητούσαν να τους βρω άτομο που χρήζει εξορκισμού. Όταν τραγουδάει τα μάτια του κάνουν στροφή προς τα πάνω και βλέπεις ξάφνου το άσπρο τους μέρος, καταλαβαίνοντας πόσο νιώθει αυτό που κάνει.
Έπαιξαν κομμάτια από όλες τους τις κυκλοφορίες, συμπεριλαμβανομένου και του 4-way split “Jazz on Bones” (μαζί με Sadhus, Rita Mosss, Friend of Gods) που περιέχει το δικό τους “Oporto”, σε μια υπέροχη αισθητικά κυκλοφορία. Ο χρόνος πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε με τους Sadhus που μας ξεβούλωσαν λίγο τα αυτιά με τον εκκωφαντικό ήχο τους, ο οποίος ήταν εξαιρετικός ομολογουμένως και έτσι η ένταση που χρησιμοποιούν οι Last Rizla αποτέλεσε τελικά πλεονέκτημα.
Λίγη ώρα πέρασε μετά τους Last Rizla, για να ξεστηθεί το drum set του Γρηγόρη και το τρίο από τον Αμερικάνικο Νότο να βγει μανιασμένο στη σκηνή. Πριν φτάσω στο live καταριόμουν την ώρα και τη στιγμή που ξέχασα στο σπίτι της ωτασπίδες, αλλά τελικά αν και δυνατός, ο ήχος των Whores. ήταν απαλός στο αυτί (μεταφορικώς).
Εξαρχής οι δυο μπροστάρηδες Christian Lembach (κιθάρα/φωνή) και Casey Maxwell (μπάσο) χτυπιόνταν έντονα, δημιουργώντας καλό συνδυασμό με την φασαριόζικη rock μουσική τους. Ήχος σχιζοειδής, πολύ κοντινός των πολυαγαπημένων Melvins, έχοντας όμως και εκείνη την γκρούβα που τόσο αγαπητούς έκανε τους Helmet και έναν εξαίσιο τυμπανιστή που με έκανε να θυμάμαι διαρκώς τους Unsane.
O Donnie Dickinson, ένα σουλούπι που μοιάζει να βγήκε από κάποιο ντοκιμαντέρ με θέμα το αμερικάνικο hardcore punk, με απλό drum set (πλέον έχουν όλοι την τάση να το γεμίζουν πιατίνια έκανε τόσο μοναδικά πράγματα και τραβούσε συνεχώς το βλέμμα μου υπέρ του δέοντος.
Ο Christian ευχαριστούσε όλους εμάς με κάθε ευκαιρία και ήταν θερμός με τον κόσμο, και η φιλικότητα του έκανε υπέροχο contrast με την τσαντίλα της noise rock μουσικής τους (ευρύς όρος, αλλά ο μοναδικός που τους αρμόζει κατά τη γνώμη μου) που μας καθήλωσε για κάτι λιγότερο από μια ώρα. Μια ώρα που έμοιαζε με δυο, λόγω της ανεξάντλητης ενέργειας των Whores. πάνω στην σκηνή, την αυθεντικότητα της παρουσίας τους και της δυναμικής των κομματιών. Όσο καλή και αν περίμενα αυτή τη βραδιά, δεν περίμενα να είναι τόσο καλή.
Μπορεί το κοινό να μην γέμισε ασφυκτικά το Κύτταρο, αλλά έγινε μια πρώτη συνάντηση που θα διπλασιάσει τα εισιτήρια στην επόμενη τους επίσκεψη.
Υ.Γ. Το merchandising με άφησε ταπί!
Setlist
——–
Fake Life
Playing Poor
I Am Not A Goal-Oriented Person
Bloody Like The Day You Were Born
Participation Trophy
Of Course You Do
Shower Time
I Am An Amateur At Everything
I Have A Prepared Statement
Mental Illness As Mating Ritual
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
667 
