Πιστοί στο ραντεβού τους οι Powerwolf, όπου με διαφορά 2 χρόνων από κάθε τους άλμπουμ, κυκλοφορούν το τέταρτο δισκογραφικό τους πόνημα κάτω από τον τίτλο “Blood of The Saints”. Δεν νομίζω ότι χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις καθώς λίγο πολύ είναι γνωστοί.
Στιχουργικά, πρόκειται για ένα ακόμα concept, καθώς επιμένουν άλλη μια φορά στην εμμονή τους με τις βιβλικές αναφορές. Ο τίτλος του δίσκου αναφέρεται σε ένα απόσπασμα της Αποκάλυψης του Ιωάννη: “Είδα τη γυναίκα μεθυσμένη με το αίμα των αγίων και με το αίμα των μαρτύρων του Ιησού”. Αυτό το απόσπασμα που συζητείται αμφιλεγόμενα από θεολόγους εδώ και αιώνες, αποτέλεσε τη κεντρική ιδέα της πλοκής τους. Από μουσικής άποψης, στις προηγούμενες δουλείες τους πήραν την περιπέτεια της ασυνήθιστης συνεργασίας με κλασσικό ωδείο και εδώ κάνουν ένα βήμα παραπάνω. Χρησιμοποιώντας μια ιστορική εκκλησία του 13ου αιώνα, ηχογράφησαν τα εκκλησιαστικά όργανα και όλα τα χορωδιακά μέρη των 40 ανθρώπων της κλασσικής μουσικής που συμμετέχουν εδώ, κάτι που θεώρησαν πως δεν θα μπορούσε να αποδοθεί σε στούντιο (οι λεπτομέρειες δηλαδή που προσθέτει ένας χώρος σαν αυτόν) για αυτό κατέληξαν εκεί. Τα εκκλησιαστικά όργανα, οι χορωδίες, οι προφορικές προσευχές και τα ιντερλούδια, συμβάλλουν στην διαμόρφωση του ήχου τους και στην διαφοροποίησή τους από άλλες μπάντες. Το ύφος τους ανταποκρίνεται στο power- εκκλησιαστικό, χριστιανικό και επικό metal. Σίγουρα κάνουν την διαφορά μιας και δημιουργούν ατμόσφαιρα ανάλογη με αυτό που θέλουν να περάσουν σε συνδυασμό με τις ταχύτητες, τις βαριές και μελωδικές (κατά διαστήματα) κιθάρες. Φυσικά, όλα αυτά ακούγονται πολύ ενδιαφέρον. Είναι όμως τόσο καλά όσο δείχνουν; Το αποτέλεσμα καλύπτει τον ακροατή; Η απάντηση η δικιά μου είναι πως όχι γιατί δεν πρωτοτυπούν σε κανένα τομέα (μουσικά – συνθετικά – στιχουργικά) και πέρα από κάποια σόλο και ελάχιστες μελωδίες σαν αυτές του “Night Of The Werewolves” και “Murder At Midnight” το βρήκα πολύ κουραστικό σαν άλμπουμ και κορεσμένο από ιδέες. Τα κομμάτια ακούγονται μεμονωμένα πολύ καλύτερα (όχι όμως όλα) αλλά σαν σύνολο κρίνεται πολύ μέτριο. Με κουράζει πολύ το να ακούω επί 41 λεπτά αλληλούια, για το Χριστό, για το ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι μόνο αίμα, για κηρύγματα κλπ και ακρόαση με την ακρόαση μόνο σαν χαβαλέ μπορώ να δω αυτό το άλμπουμ. Από την άλλη, είναι μια μοντέρνα οπτική στο να εκκλησιαστεί κανείς χωρίς να πατήσει το πόδι του στην εκκλησία (λείπουν τα λιβανιστήρια και ο μύρος βέβαια για να υπάρχει απαρτία). Όσο για το εξώφυλλο, μιλάει από μόνο του… Αναρωτιέμαι με τι σκηνικά θα προωθήσουν τον δίσκο στις συναυλίες και πως θα είναι ντυμένοι. Το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο (Judas) παπάς (Priest). Αμήν.
544 
